Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ: Γιατί είναι ανεπιθύμητος ο κ. Φραγκίσκος στους εορτασμούς για την Παλιγγενεσία;

Άποψις της Ερμουπόλεως. Διακρίνονται οι δύο αντικριστές κορυφές των λόφων Ερμούπολης και Άνω Σύρου.

 

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ

Γιατί είναι ανεπιθύμητος ο κ. Φραγκίσκος στους εορτασμούς για την Παλιγγενεσία;

Με αισθήματα λύπης, απογοήτευσης και με πολλά ερωτήματα, πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ την είδηση ότι η Εξοχωτάτη Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κυβέρνηση κάλεσαν τον καταληψία του σεβασμίου Πατριαρχικού θρόνου της πρεσβυτέρας Ρώμης «Πάπα» Φραγκίσκο, να επισκεφτεί την Ελλάδα, για να «τιμήσει» διά της παρουσίας του, τον εορτασμό των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως από την οθωμανική δουλεία, την πλέον κτηνώδη σκλαβιά που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.

Κλήθηκαν πολλοί ηγέτες κρατών, να συμμετάσχουν στους εορτασμούς, τα οποία είχαν συμβάλλει θετικά στο μεγάλο εθνικό μας γεγονός, βοηθώντας υλικά, ηθικά και διπλωματικά το αγωνιζόμενο Έθνος μας για την επίτευξη της αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού, την εθνική μας αποκατάσταση.

Ερωτάται: το «Κράτος του Θεού», η Παποσύνη του Βατικανού, ανήκει στα Κράτη εκείνα τα οποία προσέφεραν έστω ελάχιστες υπηρεσίες στο δοκιμαζόμενο Γένος μας, προκειμένου να παραστεί ο σημερινός πολιτικός ηγέτης του και να συμμετάσχει στους εθνικούς μας εορτασμούς;

Δυστυχώς, όχι! Δεν υπάρχει το παραμικρό δείγμα ότι ο Παπισμός προσέφερε την παραμικρή αρωγή στο αγωνιζόμενο Έθνος μας, ούτε έναν λόγο συμπαράστασης δεν πρόφερε!

Αντίθετα μάλιστα, συγκαταλέγεται στις δυνάμεις εκείνες οι οποίες επέδειξαν απόλυτη αδιαφορία, έως εχθρότητα στην εθνική μας υπόθεση! 

Η ιστορία αποδεικνύει περίτρανα ότι ο Παπισμός, από γεννησιμιού του, αποτελεί την ακραία έκφραση εμπαθούς ανθελληνισμού.

Μαρτυρεί περίτρανα πως ο Παπισμός, ως ιδεολογική έκφραση και ως κοσμικός οργανισμός (διότι περί τούτου πρόκειται), είναι αποδεδειγμένα ο πλέον ορκισμένος εχθρός του Ορθοδόξου Ελληνισμού!

Και για να μην φανούμε «υπερβολικοί», παραθέτουμε ορισμένα ιστορικά γεγονότα (από τα πολλά) τα οποία αποδεικνύουν το μέγεθος του ανθελληνισμού και της εχθρότητας του Παπισμού κατά του Γένους μας.

Οι ανθελληνικές ρίζες ανάγονται στους βαρβάρους Τεύτονες και Φράγκους, (8-9ο μ. Χ. αιώνα), στους δημιουργούς του Παπισμού.

Να διευκρινίσουμε πως οι σχέσεις Ρωμαίων και Ελλήνων ήταν σχετικά αρμονικές και ο ένας πολιτισμός συμπλήρωνε τον άλλο, κάνοντας λόγο για ελληνορωμαικό πολιτισμό, ο οποίος αποτελεί και το βάθρο του ευρωπαικού πολιτισμού.

Ρωμαίοι και Έλληνες συνυπήρξαν για περισσότερο από χίλια χρόνια. Μάλιστα οι πρώτοι εκτιμούσαν τον Ελληνισμό και τον θεωρούσαν ανώτερο πολιτισμικά από τον δικό τους και μάλιστα θεωρούσαν τιμή τους να αποκαλούνται Έλληνες!

Η Εκκλησία της Ρώμης απολάμβανε, την πρώτη χιλιετία, τιμητική θέση, αποκαλούμενη «προκαθημένη της αγάπης» και οι Ρωμαίοι Επίσκοποι ήταν όλοι σχεδόν ελληνομαθείς και φιλέλληνες.

Σε αντίθεση μ’ αυτούς οι βάρβαροι Φράγκοι έτρεφαν εξ’ αρχής εχθρότητα προς τους Ρωμαίους, Ανατολικούς και Δυτικούς.
Υιοθέτησαν έναν αιρετικό Χριστιανισμό και καλλιέργησαν μία εμφανή αποστροφή και μίσος προς την Ορθοδοξία, η οποία κυριαρχούσε σε Ανατολή και Δύση.

Την αιρετική εκδοχή την υιοθέτησαν ως διαφοροποίηση με την Ρωμηοσύνη, για να επιτύχουν τον βάρβαρο επεκτατισμό τους, να καταλάβουν την ρωμαική αυτοκρατορία και να εγκαταστήσουν τη δική τους εξουσία, βασισμένη στο φεουδαρχικό σύστημα και την δουλοπαροικία.

Δεν είναι άλλωστε τυχαία αυτή η συμπεριφορά, διότι είναι η εποχή που το Ανατολικό Ρωμαικό Κράτος μεταλλάσσεται σε ελληνικό. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι ο μέγας ανθέλληνας Καρλομάγνος είναι κορυφαίος «άγιος» του Παπισμού!

Η εχθρότητα κατά των Ορθοδόξων Ρωμαίων και κύρια των Ρωμαίων της Ανατολής, εντάθηκε με την εκδίωξη του τελευταίου Ορθοδόξου Πάπα το 993 μΧ και με την κατάληψη από τους Φράγκους του πατριαρχικού θρόνου της πρεσβυτέρας Ρώμης το 1046, η οποία κορυφώθηκε με το «σχίσμα» του 1054, μεταφέροντας ταυτόχρονα όλες τις φραγκικές κακοδοξίες, αλλοιώνοντας την πίστη της Εκκλησίας στην κατακτημένη Ευρώπη και εξαφανίζοντας διά σκληρών διωγμών, σφαγών, δηλώσεων και καταστροφών κάθε τι το ρωμαίικο και ορθόδοξο.

Όπως είχε αποδείξει με επιστημονική ακρίβεια ο μακαριστός καθηγητής Πρωτοπρ. Ιωάννης Ρωμανίδης, ο βάρβαρος φραγκισμός μισούσε την Ρωμηοσύνη (ανατολική και δυτική).

Στη Δύση, με τους επεκτατικούς και καταστροφικούς πολέμους, εξαφάνισε τη ρωμαίικη παράδοση και την Ορθοδοξία και επέβαλε την φραγκική παράδοση. Μετά την κατάκτηση της Ρώμης εξαφανίζεται η ρωμαική παράδοση, και κυριαρχεί η φραγκική, η φραγκολατίνικη, η οποία «βαπτίστηκε» ρωμαική, για να την σφετεριστεί.
Μελετώντας κάποιος τις πηγές της εποχής εκπλήσσεται από το μένος των Φράγκων παπικών κατά των Ορθοδόξων, τους οποίους ταύτισαν με τους «αιρετικούς» Έλληνες.

Οι ύβρεις και οι συκοφαντίες τους είναι απερίγραπτες. Απαιτούσαν με δαιμονικό στόμφο την ολοκληρωτική υποταγή στην φραγκική εξουσία.
Οργάνωσαν τις διαβόητες Σταυροφορίες για την στρατιωτική υποταγή της Ρωμηοσύνης της Ανατολής στην φραγκική εξουσία, την οποία εξέφραζε και συνεχίζει να εκφράζει ως σήμερα ο εγκάθετος του πατριαρχικού θρόνου της Ρώμης «Πάπας».  

Εφεύραν την Ουνία, την πιο δαιμονική επινόηση του Παπισμού, η οποία διά της δολιότητας και της απάτης εξαπατά Ορθοδόξους και τους καθιστά αιρετικούς παπικούς.

Χρησιμοποίησε ακόμα ανείπωτη βία, σε συνεργασία συχνά με «ορθοδόξους», όπως ο μαρτυρικός θάνατος, διά πυρός των μοναχών της Ιεράς Μονής Ζωγράφου Αγίου Όρους, επί του εξωμότη πατριάρχου Ιωάννου Βέκκου (1225-1297), και των άλλων 88 Αγιορειτών μαρτύρων Οσιάθλων Πατέρων.

Να σημειωθεί, πως όταν εισήλθαν στο αγιώνυμο Όρος οι παπικοί και οι «ενωτικοί», ένας άγιος ασκητής είδε σε όραμα την Κυρία Θεοτόκο, η Οποία τον προειδοποίησε: «έρχονται οι εχθροί του Υιού μου, φυλαχτείτε»!

Να αναφέρουμε επίσης και τον μαρτυρικό θάνατο διά πυρός των Οσιάθλων Πατέρων της Ιεράς Μονής Καντάρας Κύπρου, διότι δεν ήθελαν να υποταχτούν στην κυριαρχία του «Πάπα» και στα άζυμα.

Πρώτο καίριο και μοιραίο πλήγμα κατά των Ορθοδόξων Ρωμαίων και κατά συνέπεια των Ορθοδόξων Ελλήνων της Ανατολής, υπήρξε η Δ΄ Σταυροφορία (1204) από τους μισθοφόρους φράγκους, υποκινούμενοι και χρηματοδοτούμενοι από τον Παπισμό.

Το αποτέλεσμα ήταν ανυπολόγιστα καταστροφικό. Είναι η πρώτη μεγάλη τραγωδία του Ελληνισμού. Το αβυσσαλέο μίσος τους εκδηλώθηκε με σφαγές, βιασμούς, ληστείες και οι καταστροφές, οι οποίες δεν έχουν προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία.

Το ίδιο και οι ασέβειες κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Βεβήλωσαν όλες τις Εκκλησίες της Βασιλεύουσας, κατέκλεψαν ο,τι πολύτιμο υπήρχε. Ως και βιασμούς γυναικών διέπραξαν μέσα στους Ναούς.
Μάλιστα στην Αγία Σοφία, ανέβασαν μία διαβόητη πόρνη στην Αγία Τράπεζα, να χορέψει πορνικούς χορούς! Διέλυσαν την αυτοκρατορία και εγκατέστησαν Φράγκους αυτοκράτορες, «Επισκόπους» και ηγεμόνες σε όλη την επικράτειά της.

Από τότε δεν μπόρεσε να ανακτήσει η ρωμαική Αυτοκρατορία της Ανατολής ούτε στο ελάχιστο την πρότερη δύναμή της, οδηγώντας την στην παρακμή και την υποταγή στους Οθωμανούς! Και μετά την ανάκτηση της Πόλης (1261), τα περισσότερα εδάφη της Αυτοκρατορίας είχαν παραμείνει στους Φράγκους.

Ο Παπισμός εν συνέχεια, με την προέλαση των αλλοθρήσκων Οθωμανών, δεν έκανε τίποτε να βοηθήσει στην αναχαίτισή τους, αντίθετα έβλεπε με χαιρεκακία και εκδικητική διάθεση την συρρίκνωση της Αυτοκρατορίας.

Παρά τις ικεσίες, αλλά και τις ανεπίτρεπτες εκπτώσεις στην πίστη των Ορθοδόξων, για βοήθεια, το Βατικανό παρέμεινε αμέτοχο.

Ακόμη και μετά την ληστρική Σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας (1438-1439), ο «Πάπας» δε σεβάστηκε τη συμφωνία και δεν έστειλε την παραμικρή βοήθεια για να σωθεί η Κωνσταντινούπολη.

Εδώ να σημειωθή το τραγικό λάθος του Πατριάρχου Ιωσήφ του Β΄ και της Ορθοδόξου αντιπροσωπείας, αντί να προσέλθουν στην ορθοδοξούσα Σύνοδο Κωνσταντίας-Βασιλείας (1431-1434) και στον Προεδρεύοντα αυτής Ορθοδοξούντα Καρδινάλιο Ιούλιο Καισαρίνι, προσήλθον στον καθηρημένο από την Σύνοδο Πάπα Ευγένιο Δ΄ με επακόλουθο την ληστρική Φερράρα-Φλωρεντία.

Εάν δεν είχε επισυμβεί αυτό το τραγικό λάθος σήμερα, δεν θα υπήρχε ούτε Παπισμός ούτε Διαμαρτύρησις.

Κατά την άλωση (1453) ο Παπισμός ενοίωσε απίστευτη ανακούφιση, θεωρώντας και διαδίδοντας την άποψη ότι αυτή υπήρξε «θεία τιμωρία» κατά των «αιρετικών Ελλήνων»!
Λέγεται πως, όταν έφτασε η είδηση στη Ρώμη, ο «Πάπας» εξέφρασε την ανακούφισή του και έκανε δοξολογία στο Θεό για να τον ευχαριστήσει για την τιμωρία των απείθαρχων Ορθοδόξων Ελλήνων!
Επίσης του δήλωνε ότι θα του προσέφερε «τον ισχυρό βραχίονά του, προκειμένου να τιμωρηθούν όλοι εκείνοι που πλήττουν τα δικαιώματα της Καθολικής Εκκλησίας και επαναστατούν εναντίον της μητέρας Εκκλησίας τους.

Σαφής αναφορά στους ανθενωτικούς που δεν ήθελαν να εφαρμόσουν όσα αποφασίστηκαν στη Σύνοδο της Φλωρεντίας και τώρα συνεργάζονταν μαζί του»!
Πίστευε ο αφελής ότι η υπόθεση της Ορθοδοξίας είχε λήξει, ότι οι αλλόθρησκοι είχαν τελειώσει την «αιρετική» Ανατολή και γι’ αυτό θριαμβολογούσε!

Τα βάσανα των ορθόδοξων υποδούλων έφταναν και ως τη Ρώμη, αλλά αυτή κώφευε επιδεικτικά. Ουδεμία συμπαράσταση, κανένα διάβημα προς την «Υψηλή Πύλη», για την ανακούφιση των ορθοδόξων ραγιάδων, παρά την πολιτική δύναμη που διέθετε, δεν έκαμε ποτέ στους τέσσερις αιώνες της δουλείας.

Αντίθετα, έκανε ο,τι μπορούσε για να εκμεταλλευτεί τη δύσκολη κατάσταση των Ορθοδόξων για να πραγματοποιήσει το σχέδιο υποταγής τους στην εξουσία του Παπισμού.

Με την ανοχή των Οθωμανών, προφανώς και την εξαγορά με πακτωλούς χρημάτων, έστελνε «ιεραποστόλους» για την «κατήχηση» των «ακατήχητων» Ρωμηών, μεταστρέφοντάς τους στην αίρεση του Παπισμού.

Επίσης στίφη παπικών μοναχικών ταγμάτων, κύρια των Ιησουιτών, αλώνιζαν τον ελληνικό χώρο ασκώντας ασφυκτική κατάσταση στους Ορθοδόξους και ιδρύοντας παπικά σχολεία, προσελκύοντας πλήθος ελληνοπαίδων στο παπικό δόγμα. 

Όταν έβρισκαν αντίσταση, φέρονταν με απίστευτη βιαιότητα, με τρανταχτό παράδειγμα τον στραγγαλισμό του μαρτυρικού Αγίου Πατριάρχη Κύριλλου Λούκαρη (1638) από τους Τούρκους κατ’ απαίτηση των Ιησουιτών του Βοσπόρου!

Οι παπικοί της Ελλάδος, κατοικώντας κυρίως στα νησιά του Αιγαίου δε γνώρισαν ποτέ δουλεία, διότι είχε φροντίσει το Βατικανό, με ειδικές συμφωνίες με την «Υψηλή Πύλη», να ζούν ελεύθερα, όπως οι μουσουλμάνοι!

Οι παπικοί κάτοικοι της Σύρου, απολάμβαναν ιδιαίτερων προνομίων από τον Σουλτάνο και το νησί τους γνώριζε μεγάλη οικονομική άνθηση εξαιτίας της εμπορικής κίνησης που είχε. Παράλληλα είχαν και την προστασία της ομόθρησκης Γαλλίας.

Αυτό αποδεικνύει ότι αν ήθελε ο Παπισμός θα ασκούσε την ίδια πίεση και για το σεβασμό των δικαιωμάτων των Ορθοδόξων, αλλά δεν το έκανε! Αυτό είχε ως συνέπεια το ξέσπασμα μεγάλου μίσους μεταξύ των Ορθοδόξων και Παπικών των Κυκλάδων, το οποίο φυσικά είχε δημιουργήσει η παπική προπαγάνδα.

Το Βατικανό κατάφερε να θρέψει αυτό το μίσος των Ελλήνων Παπικών κατά των Ελλήνων Ορθόδοξων, ώστε να τους μισούν περισσότερο από τους Τούρκους, διότι δεν ήθελαν να ασπαστούν τον Παπισμό!

Από τον καιρό της Φραγκοκρατίας και φυσικά στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, καταπίεζαν σκληρά τους Ορθοδόξους, για να τους αναγκάσουν να αλλαξοπιστήσουν.

Το μίσος των Ελλήνων Παπικών κατά των Ορθοδόξων και τα φιλοτουρκικά τους αισθήματα αλλοίωσε εντελώς το εθνικό τους φρόνημα, ώστε να μη λάβουν μέρος στην Επανάσταση.

Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης οι επαναστατημένοι Ορθόδοξοι Έλληνες δεν είχαν απέναντί τους μόνο τον κατακτητή αλλά ακόμα και τους παπικούς Έλληνες των νησιών των Κυκλάδων, οι οποίοι αντιτάχτηκαν στον ξεσηκωμό των Ελλήνων και συντάχτηκαν με τους Τούρκους!
Οι Παπικοί Συριανοί, με το ξέσπασμα της Επανάστασης διάλεξαν στρατόπεδο, το Τουρκικό! Αφού δήλωσαν την πιστή υποταγή τους στο Σουλτάνο, ανάλαβαν σημαντική δράση διευκολύνσεων του Τουρκικού Στόλου, τον οποίο εφοδίαζαν καθ’ όλη τη διάρκεια του Αγώνα!

Και όχι μόνον αυτό: εκδήλωναν αισθήματα χαράς και ικανοποίησης για τις αποτυχίες των Ελλήνων! Είναι ιστορικά μαρτυρημένο πως όταν πληροφορήθηκαν οι Παπικοί των Κυκλάδων τη φοβερή σφαγή της Χίου, πανηγύρισαν και εξεδήλωσαν τη χαρά τους «διά χορών και ασμάτων»!

«Η άτοπος χαρά —τονίζει ο Χέρσμπεργκ— μεθ’ ης λέγεται ότι οι Λατίνοι κάτοικοι της Σύρου (δηλ. οι Ρ/Καθολικοί Έλληνες) εχαιρέτιζον τας συμφοράς των Ελλήνων, και ιδίως την πτώσιν της Χίου, και άλλα δείγματα εχθρικών φρονημάτων επήνεγκον εν Σύρω ήδη περί τα τέλη του 1822 πολλάς πολλάκις γενομένας συγκρούσεις προς τους Ιονίους Ναύτας και προς άλλους Έλληνας Νησιώτας».

Ναί, πανηγύριζαν για τις σφαγές των Ορθόδοξων Ελλήνων οι «έλληνες» παπικοί! Επίσης όταν πρόσφυγες από τις Κυδωνίες, τη Σμύρνη, τη Χίο και τα Ψαρά, για να αποφύγουν τις σφαγές των Τούρκων, ζήτησαν καταφύγιο στη Σύρο, συνάντησαν την εχθρότητα των παπικών, «οι ελεεινότεροι αυτών (οι Λατινοέλληνες) Συριανοί — ίνα μη μιανθώσιν βεβαίως— αντέκρουσαν και δι’ όπλων την θρησκευτικήν λατρείαν των εν τη νήσω καταφυγόντων ορθοδόξων της Σμύρνης, των Κυδωνιών και διαφόρων άλλων τόπων»! Τους εμπόδιζαν να τελούν τις ορθόδοξες τελετές τους και το χειρότερο: δεν τους πωλούσαν ψωμί και δεν τους επέτρεπαν να πιούν νερό!

Αυτό είχε ως συνέπεια, όταν στις αρχές του 1823 επαναστατημένοι Έλληνες αποβιβάστηκαν στο Νησί, ως αντίποινα για την προδοτική και απάνθρωπη συμπεριφορά των παπικών των Κυκλάδων, για το εθνικό αυτό ανοσιούργημά τους, να τους τιμωρήσουν, καταστρέφοντας μαγαζιά και αποθήκες παπικών που βρίσκονταν στο λιμάνι.

Η Σύρος σώθηκε από μεγαλύτερες καταστροφές, επειδή εμφανίστηκε Γαλλικό πολεμικό πλοίο και οι ορθόδοξοι Έλληνες αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν! 

Υπάρχουν αξιόπιστες ιστορικές αποδείξεις για την προδοτική στάση των Ελλήνων παπικών κατά τη διάρκεια του Αγώνα: Έγραψε ο ιστορικός της Ελληνικής Επανάστασης Σ. Τρικούπης: «Η υπέρ της ελευθερίας φωνή αντήχησε καθ’ όλας τας Κυκλάδας και πολλάς των Σποράδων. Μόναι αι καρδίαι των του δυτικού δόγματος Ελλήνων εκώφευσαν. Εφάνη κατά την περίπτωσιν ταύτην υπό την μορφήν του δόγματος τούτου, όλη η ασχημοσύνη του φανατισμού προτιμήσαντος την ημισέληνον του σταυρού και την δουλείαν της ελευθερίας. Ουδείς των εν Πελοποννήσω και τη Στερεά Ελλάδι Ελλήνων πρεσβεύει το δυτικόν δόγμα. Ενδεκακισχιλίους του δόγματος τούτου περιείχαν αι τέσσαρες νήσοι του Αιγαίου, Σύρα, Τήνος, Νάξος και Σαντορίνη. Εξαιρουμένων δε πολλά ολίγων φανέντων αληθών Ελλήνων επί του αγώνος, οι λοιποί και αντείπαν και αντέπραξαν φανερά και κρυφίως, και σχέσεις έλαβον μυστικάς προς τους εχθρούς του Έθνους, και χαράν μεγάλην ασυστόλως έδειξαν επί ταίς αποτυχίαις των ομογενών (π.χ. όταν έμαθαν την καταστροφή και τις σφαγές της Χίου εχόρευαν από τη χαρά τους!)… Τόσην δε κλίσιν έδειξαν προς τους Τούρκους οι δυτικόφρονες εν γένει και κατ’ εξοχήν οι της Σύρας, ούς ευτύχησεν η Επανάστασις, και τόσον ολίγην πεποίθησιν είχον επί τη ευοδώσει του εθνικού αγώνος, ώστε συνεισέφερον διπλούς φόρους, τους μεν εξ ανάγκης χάριν των Ελλήνων, τους δε εκ προαιρέσεως χάριν των Τούρκων»!

Επίσης ο ιστορικός Φιλήμων σημείωσε τα εξής για την αντεθνική στάση των παπικών: «Οι ετερόδοξοι αντεβοήθουν τοις Τούρκοις, εδώ μεν παρεμβάλλοντες μυρία προσκόμματα, εκεί δε σιτίζοντες φρούρια πολιορκούμενα, και πανταχού, όπου αν ηδύναντο, κατασκοπεύοντες και προδίδοντες παν Ελληνικόν Κίνημα… Κατά τον αγώνα είδομεν Τούρκους στρατεύοντας κατά των Ελλήνων, ουχί δε και Λατινοδόξους Έλληνας του Αιγαίου οπλιζομένους υπέρ της κοινής πατρίδος»!

Οι παπικοί των Κυκλάδων ήταν στην πλειοψηφία τους πλούσιοι, καθ’ ότι, όπως προαναφέραμε, είχαν την εύνοια του Σουλτάνου. Παρά ταύτα δεν έδωσαν την παραμικρή οικονομική βοήθεια στον Αγώνα. Όταν οι επαναστατημένοι Έλληνες σταμάτησαν να αποδίδουν τους φόρους τους στους Τούρκους, εκείνοι συνέχισαν να τους αποδίδουν κανονικά!

Υπάρχει και χειρότερη διάσταση. Οι παπικοί, με τη στάση τους αμφισβητούσαν και αυτή ακόμη την ελληνικότητα των νησιών, ακόμη και τη δική τους ελληνικότητα!

Ο ιστορικός Δ. Κόκκινος σημειώνει: «…πλην ελαχίστων, που εδείχθησαν πραγματικοί Έλληνες κατά τον αγώνα, οι άλλοι (Ρ/Καθολικοί) αντέδρασαν όσον ημπόρεσαν και κρυφά και φανερά, προσεπάθησαν να εμφανίσουν τας νήσους των ως αντιστρατευομένας εις την επανάστασιν και πολλοί από αυτούς έδρασαν ως πραγματικοί εχθροί, εφοδιάζοντες πολιορκούμενα τουρκικά φρούρια, κατασκοπεύοντες τους Έλληνας, και εξακολουθούσαν να καταβάλλουν τον προς τους Τούρκους φόρον και κατά την διάρκειαν της επαναστάσεως, παρουσιάζοντες κατ’ αυτόν τον τρόπον αμφίβολον την ελληνικότητα των νήσων των»! «Εκ του γράμματος των εφόρων βλέπω, ότι οι Λατίνοι συμπατριώται σας, ετόλμησαν να αρνηθώσι το χρέος της αναλόγου φορολογίας. Δεν τους έπρεπε διά θρησκευτικάς διαφοράς να αναισθητώσι εις τα πολιτικά χρέη των και να φέρωνται εις την ιεράν πατρίδα ως εχθροί. Πασχίσατε λοιπόν να τους δώσετε να καταλάβουν ότι είναι συμπατριώται, ομογενείς και ότι είναι χρέος των και χριστιανικόν και πολιτικόν να αγαπούν την πατρίδα, να συνεισφέρουν εις τας κοινάς χρήσεις της και ως αδελφοί και τέκνα της αυτής μητρός να συναγωνίζωνται προθύμως υπέρ της ελευθερίας της».

Όταν δε πιέζονταν από την Ελληνική Διοίκηση, διαμαρτύρονταν στις παπικές δυτικές κυβερνήσεις. Έτσι ο Δεγρανμπρέ, διοικητής της φρεγάδας «Σαλαμάνδρα», απαγόρευε «κατά διαταγήν ανωτέραν» στον έπαρχο της Νάξου, Φώτη Καραπάνον, να εισπράξη τα δέκατα από τους Γκραικολατίνους, γράφοντάς του, κοντά στ’ άλλα: «Οι καθολικοί Λατίνοι Έλληνες ή και άλλοι, προστατεύονται υπό της Γαλλίας… Θα σας εμποδίσω διά της βίας, του να φορολογήσετε οπωσδήποτε τα υπάρχοντα των». Και απειλούσε, ότι θα τον εδίωχνε στην Ύδρα! Με το να αρνούνται να συνεισφέρουν τα εθνικά δικαιώματα ως Έλληνες και να αποδίδουν στους Τούρκους, αποδεικνύεται ότι δεν ήθελαν την ελευθερία της Ελλάδος και αμφισβητούσαν την ελληνική κυριαρχία των νησιών του Αιγαίου!

Τη στιγμή που αρνούνταν να προσφέρουν έστω ελάχιστη βοήθεια στους Έλληνες αγωνιστές, έστελναν γενναιόδωρες αποστολές στους Τούρκους, σε χρήματα, τροφές, ίσως και πολεμοφόδια.

«Εκ των τοιούτων Δυτικών Ελλήνων υπήρξαν και τίνες, οι όποιοι έστελλον τροφάς εις τους Τούρκους της Εύβοιας κα της Κρήτης και ωδήγουν τους Τουρκικούς στόλους εις εκείνα τα μέρη», (Σπηλιάδη, Απομνημονεύματα», τ. Α΄, α. 556)! Με άλλα λόγια οι Τούρκοι κατακτητές και τύραννοι του Ελληνικού λαού βρήκαν πολύτιμους συμμάχους τους τους παπικούς της Ελλάδος! Ο Κυκλαδίτης ιστορικός Δ. Πασχάλης, είναι κατηγορηματικός: «Οι Καθολικοί, καίτοι πάντες σχεδόν Έλληνες το γένος και την ελληνικήν γλώσσαν λαλούντες, λόγω μόνον της διαφοράς του θρησκεύματος, εκώφευσαν εις την φωνήν της πατρίδος και ετήρησαν πράγματι αντεθνικήν στάσιν καθ’ όλην την διάρκειαν του αγώνος»!

Την ανθελληνική τους στάση εκδήλωσαν και με το να μην θέλουν να αναγνωρίσουν την Ελληνική Διοίκηση! Σε έγγραφο, που έστειλε ο έπαρχος Τήνου Σπυρίδων, στα 1822 στην «Προσωρινήν Διοίκησιν Ελλάδος», αναφέρει πως οι παπικοί των Κυκλάδων «μη αναγνωρίζοντες την Ελληνικήν Διοίκησιν ουδέν απέδιδον, καίπερ έχοντες τα πλέον εύκαρπα μέρη»!

Την ίδια και χειρότερη στάση κρατούσε και το Βατικανό, καθ’ όλη τη διάρκεια του Αγώνα, συντασσόμενο πλήρως με τις αντιδραστικές Ευρωπαικές δυνάμεις της εποχής και κύρια της διαβόητης «Ιεράς Συμμαχίας».

Τη στιγμή που χιλιάδες Ευρωπαίοι έβλεπαν με συμπάθεια και θαυμασμό τον τιτάνιο αγώνα των Ελλήνων, να αποτινάξουν την οθωμανική τυραννία, γενόμενοι ένθερμοι φιλέλληνες και συμμετέχοντες υλικά, ηθικά, ακόμα και ως πολεμιστές στο πλευρό των Ελλήνων, το «κράτος του Θεού» παρέμεινε παγερά αδιάφορο.

Προφανώς, ωθούσε κρυφά τους Έλληνες παπικούς να εναντιωθούν στην Επανάσταση και να συνταχτούν με τους Τούρκους!

Ουδεμία συμπαράσταση εκδήλωσε προς τους αγωνιζομένους Έλληνες! Κανένα λόγο συμπάθειας! Ουδεμία διαμαρτυρία προς την «Υψηλή Πύλη» για τις τουρκικές θηριωδίες και γενοκτονίες!

Κανένα διάβημα της πανίσχυρης παπικής διπλωματίας προς τις ευρωπαικές δυνάμεις για αλλαγή στάσης προς την Ελληνική Επανάσταση!

Μάταια οι αγωνιστές έστελναν αντιπροσωπείες στο Βατικανό, να αποσπάσουν έστω και μία τυπική υποστήριξη. Μετά το Συνέδριο της Βερόνας (1822) ο απεσταλμένος της Ελληνικής Διοίκησης πήγε στο Βατικανό, να ζητήσει βοήθεια, αλλά ο «πάπας» δεν έδειξε την παραμικρή ανταπόκριση.

Ο Μαυροκορδάτος με τον Νέγρη προχώρησαν σε μυστικές διαβουλεύσεις με το Βατικανό, υποσχόμενοι την «ένωση των Εκκλησιών» αν αυτό βοηθούσε την έκβαση του Αγώνα. Και πάλι βρήκαν κλειστές τις πόρτες της «Αγίας Έδρας»!

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός μετέβη στην Ιταλία και ζήτησε να δεί τον «πάπα» Πίο Ζ΄, αλλά εκείνος έδειξε απροθυμία και έθεσε ως προϋπόθεση την «επιστροφή των Ορθοδόξων στην δικαιοδοσία του υπερτάτου ποντίφηκα», για να προσφέρει τη βοήθειά του στους επαναστατημένους Έλληνες!

Τον Απρίλιο του 1822 ο Μαυροκορδάτος προσκαλεί τον Αρχιεπίσκοπο της Νάξου Ανδρέα Βεγγέτι, να μεταβή στην Κόρινθο για συνομιλίες σχετικά με υποθέσεις της Εκκλησίας της Ρώμης, πρόσκληση που επανέλαβε και ο Θεόδωρος Νέγρης.  

Ο Βεγγέτι βολιδοσκόπησε τη Ρώμη, αλλά εκείνη του σύστησε να παραμείνη στη Νάξο, αν η ελληνική πλευρά δεν ήθελε την ένωση στη βάση των αποφάσεων της Φερράρας-Φλωρεντίας και δεν του παρείχε ασφάλεια και προστασία η Πύλη και ο Γάλλος πρέσβης. Τελικά η συνάντηση δεν πραγματοποιήθηκε λόγω και της απροθυμίας των Παπικών!

Αλλά και μετά την απελευθέρωση το Βατικανό δρούσε απόλυτα ανθελληνικά. Ο παπικός Όθωνας εκτελούσε πιστά τα παραγγέλματα του Βατικανού, για την άλωση της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Είναι γνωστές οι περιπέτειες της Εκκλησίας και του ορθοδόξου λαού από την διαβόητη Αντιβασιλεία και την διάλυσι 429 Μοναστηριών και την διαρπαγή και δήμευσι της περιουσίας αυτών.

Κατά την Μικρασιατική Καταστροφή ο «πάπας» έστειλε χαιρετιστήριο μήνυμα στον Μουσταφά Κεμάλ, συγχαίροντας τον για την καταστροφή του Ελληνισμού στη Μ. Ασία και τις ανείπωτες σφαγές των Ελλήνων!

Κατά τον ελληνοιταλικό πόλεμο οι Έλληνες Παπικοί έλαβαν οδηγίες από το Βατικανό πως να προφυλαχτούν από τους βομβαρδισμούς των ιταλικών αεροπλάνων, με ειδικά σήματα στις ταράτσες των σπιτιών τους!

Δεν είναι γνωστό αν πολέμησαν τους ομοπίστους τους παπικούς. Ουδεμία επίσης συμμετοχή είχαν στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Κι ακόμα, είναι βεβαιωμένο, πως οι Έλληνες Παπικοί δεν ενοίωσαν τη φρίκη της κατοχής, καθ’ ότι οι ιταλικές κατοχικές δυνάμεις τους προμήθευαν τρόφιμα, φάρμακα, κλπ!

Αξίζει να αναφέρουμε και τις φρικαλεότητες και τη φοβερή γενοκτονία των αδελφών μας Ορθόδοξων Σέρβων, όπου οι Κροάτες παπικοί φασίστες κατακρεούργησαν 880.000 άτομα, επειδή αρνήθηκαν να ασπαστούν τον Παπισμό, υπό την καθοδήγηση του διαβόητου «αρχιεπισκόπου» Ζάγκρεμπ Αλοίσιου Στέπινατς, καταδικασθέντος από το Δικαστήριο εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητος, τον οποίο «αγιοποίησε» ο προ προηγούμενος «Πάπας» ο ψευδοάγιος Ιωάννης Παύλος Β΄ (Βοιτίλα)! 

Στο ημερολόγιό του ο διαβόητος αυτός σφαγέας έγραψε τα εξής φρικτά και βλάσφημα για την Ορθοδοξία: «το πνεύμα του Βυζαντίου (σ.σ. της ελληνορθοδοξίας) είναι κάτι το τόσον τρομερόν, το οποίον μόνον ο Παντοδύναμος και Παντογνώστης Θεός δύναται να ανέχεται…» (βλ. Αρχ. Χαρ. Βασιλοπούλου, ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα, σελ. 253 από το ημερολόγιο της Μυστικής Υπηρεσίας της Μ. Βρετανίας Intelligent Service) και γι’ αυτό, αφού αυτοί δεν μπορούν να ανεχτούν αυτό που ανέχεται ο Θεός, προχώρησαν στα ανείπωτα εγκλήματα!

Τελειώνουμε τα ατέλειωτα παπικά εγκλήματα και τον ανθελληνισμό του Βατικανού, θυμίζοντας τις δηλώσεις του ως άνω ψευδοαγίου «πάπα» Ιωάννου – Παύλου Β΄ για την γενοκτονία των Ορθοδόξων Σέρβων από τα νατοικά στρατεύματα τη δεκαετία του 1990 και βέβαια τις κατ’ έτος πασχάλιες ευχές του στην «μακεδονική» γλώσσα, ενθαρρύνοντας τον επεκτατισμό των Σκοπιανών εναντίον της Ελλάδος μας! Επισημαίνουμε την άκρα του τάφου σιωπή της παπικής διπλωματίας για τα εθνικά μας δίκαια (π. χ. Κυπριακό).

Κατόπιν αυτού ρωτάμε και πάλι: προς τι η πρόσκληση του κ. Φραγκίσκου να «τιμήσει» την Ελληνική Επανάσταση, αφού η παρασυναγωγή του που αποδοκιμάζει ο Πανάγιος Θεός στερών την χάριν Του από αυτήν, ως αποδεικνύει πασίδηλα ο «όζων» αγιασμός της, την απαξίωσε, με τον τρόπο που ήδη αναλύσαμε στην ανακοίνωσή μας;

Μήπως θα έρθει να ζητήσει συγνώμη για τον διαχρονικό ανθελληνισμό της θρησκευτικής κοινωνίας του; Ούτε ως κακόγουστο αστείο δεν μπορούμε να το φανταστούμε, διότι έτσι θα αμφισβητούσε ο ίδιος το «αλάθητό» του!

Ερωτάμε και αυτούς που τον προσκάλεσαν: Δεν γνωρίζουν την ιστορία του ανθελληνισμού του Παπισμού και τον κάλεσαν ως «τιμητή» της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας; 

Δεν γνωρίζουν ότι η πρόσκληση αυτή θα αποτελέση θλιβερή πρόκληση του Ορθοδόξου Ελληνικού λαού, ο οποίος έχυσε ποταμούς αιμάτων, για την απελευθέρωση από την οικτρή τουρκική δουλεία;

Δεν θα αποτελέση ασέβεια προς τους χιλιάδες ορθοδόξους Αγωνιστές, οι οποίοι έδωσαν τα πάντα για την πατρίδα; Δεν θα αποτελέση βεβήλωση της μνήμης των 800.000 νεκρών του 8ετούς Αγώνα;

Δεν θα προσβάλλη την μνήμη και αξιοπρέπεια των ορθώς και εθνικώς σκεπτόμενων Ελλήνων η παρουσία του αρχηγού, του πλέον ανθελληνικού και εγκληματικού κράτους, το οποίο σαμποτάρισε στο έπακρο τον Ιερό Αγώνα του Έθνους μας; Απαντάμε: Ναί!

Γι’ αυτό κάνουμε έκκληση προς την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία, να αναθεωρήσουν την απόφασή τους, να ανακαλέσουν την πρόσκλησι του κ. Φραγκίσκου Χόρχε (Μπεργκόλιο), ο οποίος ευθύνεται προσωπικά για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην πατρίδα του, συνεργαζόμενος, ως «αρχιεπίσκοπος» Μπουένος Άιρες με το φασιστικό και εγκληματικό καθεστώς Βιντέλα που βασάνισε τον λαό της Αργεντινής και δολοφόνησε περισσότερους από 30.000 αθώους πολίτες και μάλιστα νεαρά παιδιά!

Όπως είναι γνωστό, ο κ. Φραγκίσκος Μπεργκόλιο δεν τολμά να επισκεφτεί την πατρίδα του, διότι τον περιμένει η οργισμένη αντίδραση των μανάδων των εξαφανισμένων και δολοφονημένων παιδιών!

Δεν έχει την τόλμη να πάει στην Αργεντινή, θέλει όμως να έρθη στην Ελλάδα!

Δεν του αξίζει η απόδοση τιμών, διότι τον βαρύνει το ανθελληνικό και εγκληματικό παρελθόν της θρησκευτικής του Κοινότητος, του μοναδικού σύγχρονου Κράτους, το οποίο συντηρεί τον βάρβαρο και απάνθρωπο φραγκικό φεουδαρχισμό!