“Η ζήλεια, όταν έχει κακότητα, μπορεί να κάνει ζημιά. Αυτή είναι η βασκανία και είναι μία δαιμονική ενέργεια. Ιδίως οι άνθρωποι που έχουν ζήλεια και κακότητα (λίγοι είναι τέτοιοι), αυτοί είναι που ματιάζουν.
Μιά γυναίκα λ.χ. βλέπει ένα παιδάκι χαριτωμένο με την μάνα του και λέει με κακότητα: «Γιατί να μην το είχα εγώ αυτό το παιδί; Γιατί να το δώσει ο Θεός σ’ αυτήν;». Τότε το παιδάκι εκείνο, μπορεί να πάθη ζημιά, να μην κοιμάται, να κλαίει, να ταλαιπωρείται, γιατί εκείνη το είπε με κακότητα. Και αν αρρώσταινε και πέθαινε το παιδί, θα ένιωθε χαρά μέσα της.
Άλλος βλέπει ένα μοσχαράκι, το λαχταρά και αμέσως εκείνο ψοφάει.
Πολλές φορές όμως, μπορεί να ταλαιπωρείται το παιδί και να φταίει η ίδια η μάνα. Μπορεί δηλαδή η μάνα να είδε καμμιά φορά κανένα αδύνατο παιδάκι και να είπε: «Τί είναι αυτό; Τί σκελετωμένο παιδί!». Να καμάρωνε το δικό της και να κατηγόρησε το ξένο. Και αυτό που είπε με κακία γιά το ξένο παιδί, πιάνει στο παιδί της… Μετά, το παιδί ταλαιπωρείται εξ αιτίας της μάνας, χωρίς να φταίει. Λειώνει-λειώνει το καημένο, γιά να τιμωρηθή η μάνα και να καταλάβει το σφάλμα της. Τότε φυσικά το παιδί θα πάει μάρτυρας!
Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος!!!”!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
