Άγιος Παΐσιος, Πώς αντιμετωπίζουμε μια δύσκολη αρρώστια

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Γέροντα, τον τελευταίο καιρό έχω πρόβλημα με την καρδιά και φοβάμαι μήπως πάθω κάτι.

– Μη φοβάσαι. Όλοι κάτι πρέπει να έχουμε, γιατί, όταν έχουμε κάτι, καθόμαστε στα πόδια του Χριστού και Τον παρακαλούμε να μας βοηθήση.

Γέροντα, σας παρακαλώ, ευχηθήτε να γίνω καλά.
– Δεν σε συμφέρει να κάνω προσευχή γι’ αυτό το θέμα. Αν κάνης υπομονή με πίστη στον Θεό, θα πάρης σύνταξη από το Υγειονομικό του Θεού, η οποία είναι μεγαλύτερη από την σύνταξη του ΟΓΑ(1). Διάβασα κάπου ότι ένας άρρωστος παρακαλούσε τον Άγιο Παντελεήμονα να τον κάνη καλά. Ο Άγιος όμως δεν τον θεράπευε και αυτός συνέχιζε να τον παρακαλή. Τελικά θεραπεύθηκε. Όταν πέθανε και πήγε στην άλλη ζωή, είδε ότι εξ αιτίας της θεραπείας του έχασε πολλά στεφάνια.

Τότε είπε στον Άγιο Παντελεήμονα:
– Γιατί με θεράπευσες, αφού γνώριζες ότι θα χάσω τα στεφάνια;

Γέροντα, μέχρι ποιο σημείο πρέπει να αφήσω τον εαυτό μου στα χέρια του Θεού σε θέματα υγείας;
– Πρώτα θα εμπιστευθής τον Θεό, και μετά τον Θεό θα εμπιστευθής τον άνθρωπο, τον γιατρό.

Μια δύσκολη αρρώστια, Γέροντα, πώς πρέπει να την αντιμετωπίζουμε;
– Πριν καταφύγετε σε γιατρούς, να προηγήται προσευχή, αγρυπνία, για να βοηθήση ο Θεός και να φωτίση τους γιατρούς. Βάλτε και λίγο λαδάκι από την καντήλα του Αγίου Αρσενίου, πιήτε και λίγο Αγιασμό, διαβάστε και κανέναν Ψαλμό.

Γέροντα, εξ αιτίας της αρρώστιας μου δεν ανταποκρίνομαι στα πνευματικά μου καθήκοντα και αυτό με στενοχωρεί.
– Και τίποτε να μην κάνης, τώρα που είσαι άρρωστη, ούτε κομποσχοίνια, ούτε μετάνοιες, μόνο «δόξα σοι ο Θεός» να λες, αυτό αρκεί(2).

Όταν, Γέροντα, είμαι άρρωστη και πονάω, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στην προσευχή.
– Η προσευχή σ’ αυτήν την περίπτωση έχει και κόπο και πόνο· έχει και άσκηση, γι’ αυτό εισακούεται πιο πολύ από την προσευχή που κάνεις, όταν είσαι καλά. Να αγαπάμε λίγο και τον πόνο. Η αρρώστια είναι μεγάλη ευλογία για τον άνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος το καταλάβη αυτό, την δέχεται με χαρά και ψάλλει με χαρά: «Ευλογήσω τον Κύριον εν παντί καιρώ»(3).

Θυμάμαι, ο καημένος Γερο‐Γαβριήλ στα Καρούλια, είχε πόνους, πόνους… Και όταν πονούσε, έψελνε. Ήταν τεντωμένος συνέχεια κάτω.
Έλεγε:
– Μου λένε «σταυρός, σταυρός!, αλλά καρφιά δεν έχω! Χωρίς καρφιά, τι σταυρός είναι;

Πόσο καιρό κράτησε αυτό, Γέροντα;
– Αρκετό διάστημα· κανα‐δυό χρόνια. Ήταν τελείως μόνος του. Και να δήτε, το κελλί του είχε ανοίξει από κάτω μια ρωγμή και χειμώνα καιρό έφερνε από την θάλασσα ένα …αεράκι φρέσκο‐φρέσκο! Αλλά εκείνος μέσα στους πόνους και στο κρύο έψελνε και δοξολογούσε τον Θεό.

Στην αρρώστια η ψαλμωδία είναι φάρμακο. Και βαριά άρρωστος να είναι κανείς, και να πονάη πολύ, άμα ακούση ψαλμωδία, μαλακώνει ο πόνος του. Αν μπορή και ο ίδιος λίγο να ψάλη, τότε το γλεντάει.

Να, εγώ απόψε που πονούσα, έψελνα στην διαπασών. Όσο κουράγιο είχα, το έδωσα εκεί. Ξέρεις πόση δύναμη μου έδωσε αυτή η ψαλμωδία(4);

1. Οργανισμός Ασφαλιστικό Ταμείο. [Οργανισμός Γεωργικών Ασφαλίσεων]
2. Ο Γέροντας απευθύνεται σε βαριά άρρωστη και πολύ φιλότιμη αδελφή.
3. Ψαλμ. 33, 2.
4. Ειπώθηκε από τον Γέροντα στις 11 Ιουνίου του 1994, έναν μήνα πριν από την κοίμησή του.

Από το βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου (νυν οσίου Παϊσίου), «Περί Προσευχής», Λόγοι στ’, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Ιωάννης Θεολόγος ο Ευαγγελιστής), Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

 πηγή