Εν Πειραιεί τη 31η Μαίου 2021
ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΟΒΑΡΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΥ ΑΤΟΠΗΜΑΤΟΣ
Μας έλαχε να ζούμε σε καιρούς αποκαλυπτικούς, κατά τους οποίους δοκιμάζεται σκληρά η σώζουσα αλήθεια της Εκκλησίας μας, εξαιτίας της οικουμενιστικής λαίλαπας, η οποία έχει αλώσει επικίνδυνα μεγάλη μερίδα υψηλά ισταμένων εκκλησιαστικών προσώπων.
Σαφέστατες ευαγγελικές εντολές, οι οποίες συμβουλεύουν τους πιστούς να έχουν πολύ συγκρατημένες και διακριτικές σχέσεις με τους αμετανόητους αιρετικούς, παραθεωρούνται και διαστρέφονται, καλλιεργώντας μία περίεργη «αγαπολογία» που αποτελεί ουσιαστική άρνηση της αγάπης, εφ όσον αδιαφορείς για την σωτηρία των συνανθρώπου σου, εγκαταλείποντάς τους στον δαιμονισμό της αμετανοησίας τους. Η σαφής εντολή του αποστόλου Παύλου, «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;» (Β΄Κορ.6,14-15) έπαψε να έχει ισχύ; Ο λόγος του Ευαγγελιστή της Αγάπης, αγίου Ιωάννου, «ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν και χαίρειν αυτώ μη λέγετε. ο λέγων γαρ αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς» (Β΄Ιωάν.1,10-11), θεωρείται «μισαλλόδοξος» και «μη εφαρμόσιμος» στην εποχή μας! Κι όλα αυτά, διότι η λέξη και η έννοια της αίρεσης έχει διαγραφεί από το λεξιλόγιο των συγχρόνων μας θιασωτών της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως», στην οποία έχει στρατευτεί πλειάδα υψηλόβαθμων κληρικών, μοναχών και λαικών θεολόγων. Χωρίς αναστολές, δισταγμούς και φόβο Θεού, διακηρύσσουν πως οι αιρέσεις περιορίζονται στους πρωτοχριστιανικούς αιώνες και πως στις μέρες μας δεν υπάρχουν αιρετικές πλάνες, αλλά διαφορετικές παραδόσεις, οι οποίες, όχι μόνο δεν θεωρούνται προβληματικές, αλλά «δώρο Θεού», διότι μπορούν να εμπλουτίσουν την παράδοσή μας και την εμπειρία μας! Μάλιστα, η «Σύνοδος» της Κρήτης (2016) αναγνώρισε, εμμέσως πλην σαφώς, την εκκλησιαστική υπόσταση των συγχρόνων αιρετικών κοινοτήτων με την «ιστορική τους ονομασία» μη καταγνώσασα ως όφειλε εν χώρω και χρόνω τις υφιστάμενες αιρέσεις και μη οριοθετήσασα την σώζουσα πίστη.
Υπάρχει βεβαίως και χειρότερη και φρικωδέστερη προέκταση του θρησκευτικού συγκρητισμού: πολλοί υψηλόβαθμοι κληρικοί και θεολόγοι «βλέπουν» σωτηρία και στις διάφορες θρησκείες του κόσμου. Διαλέγονται με εκπροσώπους των επί ίσοις όροις, επισκέπτονται τους λατρευτικούς τους τόπους, συμπροσεύχονται, συνεστιάζονται, όπως στον μουσουλμανικό «ιερό δείπνο ιφτάρ», καταφρονώντας την διδασκαλία της Εκκλησίας μας, σύμφωνα με την οποία, πραγματική αδελφότητα δημιουργεί το άγιο Βάπτισμα, η συσσωμάτωση στο πανάγιο Σώμα του Χριστού «υμείς δε εστέ σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους» (Α΄Κορ.12, 27).
Αν αφαιρέσουμε τα υπολείμματα των αρχαίων αιρετικών (νεστοριανούς, μονοφυσίτες) κύρια εστία της σύγχρονης κακοδοξίας, η οποία παράγει συνεχώς αιρετικές δοξασίες τα τελευταία χίλια χρόνια, είναι το Βατικανό. Αφότου ο σεβάσμιος Πατριαρχικός θρόνος της Δύσεως καταλήφθηκε από τους αιρετικούς και βαρβάρους Φράγκους, αποκόπηκε από την Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία, άρχισε να παράγει φρικώδεις πλάνες και κακοδοξίες. Ως κοσμικός οργανισμός διέπραξε ανείπωτα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για τα οποία ουδέποτε μετανόησε εμπράκτως. Επίσης ουδεμία μετάνοια εκδήλωσε για τις εκατοντάδες αιρέσεις του, παρά τους εδώ και μισό αιώνα ατέρμονους «θεολογικούς» διαλόγους με την Εκκλησία. Αντίθετα μάλιστα, εμμένοντας στις δαιμονικές του πλάνες, επιχειρεί να τις επιβάλλει και στην Εκκλησία. Δυστυχώς μερικοί αδόκιμοι Ποιμένες απλά ανέχονται τις παπικές πλάνες, αλλά και προσπαθούν να τις ντύσουν με ορθόδοξο ένδυμα, να τις αποδεχθεί το ορθόδοξο πλήρωμα. Πρόκειται για τον λεγόμενο «λαικό οικουμενισμό». Γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο λαός είναι ο τελικός και ύπατος φύλακας της Αλήθειας και ως εκ τούτου αυτός πρέπει να πεισθεί για την «ανάγκη» της «ένωσης των Εκκλησιών», πρέπει να αποβάλλει την «πλάνη» και την «μισαλλόδοξη» άποψη του παρελθόντος, ότι ο Παπισμός είναι αίρεση και να δεχθή ότι δεν μας χωρίζουν διαφορές πίστης, αλλά διαφορετικές παραδόσεις και ως εκ τούτου μπορούμε να ενωθούμε μαζί του!
Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από δημοσίευμα του vaticannews, σύμφωνα με το οποίο ο άρτι ενθρονισθείς Μητροπολίτης Ιταλίας κ. Πολύκαρπος, ύστερα από συνάντησή του με τον «Πάπα» Φραγκίσκο, προέβη σε ανεπίτρεπτες δηλώσεις.
Μελετήσαμε με προσοχή το δημοσίευμα και ομολογούμε ότι υπέστημεν πραγματικό σοκ από τις δηλώσεις του Σεβ. Ιταλίας. Δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε αν τα λόγια αυτά ανήκουν σε Ορθόδοξο Επίσκοπο ή σε παπικό ουνίτη! Σκεφτήκαμε πως θα ζήλευε όντως και ο πιο φανατικός ουνίτης (παπικός με περιβολή ορθοδόξου) τις απαράδεκτες φιλοφρονήσεις του προς τον αμετανόητο αιρεσιάρχη «Πάπα» Φραγκίσκο!
Οι δηλώσεις του Σεβ. Ιταλίας, όπως δημοσιοποιήθηκαν στο «vaticanews» έχουν ως ακολούθως.
«Η συνάντηση με τον Πάπα Φραγκίσκο πήγε πολύ καλά. Ήταν μία πολύ εγκάρδια συνάντηση ενός υιού με τον αγαπημένο του πατέρα, μία συνάντηση ενός επισκόπου με τον προκαθήμενο και πατριάρχη του. Ο Άγιος Πατέρας έχει μεγάλη, γνήσια καρδιά. Τον ευχαρίστησα για το ενθαρρυντικό μήνυμα που μου έστειλε για την ενθρόνισή μου. Ζήτησα πάλι, και αυτήν την φορά στην Ιταλία ως επίσκοπος, την παπική ευλογία του για το έργο μου, και τον διαβεβαίωσα για τις θερμές μου προσευχές να του δώσει ο Θεός πολλά χρόνια σωματικής και πνευματικής υγείας για το καλό της παγκόσμιας (universal) Εκκλησίας και επίσης για το καλό του κάθε ανθρώπου καλής θελήσεως, για τον οποίο ο Άγιος Πατέρας έχει ιδιαίτερη ευαισθησία»! Η «εγκαρδιότητα» της συνάντησής του με τον Αιρεσιάρχη δεν μας εκπλήσσει ιδιαίτερα, διότι οι «δικοί» μας ασυγκράτητοι θιασώτες της «ενώσεως των εκκλησιών» κυριολεκτικά πανηγυρίζουν όταν συναντώνται με τον αμετανόητο κ. Φραγκίσκο. Δεν μας εκπλήσσει επίσης αν αισθάνεται «υιός του αγαπημένου του πατέρα». Τον να θεωρεί πατέρα του, τον Αιρετικό και σφετεριστή του Πατριαρχικού θρόνου της πρεσβυτέρας Ρώμης και οποιονδήποτε άλλον είναι πρόβλημά του. Μας εκπλήσσει όμως η αναφορά του στην ιδιότητά του ως Επισκόπου της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο οποίος θεωρεί τον αμετανόητο αιρεσιάρχη, ως «πρκαθήμενο και πατριάρχη του»! Διερωτόμαστε: από πότε έπαψε να είναι Πατριάρχης και Προκαθήμενός του ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης, στην δικαιοδοσία του οποίου ανήκει η Ι. Μητρόπολη Ιταλίας και έγινε ο κ. Φραγκίσκος; Μήπως έγινε η «ένωση των εκκλησιών» και υπήχθη η Ιερά Μητρόπολή του στον «προκαθήμενο» της πρεσβυτέρας Ρώμης και μας το κρύβουν; Μήπως ο ίδιος εντάχτηκε στο ουνιτικό τάγμα, έγινε παπικός και απλά φοράει την ορθόδοξη περιβολή;
Ακολούθως επαινεί τον «άγιο πατέρα του» και εξυμνεί την «μεγάλη γνήσια καρδιά» του. Το πόσο «μεγάλη» και «γνήσια» καρδιά διαθέτει ο «αλάθητος» το έχει δείξει το σκοτεινό παρελθόν του στη μακρινή Αργεντινή, όταν ήταν «αρχιεπίσκοπος» Μπουένος Άιρες και το δεξί χέρι του αιμοσταγούς δικτάτορα Βιντέλα. Το μαρτυρούν τα αιματοβαμμένα χέρια του από χιλιάδες αθώους και δυστυχώς παιδιά, οι οποίοι διώχτηκαν, βασανίστηκαν και βρήκαν τραγικό θάνατο από το δικτατορικό καθεστώς (1976-1983), με την «ιερή επιστασία και συνεργασία» του τότε «αρχιεπισκόπου», ο οποίος γλύτωσε την παραπομπή του στη Δικαιοσύνη μετά από «υψηλές πιέσεις» στην κυβέρνηση της Αργεντινής! «Τουλάχιστον 30.000 εξαφανισμένους, δολοφόνησε το δικτατορικό καθεστώς που στήριξε ο κ. Φραγκίσκος ή Χόρχε Μπεργκόλιο κατά τις εκτιμήσεις οργανώσεων υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα περισσότερα από τα θύματα των χουντικών δεν βρέθηκαν ποτέ» (ΑΠΕ-ΜΠΕ/AFP/Reuters)! Οι χιλιάδες οργισμένες μάνες της Λατινικής αυτής χώρας εμποδίζουν τον κ. Φραγκίσκο να την επισκεφθεί ως «Πάπας»! Αυτή είναι η «μεγάλη γνήσια καρδιά» του αιρεσιάρχη, μεστή ιησουίτικης υποκρισίας!
Ζήτησε ο κ. Πολύκαρπος από τον αμετανόητο αιρεσιάρχη το αδιανόητο: «ως επίσκοπος, την παπική ευλογία του για το έργο μου»! Ο Σεβ. Ιταλίας αισθάνεται προφανώς «αδύναμος» να εκτελέσει το Επισκοπικό του έργο στην δημοκρατική Ιταλία και ζητά «ενίσχυση» από τις «ευλογίες» του κ. Φραγκίσκου, δεχόμενος τον αμετανόητο αιρεσιάρχη ως κανονικό Επίσκοπο της Εκκλησίας!
Στη συνέχεια έδωσε και αυτός τις ευχές του στον «αλάθητο»: «να του δώσει ο Θεός πολλά χρόνια σωματικής και πνευματικής υγείας για το καλό της παγκόσμιας (universal) Εκκλησίας και επίσης για το καλό του κάθε ανθρώπου καλής θελήσεως, για τον οποίο ο Άγιος Πατέρας έχει ιδιαίτερη ευαισθησία»! Ευχήθηκε ο κ. Πολύκαρπος ο Θεός να έχει υγιή τον αμετανόητο αιρεσιάρχη της Ρώμης για να κάνει το «καλό» στην «παγκόσμια εκκλησία», να διδάσκει δηλαδή τις εκατοντάδες παπικές πλάνες, να σφετερίζεται το πρόσωπο και τις ιδιότητες του Χριστού, να σπιλώνεται το ακηλίδωτο της Εκκλησίας, από τα χιλιάδες σεξουαλικά εγκλήματα των φραγκοπαπάδων του με την υποχρεωτική παρά τους Ιερούς Κανόνες και τα Κυριακά Λόγια αγαμία του «κλήρου», να εμποδίζωνται όποιοι οπαδοί του να μεταστραφούν στην Εκκλησία, να εκτελεί με ακρίβεια την «αποστολή» του ως το πλέον πειθήνιο φερέφωνο της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων»! Και κάτι άλλο σημαντικό: τι είναι αυτό το περί «παγκόσμιας Εκκλησίας»; Μήπως σημαίνει αποδοχή του δαιμονικού παπικού πρωτείου; Αν πάρουμε σοβαρά τα λεγόμενά του, ναί!
Και συνεχίζει: «Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι η εγγύτητα, οι χειρονομίες, οι πρωτοβουλίες του Πάπα Φραγκίσκου και του Πατριάρχη Βαρθολομαίου είναι γνήσιες και μακριά από οποιαδήποτε κοσμική άποψη ή απόπειρα εντυπωσιασμού. Είναι δύο άνθρωποι που έχουν τις ίδιες σκέψεις και ευαισθησίες, που γνωρίζουν ότι πρέπει να ενεργούν μαζί για το καλό της ταραγμένης ανθρωπότητας, και πρόσφατα ακόμη πιο ταραγμένης από την υγειονομική κρίση και την οικονομική κρίση που προκάλεσε η πανδημία του κορωνοιού. Το ταξίδι των Καθολικών και των Ορθόδοξων προς την πλήρη ενότητα βρίσκεται στο σωστό δρόμο υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και κινείται προς την γραμμή του τερματισμού. Πιστεύω ότι ο στόχος αυτός έχει ήδη επιτευχθεί στο επίπεδο των πιστών, και αυτό είναι πιο σημαντικό από ο, τι σε θεσμικό επίπεδο».
Η γνησιότητα μετράται με το μέτρο της αυθεντίας της Εκκλησίας και ο Παπισμός δεν είναι Εκκλησία με τόσες αιρέσεις και κακοδοξίες με τόσα εγκλήματα και αίμα μαρτύρων και αγίων της πίστεως, δε μπορεί να είναι Εκκλησία και ως εκ τούτου η γνησιότητα κρίνεται με κοσμικά κριτήρια. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε επίσης τις αδιάκοπες οχλήσεις του κ. Φραγκίσκου, προς την διεθνή κοινότητα, «για την ανάγκη δημιουργίας παγκόσμιας κυβέρνησης»!
Για το αν ο «Πάπας» εργάζεται για το καλό της ανθρωπότητος μιλά διαπρύσια η ιστορία του Παπισμού, για τον όλεθρο και την καταστροφή, την οποία έσπειρε ο Παπισμός στην ανθρωπότητα, για τα οποία ουδέποτε ζήτησε συγγνώμη. Επίσης, απ’ ότι γνωρίζουμε, ουδεμία σοβαρή οικονομική βοήθεια στην παγκόσμια κοινότητα προσέφερε το Βατικανό, στην πρόσφατη υγειονομική και οικονομική κρίση που προκάλεσε η πανδημία του κορωνοιού, πέραν από τα πολλά «παχιά λόγια» και τις ανέξοδες παρηγοριές του «αλάθητου»! Οι πακτωλοί φυλάσσονται πολύ καλά κρυμμένοι στα άδυτα του «Κράτους του Θεού» και τα μόνο ποσά που «εκταμιεύονται» είναι για τις αποζημιώσεις των χιλιάδων αθώων θυμάτων των εγκληματιών παιδεραστών φραγκοπαπάδων!
Ο Σεβ. Ιταλίας εξέφρασε την βεβαιότητά του πως «το ταξίδι των Καθολικών και των Ορθόδοξων προς την πλήρη ενότητα βρίσκεται στο σωστό δρόμο υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και κινείται προς την γραμμή του τερματισμού». Από που συμπεραίνει ότι αυτό το «ταξίδι» βρίσκεται στο τέρμα του; Μήπως γνωρίζει κάτι που αποκρύπτεται από τον πιστό λαό; Μήπως «πρόδωσε» το «μυστικό», ότι σύντομα θα αιφνιδιαστούμε από την «πραγματοποίηση» της «ένωσης των εκκλησιών»; Μήπως οι φήμες για την επικείμενη «ένωση» έχουν βάση;
Εμείς βεβαίως ουδεμία προϋπόθεση βλέπουμε για πλήρη ενότητα, δηλαδή για κοινό Ποτήριο, με τον αμετανόητο Παπισμό, διότι ουδεμία κακοδοξία απέβαλλε, κανένα σημάδι μετάνοιας δεν εκδήλωσε! Αντίθετα μάλιστα, περιχαρακώνεται έτι περισσότερο στις πλάνες του, τις οποίες προβάλλει ως «αλήθειες» και απαιτεί να γίνουν δεκτές από όλο τον χριστιανικό κόσμο. Απορούμε λοιπόν, πως εμπλέκει ο Σεβ. Ιταλίας και το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο καθοδηγεί δήθεν προς αυτή την κατεύθυνση! Πως είναι δυνατόν ένας Ορθόδοξος Επίσκοπος, ο οποίος έχει δώσει φρικτούς όρκους κατά τη χειροτονία του, να διαφυλάσσει απαραχάρακτη την μόνη σώζουσα Ορθόδοξη Πίστη, να θεωρεί ως καθοδήγηση του Παναγίου Πνεύματος την δαιμονική εμμονή του Παπισμού στις εκατοντάδες κακοδοξίες του!
Ακολούθως γίνεται πιο αποκαλυπτικός για την υλοποίηση του πλέον δόλιου τεχνάσματος του Οικουμενισμού: «Πιστεύω ότι ο στόχος αυτός έχει ήδη επιτευχθεί στο επίπεδο των πιστών, και αυτό είναι πιο σημαντικό από ότι σε θεσμικό επίπεδο»! Πρόκειται για τον λεγόμενο «λαικό οικουμενισμό», τον οποίο προαναφέραμε, δηλαδή την πολύ καλά μεθοδευμένη τακτική αλώσεως του ορθοδόξου αισθητηρίου του εκκλησιαστικού πληρώματος, για να «χωνέψει» τις παπικές κακοδοξίες και να μην αντιδράσει όταν θα αποφασισθεί η «ένωση των εκκλησιών»! Αυτό το δαιμονικό σχέδιο είναι από τις πρώτες προτεραιότητες του Οικουμενισμού, εδώ και έναν αιώνα. Οι πρωτεργάτες του κατάλαβαν ότι δεν θα ήταν καθόλου εύκολο να αποφασίσουν χωρίς τον ορθόδοξο λαό (δεν μιλάμε για τον παπικό λαό, αυτόν τον κάνουν ότι θέλουν, δεν είχε και δεν έχει ποτέ λόγο). Για τούτο, κληρικοί και θεολόγοι, θιασώτες της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως», εργάστηκαν δραστήρια να σχετικοποιήσουν την ορθόδοξη πίστη στο λαό και να αμβλύνουν τις διαφορές με τους αιρετικούς, κύρια με τους παπικούς.
Ως επίλογο ο Σεβ. Ιταλίας είπε τα εξής, τα οποία κατά τη γνώμη μας, αναιρούν τον προηγούμενο ενθουσιασμό του, για την «βέβαιη επερχόμενη ένωση των εκκλησιών»: «Ο σχετικισμός, η αδιαφορία, η αδράνεια, η απαισιοδοξία, η ιδέα μίας επιφανειακής ενότητας, μίας διοικητικής-θεσμικής ενότητας, ο σεκουλαρισμός, πιθανά γεωπολιτικά παίγνια: όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την ενότητα. Η Εκκλησία δεν είναι θεσμός αυτού του κόσμου, αλλά είναι το θεανθρώπινο μυστικό σώμα του Χριστού»! Είναι φανερή η δική του απαισιοδοξία για την «ένωση των εκκλησιών», διότι έχει τουλάχιστον την αυτοσυνειδησία για τι είδους «ένωση» θα γίνει, μία συγκόλληση, μία διοικητική ενότητα, η οποία θα εξυπηρετήσει, όχι φυσικά το συμφέρον της Εκκλησίας, αλλά «γεωπολιτικά παίγνια»! Και το πλέον αντιφατικό από μέρους του: ομολογεί ότι «η Εκκλησία δεν είναι θεσμός αυτού του κόσμου, αλλά είναι το θεανθρώπινο μυστικό σώμα του Χριστού» και ταυτόχρονα αποθεώνει τον Παπισμό, ο οποίος αποτελεί την πιο σαφή έκφραση της κοσμικότητας, της κοσμικής εξουσίας, της πολιτικής και οικονομικής καταδυνάστευσης, που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα! Διακρίνουμε αβίαστα μία διπολική κατάσταση στο λόγο του!
Κατόπιν αυτών, οι απαράδεκτες και πρωτοφανείς δηλώσεις του Σεβ. Μητροπολίτου Ιταλίας κ. Πολυκάρπου μας γεμίζουν με θλίψη και ανησυχία. Επαναλαμβάνουμε, πως όταν τις διαβάσαμε, δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι χείλη Ορθοδόξου Επισκόπου εξεστόμισαν λόγια τα οποία μόνο ένας φανατικός ουνίτης (παπικός «κληρικός» με ένδυμα ορθοδόξου) θα μπορούσε να ξεστομίσει! Πληροφορούμαστε πως ο σκανδαλισμός υπήρξε μεγάλος στους Ορθοδόξους Πιστούς, που έτυχε να τις διαβάσουν.
Διερωτώμεθα δεν ελέγχεται συνειδησιακώς ο Σεβ. Ιταλίας όταν γνωρίζει ως Ορθόδοξος Ιεράρχης ότι ο Παπισμός έχει δολοφονήσει Μάρτυρες και Αγίους της Αμωμήτου Πίστεώς μας; Δεν φοβείται το αίμα των μαρτύρων;Των 13 οσιάθλων Πατέρων της Καντάρας της Κύπρου που τους έκαψαν ζώντας γιατί αρνούνταν τα άζυμα; Των 88 οσιάθλων Πατέρων του Αγιωνύμου Όρους των επί Βέκκου υπό των Λατινοφρόνων και των Λατίνων καέντων, πνιγέντων και αποκεφαλισθέντων;Των 880.000 Σέρβων Ορθοδόξων των δολοφονηθέντων υπό των ορδών των Ουστάσι με την ηθική αυτουργία του αγιοποιηθέντος, από το Βατικανό και τον δήθεν άγιο «πάπα Ιωάννη-Παύλο τον Β΄», Καρδινάλιου του Ζάγκρεμπ Αλοισίου Στέπινατς, του καταδικασθέντος υπό του Διεθνούς Δικαστηρίου για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος; Του αγίου Ιερομάρτυρος Αθανασίου του Λιθουανού, ηγουμένου Μικρορωσίας του δολοφονηθέντος υπό των Πολωνών Ουνιτών και ριφθέντος σε βόθρο όπου επί 17 έτη παρέμεινε το μαρτυρικό του σώμα αδιάφθορο και ευωδιάζον και τόσων άλλων!!!;
Δεν φοβείται την κρίσιν του Αγίου Σπυρίδωνος που πυρπόλισε το βράδυ της 12/11/1716 την Ακρόπολη της Κερκύρας, τιμωρών φρικωδώς τον Ενετό Κυβερνήτη Ανδρέα Πιζάνι που εσχεδίαζε την πήξι αλταρίου εντός του Πανιέρου Ναού Του;
Δεν κατανοεί ότι ο Ιερός Σπυρίδων δεν αυτενέργησε αλλά κατ’εντολήν του Παναγίου Θεού ετιμώρησε τους τολμητίες;
Δεν αντιλαμβάνονται και ο Σεβ. Ιταλίας και όλοι οι συνοδοιπόροι του στην «Οικουμενική κίνηση» ότι αμνηστεύοντας τον Παπισμό αποβαίνουν Αγιομάχοι και Θεομάχοι;
Δεν φοβούνται την κρίσι του Κυρίου του Αμπελώνος, «ως λόγον αποδώσοντες;»
Ασφαλώς δεν «φρίττομε» για την προσέγγιση με τους ετεροδόξους, αντιθέτως προσευχόμεθα εν τη Εκκλησία αδιαλείπτως «υπέρ της επιστροφής των πεπλανημένων» και της εκπληρώσεως της Αρχιερατικής προσευχής «ίνα πάντες εν ώσι καθώς ημείς» αλλά εν Αληθεία που αγαπά ως η Τριαδική Θεότης και εν Αγάπη που αληθεύει.
Διαμαρτυρόμεθα όμως ως ελάχιστοι αδελφοί του αυτού Κυριακού σώματος, για την αμνήστευση της στρεβλώσεως της υπό του Κυρίου διά των Αποστόλων, των Θεοφόρων Πατέρων και των αγίων εννέα Οικουμενικών Συνόδων παραδοθείσης αμωμήτου Πίστεως.
Το σχόλιό μας, δεν έχει κανέναν άλλο σκοπό, από το να επισημάνει στον Σεβ. κ. Πολύκαρπο το μεγάλο ατόπημά του, να υπερβεί κατά πολύ τα εσκαμμένα. Κι ακόμα, να δηλώσουμε την απόλυτη προσήλωσή μας στην Αγία Ορθόδοξη Πίστη μας, την μόνη σώζουσα, την οποία δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση να απεμπολήσουμε με οποιοδήποτε κόστος!
Με πολύ ταπείνωση και αγάπη τον καλούμε δημοσία να ανακαλέσει, όπως δημοσία προέβη στις δηλώσεις του για να ηρεμήσει τον σκανδαλισμένο ορθόδοξο λαό και το σπουδαιότερο: να εξιλεωθεί στο όμματα του Θεού, ο Οποίος δεν σύστησε και δεν περιποιήθηκε την αγία Του Εκκλησία, «διά του ιδίου αίματος» (Πραξ. 20,28), για την εξυπηρέτηση κοσμικών στόχων, αλλά για την σωτηρία του κόσμου και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με κακοδοξίες και στρεβλώσεις της Αληθείας! Η αναγνώριση του λάθους μας, η μεταμέλειά μας, δεν είναι πράξη δειλίας, αλλά βασική χριστιανική αρετή και ηρωισμός! Αναμένομε.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
