Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΥΟΦΟΡΕΙ ΤΗΝ «ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ».

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 Εν Πειραιεί τη 11^η Ιανουαρίου 2021

 

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΥΟΦΟΡΕΙ ΤΗΝ 

«ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ»

               

Ο παγκόσμιος Οικουμενισμός, η φοβερή αυτή παναίρεση, που μαστίζει την ανθρωπότητα εδώ και πάνω από ένα αιώνα, δεν έχει τον χαρακτήρα των χιλιάδων κακοδοξιών, οι οποίες εμφανίστηκαν μέχρι τώρα στην Εκκλησία, αλλά αποτελεί την συμπερίληψη και την ανακεφαλαίωσή τους! Δεν πρόκειται για μια ακόμη αίρεση, αλλά για την συνένωση όλων των αιρέσεων και πλανών, παλαιών και συγχρόνων, σε ένα νέο θρησκευτικό μόρφωμα. Μέσα σ’ αυτόν χωρούν τα πάντα, θρησκευτικές αντιλήψεις διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους, πολιτικές ιδεολογίες, φιλοσοφικές πεποιθήσεις, ακόμη και η αθεΐα. Συνεκτικός τους δεσμός η σχετικοποίηση κάθε αυθεντίας και η από κοινού συνεργασία όλων των θρησκειών για την εξυπηρέτηση εγκοσμίων στόχων, όπως η παγκόσμια ειρήνη και η αντιμετώπιση παγκοσμίων κοινωνικών προβλημάτων. Για τον Οικουμενισμό δεν υπάρχουν a priori, ή εξ αποκαλύψεως αλήθειες, αλλά «ψήγματα» αλήθειας σε κάθε πίστη και ιδεολογία. Για την ανεύρεση της όλης αλήθειας θα πρέπει να συνενωθούν όλες οι θρησκείες, να εμπλουτίσει η μία την άλλη και να εμπλουτιστεί η κάθε μία από όλες τις άλλες. Ένα βασικό της δόγμα είναι: Πίστευε ό,τι θέλεις. Μόνο μην είσαι αποκλειστικός και εγκλωβισμένος στην δική σου θρησκευτική πίστη, αλλά να είσαι ανοιχτός προς όλες τις άλλες θρησκείες, έτοιμος να αποδεχθείς κάθε άλλη πίστη. Μακαριστός ομολογητής θεολόγος έλεγε πως οι οικουμενιστές είναι τρισχειρότεροι από τους αιρεσιάρχες, διότι ουδέποτε αιρεσιάρχης υποβίβασε την πλάνη του και την εξίσωσε με άλλες πίστεις, σε αντίθεση με πολλούς σημερινούς υψηλόβαθμους και μη, εκκλησιαστικούς παράγοντες, οι οποίοι επιχειρούν να εξισώσουν την αγία και αμώμητη χριστιανική μας πίστη με τις αιρέσεις και τις θρησκείες του κόσμου. Ο απώτερος στόχος τους είναι να εξαφανίσουν την σώζουσα αλήθεια της Εκκλησίας στον φοβερό κυκεώνα των πλανών και των θρησκειών του κόσμου. Αυτό φανερώνει περίτρανα πως πίσω από αυτό το δόλιο εγχείρημα βρίσκεται ο «ανθρωποκτόνος απ’ αρχής» (Ιωάν.8,44), ο διάβολος. Αυτή η τραγική και επικίνδυνη πλευρά του Οικουμενισμού φαίνεται στις ανακοινώσεις των θιασωτών του, στις εισηγήσεις και τα πορίσματα των διαφόρων Διαθρησκειακών Συνεδρίων, όπου κυριαρχεί το πνεύμα της «ανοχής», της «αλληλοκατανόησης», της «καταλλαγής», της «αγάπης» και της «ειρήνης», ως δήθεν υπέρβαση των παλαιών «διαχωριστικών», γεγονός αδιανόητο για τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, στις σχέσεις τους με τους αιρετικούς.

Ένα ακόμη πρόσφατο δημοσίευμα, στο ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα» με τίτλο «Η νέα θρησκεία της ειρήνης» ήρθε να επιβεβαιώσει όλα τα παρά πάνω. Το δημοσίευμα αναφέρεται στους  Διαθρησκειακούς Διαλόγους και μας δίδει ένα πιθανό εξωτερικό σχήμα της κυοφορούμενης νέας θρησκείας του μέλλοντος, της Πανθρησκείας. Ο αρθρογράφος σχολιάζει μια εισήγησή του κ. Sergey Melnik, καθηγητή στη Φιλοσοφία, Ερευνητή στο INION RAS και καθηγητή Μεταπτυχιακών και Διδακτορικών Σπουδών του πανεπιστημίου των Αγίων Κύριλλου και Μεθόδιου, που έγινε στις 12 Δεκεμβρίου 2020 σε διεθνές Συνέδριο με τίτλο «Προσωπικότητα σε μια Μεταθρησκευτική Έννοια». Ο καθηγητής στην ομιλία του προσπαθεί να αναλύσει εις βάθος το φαινόμενο των Διαθρησκειακών Διαλόγων, την μεθοδολογία τους και τον σκοπό στον οποίο αποβλέπουν. Παρατηρώντας τις διαδικασίες των Διαλόγων σε διεθνές επίπεδο, παρουσιάζει στην ανάλυσή του τις σημαντικότερες, (τρείς), τάσεις που εμφανίζουν στο παρόν στάδιο. Εν τέλει καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι η ανθρωπότητα εισήλθε σε μια νέα εποχή, στην λεγόμενη «μεταθρησκευτική εποχή», όπου κυοφορείται  μια νέα θρησκευτικότητα, ένα νέο παγκόσμιο υπερ-θρησκευτικό σύστημα, η «Θρησκεία της Ειρήνης»!

Σχετικά με την πρώτη τάση γράφει: «Η πρώτη τάση είναι η ανάπτυξη, με πρωτοβουλία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, του λεγόμενου πνευματικού διαλόγου, ο οποίος μερικές φορές αναφέρεται ως ‘διάλογος θρησκευτικής εμπειρίας’. Προϋποθέτει μια βαθιά είσοδο στην προοπτική της εμπειρίας μιας άλλης θρησκείας, μέχρι τη συμμετοχή στις πνευματικές πρακτικές της. Ο στόχος ενός τέτοιου διαλόγου θεωρείται ‘αμοιβαίος εμπλουτισμός’, ‘πνευματική και προσωπική ανάπτυξη’ των συμμετεχόντων». Δηλαδή σύμφωνα με την τάση αυτή, οπαδοί μίας θρησκείας προσπαθούν να εισχωρήσουν, (με την βοήθεια προφανώς διάφορων πρακτικών και τεχνικών), στην πνευματικότητα μιας άλλης θρησκείας, με σκοπό αφ’ ενός να αποκτήσουν νέες πνευματικές «εμπειρίες» και αφ’ ετέρου να επιτύχουν αυτό που ονομάζουν «αμοιβαίο εμπλουτισμό»,  δηλαδή να εμπλουτίσουν και να εμπλουτιστούν από την θρησκεία αυτή. Εύκολα μπορεί κάνεις να αντιληφθεί ότι πρώτον οι εν λόγω «εμπειρίες» κρινόμενες με Ορθόδοξα κριτήρια, δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο, παρά δαιμονικές «εμπειρίες», αν λάβει κανείς υπ’ όψη του ότι όλες οι θρησκείες του  κόσμου είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, στις οποίες ενεργούν δαιμονικές δυνάμεις. Και δεύτερον ότι είναι των αδυνάτων αδύνατον κάποιος οπαδός μιας άλλης θρησκείας, να εισχωρήσει στην Ορθόδοξη πνευματικότητα και να αποκτήσει εμπειρία Χάριτος. Και τούτο διότι η Χάρις του αγίου Πνεύματος δεν αποκτάται μ’ ένα μαγικό τρόπο, με τη βοήθεια διαφόρων τεχνικών και πρακτικών, αλλά δίδεται ως ανεκτίμητη δωρεά, μόνο στα ζωντανά μέλη της Εκκλησίας, τα οποία έχουν απαρνηθεί κάθε άλλη θρησκευτική πίστη.

Παρά κάτω, αναφερόμενος στην δεύτερη τάση, γράφει: «Η δεύτερη τάση αντιπροσωπεύεται από τη ‘θεολογία του διαθρησκευτικού διαλόγου’. Είναι η ανάπτυξη θεολογικών εννοιών που μπορεί να καθοδηγήσει τους πιστούς στην αναζήτηση θετικής αλληλεπίδρασης με οπαδούς άλλων θρησκειών». Εδώ κατ’ αρχήν γίνεται λόγος για μια άλλη «θεολογία», την «θεολογία του Διαθρησκευτικού Διαλόγου», η οποία βεβαίως δεν έχει καμία σχέση με την θεολογική και δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, αλλά είναι τελείως ξένη προς αυτήν. Η «θεολογία» αυτή η οποία αναπτύχθηκε μέσα στα πλαίσια των Διαθρησκειακών Διαλόγων και Συνεδρίων, ουσιαστικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά μιά «θεολογία» οικουμενιστικών προδιαγραφών. Μια «θεολογία» της οποίας τις βασικές θεολογικές αρχές και δογματικές παραδοχές έχουμε αναπτύξει σε παλαιότερες εργασίες μας. Υπενθυμίζουμε μερικές: Η αρχή του δογματικού συγκρητισμού, του δογματικού μινιμαλισμού, της περιεκτικότητος, του δογματικού πλουραλισμού κ.α. 

Τέλος αναφέρεται και σε μια τρίτη τάση. Γράφει: «Η τρίτη τάση σχετίζεται με την ανάπτυξη διαθρησκευτικού διαλόγου σε διεθνές επίπεδο…Στον σύγχρονο διαθρησκευτικό διάλογο σε διεθνές επίπεδο, η αξία της ειρήνης τίθεται κατά πρώτο λόγο, δηλαδή, η αρμονική συνύπαρξη πιστών διαφορετικών θρησκειών και η συνεργασία τους για την ευημερία της ανθρωπότητας. Σε αυτό το πλαίσιο, ο διαθρησκευτικός διάλογος θεωρείται πρωτίστως ως εργαλείο για τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και αρμονίας, για την επίλυση διαφόρων πρακτικών ζητημάτων που σχετίζονται με τη συνύπαρξη οπαδών διαφόρων θρησκειών, (ειρήνη και τύποι διαλόγου εταιρικής σχέσης)».

Παρά κάτω ο καθηγητής κάνει λόγο για ένα ακόμη Διεθνές Συνέδριο, που είχε και αυτό ως θέμα την παγκόσμια ειρήνη: «Μίλησε για τη Συνέλευση του μεγαλύτερου διαθρησκευτικού οργανισμού στον κόσμο – “Θρησκείες για την ειρήνη” (RfP), που πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2019 στο Lindau της Γερμανίας. Το επίπεδο εκπροσώπησης ήταν υψηλό – μεταξύ των ομιλητών ήταν ο Ομοσπονδιακός Πρόεδρος της Γερμανίας Frank-Walter Steinmeier, ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων για την Ειρήνη V. Wendley, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Το γενικό θέμα της Συνέλευσης ήταν “Φροντίδα για το κοινό μας μέλλον – προώθηση της συλλογικής ευημερίας”. Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του συγγραφέα, από το 2013, το RFP υπογράμμισε την ιδέα ότι στις συνθήκες του σύγχρονου αλληλεξαρτώμενου κόσμου, οι άνθρωποι συνδέονται ριζικά μεταξύ τους»!

Παραθέτει ακόμη τα κύρια χαρακτηριστικά της αναδυόμενης «θρησκείας της ειρήνης», τα οποία επισημάνθηκαν στο παρά πάνω Παγκόσμιο Συνέδριο: «Η δέσμευση για την αξία της ειρήνης, όχι μόνο ως απουσία του πολέμου, αλλά και για την ευημερία όλων…η αναγνώριση της ισότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των γυναικών και των μειονοτήτων, της ανοχής, του σεβασμού των διαφορών και της διαφορετικότητας του κόσμου και, φυσικά, της αξίας της ελευθερίας…το έλεος, η συμπόνια και η αγάπη… η ανάγκη σεβασμού των διαφορετικών θρησκειών και των οπαδών τους». Η παγκόσμια θρησκευτική και πολιτική ηγεσία επαγγέλλεται την «συλλογική ευημερία» με την εγκαθίδρυση της «θρησκείας της ειρήνης». Εθελοτυφλεί όμως, παραβλέποντας ότι οι θρησκείες του κόσμου, όχι μόνον δεν μπορούν να προωθήσουν την ειρήνη, αλλά είναι μήτρες, όπου κυοφορείται το μίσος, η μισαλλοδοξία, η βία και ο πόλεμος, όπως λ.χ. το Ισλάμ. Σε παλαιότερες μελέτες μας έχουμε αναλύσει διεξοδικά, με βάση την αγία Γραφή και την διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, τι είδους ειρήνη και τί είδους συνεργασία επιδιώκεται στους Διαλόγους και εάν και κατά πόσον είναι επιτρεπτή οποιασδήποτε μορφής συνεργασία της Εκκλησίας με τις θρησκείες του κόσμου, ώστε δεν χρειάζεται να επανέλθουμε.

Κλείνοντας, θέλουμε να συγχαρούμε το καλό ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα», το οποίο ανάρτησε αυτό το ενδιαφέρον δημοσίευμα, το οποίο, σε πλήρη εναρμόνιση με όσα κατά καιρούς γράψαμε γύρω από το θέμα αυτό, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, ενώ παράλληλα υπογραμμίζει  το κατάντημα πολλών εκκλησιαστικών ανδρών, οι οποίοι, ως θερμοί θιασώτες του δαιμονικού Οικουμενισμού, γίνονται συνεργοί στον αφανισμό της Εκκλησίας του Χριστού μέσα στον κυκεώνα των πλανών των θρησκειών του κόσμου και παράλληλα συνεργοί στη δημιουργία της εφιαλτικής Πανθρησκείας, της θρησκείας του Αντιχρίστου, η οποία θα ακούει στο όνομα: «Θρησκεία της Ειρήνης»!

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών