Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Η σπατάλη
Ο π. Γαβριήλ στενοχωριόταν αν κάποιος δεν χρησιμοποιούσε τα αγαθά που μας δίνει ο Κύριος για καλό ή τα σπαταλούσε άδικα.
«Και ος εάν ποτίση ένα των μικρών τούτων ποτήριον ψυχρού μόνον εις όνομα μαθητού, αμήν λέγω υμίν, ου μη απολέση τον μισθόν αυτού» (Ματθ. 10, 42).
Και αν ένα ποτήρι νερό έχει τόση δύναμη, αλίμονο σε όποιον χύσει άσκοπα έστω κι ένα ποτήρι νερό!
Ο Κύριος δεν δημιούργησε τίποτε το περιττό.
Όταν πλένομαι, ούτε είκοσι κουβάδες νερό δεν μου φτάνουν, αλλά εγώ χρησιμοποιώ μόνον όσο είναι απολύτως απαραίτητο.
Αν πρέπει οπωσδήποτε να χύσεις νερό, πότισε τουλάχιστον τα λουλούδια ή τα δέντρα.
Οι Γεωργιανοί έζησαν πολλές δυσκολίες επειδή δεν εκτίμησαν το ψωμί. Διότι αν δεν
εκτιμάς αυτά που σου έδωσε ο Κύριος, θα σου τα πάρει πίσω.
Στη Γεωργία υπάρχουν άφθονα μεταλλικά νερά.
Αν αυτό τον πλούτο δεν τον εκτιμήσουν οι Γεωργιανοί, μπορεί να δημιουργηθεί πρόβλημα και με το νερό.
***
Στο κελί του Γέροντα βρίσκονταν πάντα πράγματα που θα ήταν χρήσιμα σε κάποιους τρόφιμα για παράδειγμα, και μόνον εκείνος ήξερε ποιος τα χρειαζόταν.
Τον ρώτησε η μοναχή Παρασκευή κάποια μέρα.
– Πάτερ, μήπως τύχον σας περισσεύει κανένα γκαζάκι;
– Όχι, αδελφή, εγώ δεν έχω τίποτα περιττό. Στο κελλί μου δεν αφήνω πράγματα περιττά, απάντησε ο Γέροντας.
Αλλά περισσότερο ακόμη και από τα περιττά πράγματα ο Γέροντας έδινε σημασία στα περιττά λόγια και τις άσκοπες κινήσεις.
Απόσπασμα, ο «Άγιος Γαβριήλ, Ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής».
