Κάποτε, μία ομάδα «μορφωμένων» επισκεπτών, στο περιβόλι της Παναγίας, άρχισαν να συζητούν γιά το έργο της Δημιουργίας. Αντήλλασσαν διάφορες απόψεις και συλλογισμούς, περί της δημιουργίας του ανθρώπου την έκτη ημέρα, από τον Θεόν.
«Σκέφθηκε πρώτα να
οργανώσει καλά το Σύμπαν, ώστε να χαιρόμασθε όλα τα θαυμάσια που έχουμε
στη διάθεσή μας…», ισχυρίσθηκε ο ευλαβέστερος και πλέον σοβαρός.
«Πρώτα
απ' όλα, θέλησε να κάμη μερικές δοκιμές στα ζώα, έτσι ώστε να μην κάνει
τα ίδια λάθη μαζί μας…», υποστήριξε κάποιος άλλος είρωνας,
κοροϊδεύοντας και χασκογελώντας...
Οι απόψεις
πήγαιναν και ερχόντουσαν, εννοείται, χωρίς να καταλήγουν πουθενά, μέχρις
ότου επλησίασε ένας γέροντας και τους εχαιρέτησε. Αυτοί αμέσως ευρήκαν
ευκαιρία και τον ερώτησαν: «Γέροντα, κατά τη γνώμη σου, γιατί ο Θεός άφησε την τελευταία ημέρα, γιά να δημιουργήσει τον άνθρωπο;»
«Είναι
πολύ απλό...», άρχισε να λέγει ο ταπεινός και διακριτικός γέροντας:
«Όταν φουσκώνουμε από υπερηφάνεια και έπαρση, πρέπει να θυμόμασθε ότι,
ακόμη και ένα απλό κουνούπι, είχε προτεραιότητα στο έργο της Δημιουργίας
του Κόσμου έναντι ημών…»!
