(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Ούτος ο Όσιος [ο όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας ο οποίος ήταν αιμοβόρος ληστής και αρχηγός συμμορίας πριν γίνει Μοναχός και στην συνέχεια Ιερομόναχος] κατανυχθείς τελευταίον από περιστατικόν τι, το οποίον ηκολούθησεν εις αυτόν από θείαν πρόνοιαν, όχι μόνον επίστευσεν εις τον Χριστόν και εβαπτίσθη, αλλά και Μοναχός έγινε, διά να δώση μεγαλυτέραν πληγήν κατά του δαίμονος, όστις τον εκυρίευε πρότερον.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Κατ’ εκείνον τον καιρόν η νήσος Κρήτη δεν είχεν Ορθόδοξον Αρχιερέα, αλλά Λατίνον, διότι εξουσιάζετο από τους Βενετούς, οι οποίοι με πονηρίαν δεν άφηνον να γίνη νέος Αρχιερεύς, ούτε Μητροπολίτης, ούτε Επίσκοπος, όταν εις απέθνησκεν· η δε πονηρία ήτο, να ημπορέσουν με τον καιρόν να γυρίσουν τους Ορθοδόξους εις τα παπικά δόγματα.
«Αλλ’ εάν έπεσαν τα σύμβολα του κόσμου, εάν κατεβλήθη η της Ρώμης αρχή, όμως η Παναγιωτάτη Θρησκεία των Ελλήνων, ΟΧΙ, μα τας πολλάς και παντοίας δυστυχίας σας, μα το αθώον αίμα, όπερ εχύθη και μέλλει να χυθή, ουδέ κατεβλήθη, ουδέ έως υπάρχουσιν ουρανός και γη θέλει καταβληθή!!
Ο πανάγαθος και πολυέλεος Θεός, αδελφοί μου, έχει πολλά και διάφορα ονόματα· λέγεται και φως, και ζωή, και ανάστασις. Όμως το κύριον όνομα του Θεού μας είνε και λέγεται αγάπη.
(Διασκευή, επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Πάνω από τον τρούλο της Εκκλησίας της Μονής της Παναγίας της Προυσιώτισσας ήταν μια πέτρα κολλημένη σαν ένα σώμα με το σπήλαιον.
