Όπως αναφέρουν πολλές γραπτές μαρτυρίες της Ιεράς, σεβάσμιας και
αυτοκρατορικής Μονής του Βατοπαιδίου Αγίου Όρους, ακόμα δε και Θηραϊκό
έγγραφο του έτους 1830, κατά το μήνα Ιούνιο του 1820 εστάλησαν στη Κρήτη
για τη διάσωσή της, από την επιδημία πανώλης, ιερά λείψανα, ανάμεσα
στα οποία η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου, τμήμα του Τιμίου Ξύλου, εντός
Τιμίου Σταύρου και η κάρα του αγίου Ανδρέα, επισκόπου Κρήτης του
Ιεροσολυμίτου, με τη συνοδεία των ιερομόναχων Νεοφύτου και Αμβροσίου,
του ιεροδιακόνου Παρθενίου και των μοναχών Διονυσίου και Δωροθέου.
Λόγω των ανελέητων σφαγών των Τούρκων, οι μεν δύο ιερομόναχοι και ο
μοναχός Διονύσιος θανατώθηκαν, ο δε ιεροδιάκονος και ο μοναχός Δωρόθεος,
στη προσπάθειά τους να διαφυλάξουν τα άγια λείψανα, κατέφυγαν στο
Αγγλικό προξενείο. Όμως και σε αυτό ο κίνδυνος σφαγής ήταν ορατός.
Φύλαξαν, λοιπόν, την Τιμία Ζώνη στο τζεπχανέ (αποθήκη), μαζί με όλα τα
αφιερώματα των χριστιανών και τη νύχτα από τα παράθυρα του προξενείου
τους κατέβασαν στο λιμάνι του Ηρακλείου, όπου τους περίμενε πλοίο
έτοιμο για να τους μεταφέρει στο Άγιον Όρος .