ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΕΠΙ ΤΗι ΠΡΩΤΗι ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ 2022
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΦΑΛΗΡΟΥ, ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ
Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΚΛΗΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ
ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ
Τέκνα μου αγαπητά και περιπόθητα,
Τα πρώτα μας βήματα διανύουμε σε τούτο το νέο έτος κι η ψυχή μας λαχταρά να γιορτάσει και να χαρεί. Όμως είναι αλήθεια πως αρκετά είναι εκείνα που μας δυσκολεύουν να αφεθούμε στον ευφρόσυνο χαρακτήρα των μεγάλων εορτών του Αγίου Δωδεκαημέρου. Τα όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία δύο χρόνια εξαιτίας της πανδημίας και όλων εκείνων που τη συνόδευσαν, μα κι αυτά που έχουμε μπροστά μας, γεννούν δίκαια προβληματισμό και αγωνία. Ο νούς μας κινείται αδιάκοπα, άλλοτε προς το παρελθόν κι άλλοτε προς το μέλλον. Επιστρέφουμε στις πληγές μας και στα παθήματά μας, σ’ εκείνα που πέρασαν· και έπειτα, συναντιόμαστε με τους φόβους μας και τις ανησυχίες μας, μ’ εκείνα που ενδέχεται να ʾρθουν.
Και είναι αλήθεια πως πολλοί από εμάς στρεφόμαστε προς το παρελθόν αναπολώντας τα όμορφα χρόνια που πέρασαν. Μιλούμε για καλές εποχές, που η ζωή ήταν αλλιώς. Εξωραίζουμε τα περασμένα, εξιδανικεύοντας τα όσα έχουμε ζήσει. Μα η προσέγγιση αυτή σε πολλά υστερεί. Γιατί είναι βέβαιο πως και παλαιά υπήρχαν μεγάλα προβλήματα στην ανθρωπότητα. Πολέμους και ασθένειες, καταστροφές και ατυχήματα, πάθη και κακίες συναντά κανείς σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. Κι αν εμείς δε δοκιμαστήκαμε με κάποια μεγάλη συμφορά, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως στο παρελθόν αποτύχαμε να προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας για όσα η ζωή μας επεφύλασσε. Αν σήμερα δεν στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων, αυτό οφείλεται στον τρόπο που πολιτευτήκαμε στα παρελθόντα έτη.
Φυσικά υπάρχουν κι εκείνοι που μιλούν για το παρελθόν με αρνητισμό και απαξίωση. Τα άτομα αυτά με ευκολία αποδομούν στο όνομα της προόδου ο,τιδήποτε σχετίζεται με τα περασμένα. Κι είναι εντυπωσιακό πως αυτοί οι άνθρωποι ενώ αυτοπροσδιορίζονται ως σύχρονοι και σημερινοί, παρά ταύτα ασχολούνται σχεδόν εμμονικά με το παρελθόν, κατηγορώντας και καταγγέλοντας κάθε παραδοσιακή μορφή και έκφραση της ζωής. Αυτή τους η στάση δημιουργεί ένα τεράστιο χάσμα και μια μεγάλη οξύτητα μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Αποτέλεσμα αυτής της ιδεολογικής διάστασης είναι να καλλιεργείται μια αίσθηση ασυνέχειας της ζωής, που φέρει τη θλίψη μιάς ορφάνιας.
Από την άλλη, υπάρχουν κι εκείνοι που εξετάζουν επισταμένα το μέλλον. Η επιστημονική μας κατάρτιση και ο τεχνολογικός μας πολιτισμός μας παρέχει πολλά εργαλεία προς τούτη τη διερεύνηση. Στατιστικά μοντέλα, μέθοδοι ανάλυσης δεδομένων, υπολογιστές με τεράστιες δυνατότητες προσπαθούν ν’ απαντήσουν στο που οδηγείται η ανθρωπότητα, ο πλανήτης, η οικουμένη. Κι ενώ όλα αυτά έχουν τη σημασία τους και πολλά μπορούν να προσφέρουν στον άνθρωπο, είναι φανερό πως συχνά αστοχούν, πως πολλές φορές δεν είναι ικανά να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα του μυστηρίου της ύπαρξης. Τούτο πιστεύουμε πως οφείλεται στην έλλειψη ταπεινού φρονήματος, εκείνου που θα μας επέτρεπε να έχουμε μια πιο καθαρή ματιά προς τη ζωή, απαλλαγμένη από την έπαρση και την αλαζονεία.
Το μέλλον αποτελεί το αντικείμενο ενασχόλησης και κάποιων θρησκευτικών ατόμων. Εκείνοι έχοντας μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, πιστεύοντας ακράδαντα στην μεγάλη τους αρετή, αποφαίνονται για τα όσα πρόκειται να συμβούν. Μιλούν με βεβαιότητα και σιγουριά για πράγματα που καθόλου δεν ξέρουν και αποδίδουν στον εαυτό τους χαρίσματα που ο Θεός δεν τους έχει δώσει. Ζούν στην πλάνη και δυστυχώς παίρνουν και άλλους στο λαιμό τους. Σπέρνουν το φόβο, διχάζουν, σκοτίζουν μετέχοντας στη μερίδα των ψευδοπροφητών για τους οποίους ο Χριστός μας είχε προειδοποιήσει πως θα ʾρθούν.
Η Εκκλησία όμως έρχεται να μας προσκαλέσει σ’ έναν άλλον τρόπο προσέγγισης του χρόνου. Έναν τρόπο που δεν απολυτοποιεί ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον. Έναν τρόπο που δεν μερίζει τη ζωή, αλλά συνθέτει και ενώνει και αναδημιουργεί το κόσμο. Και τούτος ο τρόπος γίνεται φανερός μέσα στη λειτουργική Της ζωή.
Κάθε φορά που άρχεται η θεία Λειτουργία καλούμαστε να ζήσουμε στο τώρα τα όσα έγιναν και εκείνα που πρόκεται να γίνουν.
Μέσα στη Λειτουργία ζούμε τη ζωή του Χριστού, την ενσάρκωση και τη γέννηση, τη διδαχή και τη θαυματουργία, το πάθος και την ανάσταση. Τούτα τα ιστορικά γεγονότα που εξελίχθηκαν στο παρελθόν γίνονται πράξεις του παρόντος χρόνου, γίνονται τώρα, και εμείς μετέχουμε σε αυτά ως μάρτυρες αυτόπτες και αυτήκοοι.
Και την ίδια στιγμή η θεία Λειτουργία μας οδηγεί στη Βασιλεία του Τριαδικού Θεού, στα έσχατα, εκεί που ο χρόνος πληρώνεται και εκπληρώνεται. Ο άνθρωπος ζει τον Παράδεισο την ώρα της λατρείας, ζει την Κοινωνία του Χριστού, βλέπει Θεού πρόσωπο και αξιώνεται να θεωθεί κι εκείνος κατά χάριν στο μέτρο της δεκτικότητάς του.
Στην Θεία Λειτουργία των Ορθοδόξων τα πάντα γίνονται ένα «νυν και αεί», ένα τώρα που έχει την προοπτική της αιωνιότητας. Έτσι η Εκκλησία μας καλεί να ζήσουμε το νέο έτος. Είναι ο χρόνος της σωτηρίας μας, ο καιρός να παλαίψουμε και να αγωνιστούμε για να τιμήσουμε το παρελθόν και για να οικοδομήσουμε το μέλλον. Τι κι αν οι δυσκολίες είναι πολλές; Τι κι αν ο θάνατος έχει σκορπίσει τη σκιά του παντού; Η Ζωή έχει τη δύναμη να υπερνικήσει τις δυσκολίες. Η Γέννηση του Χριστού σήμανε την απαρχή της νίκης επί του θανάτου.
Η νέα χρονιά, το 2022, είναι ο κατάλληλος καιρός για να ζήσουμε, να παλέψουμε και να νικήσουμε τις δυσκολίες: τον φόβο και την ασθένεια, το ψέμα και τη διχόνοια, τα πάθη μας και τα παθήματά μας. Ας σταματήσουμε να στρέφουμε το νού μας με απελπισία στο παρελθόν· ας παύσουμε να εικάζουμε για εκείνα που το μέλλον θα φέρει. Το τώρα είναι το πολύτιμο δώρο του Θεού σε μας. Ας ζήσουμε με αξιοπρέπεια και ευθύνη, με τιμή καί δικαιοσύνη, με πίστη και αγάπη.
Ευχόμαστε ο Τριαδικός Θεός να ευλογεί όλους Σας, να δωρίζει υγεία και πρόοδο και προκοπή στην ψυχή και στο σώμα, και να μας αξιώνει να εορτάζουμε με ευφροσύνη τα μεγαλεία Του.
Ευλογημένο, υγιεινό και ειρηνικό το νέο έτος!
Μετά πατρικών ευχών
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
