Πειραιώς Σεραφείμ: ''200 χρόνια από την Εθνεγερσία - Η ιστορική αλήθεια και η παραχάραξή της''

Η συμπλήρωσις 200 χρόνων από της Εθνεγερσίας του 1821 μας φέρει αντιμετώπους με την ιστορία όχι ασφαλώς ως διανοητική επεξεργασία και προσέγγιση με ιδεολογικό πρόσημο μιάς εμπαθούς ιντελιγκέντσιας που ρίχνει τα πάρθια βέλη της κατά της ιστορικής αλήθειας και επιδιώκει να συσκοτίσει και να διαστρέψει την πραγματικότητα αλλά ως αλήθεια των πραγμάτων.Δυστυχώς γνωστοί ιδεολογικοί χώροι δεν διστάζουν να παρασιωπήσουν την ιστορική πραγματικότητα και να θυσιάσουν την ιστορική αλήθεια στο βωμό των ιδεοληψιών τους.

Το πρώτο θέμα που τίθεται είναι τα αίτια και οι σκοποί της Εθνεγερσίας και υψώνονται ως δήθεν εφαλτήρια για τον ξεσηκωμό του δούλου Γένους η Γαλλική Επανάστασις που έγινε για την θεραπεία του μίσους, που γκρέμισε την απολυταρχία των Βουρβώνων και ενθρόνισε την τρομοκρατία της γκιλοτίνας και τον ημιπαράφρονα Ναπολέοντα Βοναπάρτη, που αιματοκύλισε την Ευρώπη και που είχε ως τελική πράξη την παλλινόρθωση των Βουρβώνων και η διακήρυξις της Αμερικανικής ανεξαρτησίας που έγινε κάτω από την ασήκωτη φορολογία του Άγγλου βασιλέως στους εποίκους της Βορειοαμερικανικής Ηπείρου.

Υψώνουν το πρόταγμα του Γαλλικού «Διαφωτισμού» για να απομειώσουν την ιστορική αλήθεια την συνυφασμένη με την ιδιοπροσωπία και την ταυτότητα του Γένους που ζωογονείτο και τροφοδοτείτο στα τέσσερα μαύρα εκατόχρονα της δουλείας από την πίστη στη διαχρονία της Αναστάσεως του Χριστού.

Τα ιστορικά γεγονότα από της αλώσεως της Κωνσταντίνου Πόλεως διαψεύδουν όλη αυτή την θολοκουλτούρα γιατί καταδεικνύουν ότι οι Έλληνες, οι εις Χριστόν πιστεύοντες Ορθόδοξα, όπως διεκήρυξε το πρώτο Σύνταγμα της Επαναστάσεως δεν περίμεναν να δούν τους Αμερικανούς να επαναστατούν για την φορολογία του τσαγιού εναντίον των Άγγλων, ούτε τον Ροβεσπιέρο να ανεβάζει στην γκιλοτίνα τους συμπατριώτες του για να «εμπνευσθούν».

Από το 1453 έως το 1808 υπήρξαν συνεχείς εξεγέρσεις, στάσεις και επαναστάσεις εναντίον του Οθωμανικού ζυγού που αναντίρρητα κονιορτοποιούν τις ιστορικές ανακρίβειες των δήθεν διαφωτιστών και αναδομητών της ιστορικής αλήθειας.

Ένας πίνακας που συντρίβει όλο το ιδεολόγημα του λεγομένου Ευρωπαικού «Διαφωτισμού», ως δήθεν εφαλτηρίου της Εθνεγερσίας παρατίθεται:

1457 - 1472: Εξέγερση στη Μάνη από τον Βησσαρίωνα

1466, Αύγουστος: Εξέγερση στην Πάτρα υπό τον Mητροπολίτη Πατρών Νεόφυτο.

1479 - 1481: Ελληνική επαναστατική απόπειρα από τον Κροκόδειλο Κλαδά στη Μάνη και Θεόδωρο Μπούα στο Άργος, καθώς και στη Μακεδονία.

1492 - 1496: Ελληνική επαναστατική απόπειρα από τον Αρχιεπίσκοπο Δυρραχίου, Ανδρέα Παλαιολόγο και τον Κωνσταντίνο Αριανήτη στην Ήπειρο και Θεσσαλία.

1501: Ελληνική επαναστατική απόπειρα Ελλήνων κατά Τούρκων.

1503: Ελληνική επαναστατική απόπειρα από τον Μάρκο Μουσούρο.

1525: Ελληνική επαναστατική απόπειρα Ελλήνων κατά Τούρκων από τον Ιάννο Λάσκαρη.

1531: Ανακάλυψη της επαναστατικής απόπειρας στη Ρόδο και σφαγή του Μητροπολίτη Ευθυμίου και άλλων.

1532. Επανάσταση στην Πάτρα με τη βοήθεια του Ισπανικού στόλου υπό την ηγεσία του Ανδρέα Ντόρια.

1565: Ελληνική επαναστατική απόπειρα στην Ήπειρο.

1571: Μετά τη ναυμαχία της Ναυπάκτου (7 Οκτ.), οι Έλληνες σε πολλά μέρη έλαβαν θάρρος και έκαναν εξεγέρσεις με την υποκίνηση και των δυτικών δυνάμεων. Οι δυτικοί όμως δεν πρόσφεραν ουσιαστική βοήθεια και οι εξεγέρσεις κατανικήθηκαν σε λίγους μήνες. Εξεγέρσεις έγιναν και στην Ήπειρο, τη Μακεδονία (Χαλκιδική, Σέρρες, Θεσσαλονίκη, Αχρίδα, Μπλάτσι, Κατράνιτσα) και στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο από τους Μελισσηνούς (: ο Μακάριος μητροπολίτης Μονεμβασίας και ο αδελφός του Θεόδωρος). Ακολούθησαν σφαγές στην Παρνασσίδα, Μακεδονία, Πελοπόννησο, τον Άθω και στα νησιά. Επανάσταση έγινε και στην Πάτρα υπό την ηγεσία του Παλαιών Πατρών Γερμανού Α΄' και προκρίτων.

1583: Εξέγερση Βόνιτσας-Ξηρομέρου στην Ήπειρο, Αιτωλία, Ακαρνανία από τους Θεόδωρο Μπούα - Γρίβα, Πούλιο Δράκο, Μαλάμο.

1596: Εξέγερση στη Χειμάρρα με συμμετοχή του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος Αθανάσιου.

1600: Εξέγερση του Μητροπολίτη Λαρίσης και Τρίκκης Διονύσιου του Φιλοσόφου ο οποίος εξεδάρη ζων και ανασκολοπισμός του Μητροπολίτη Φαναρίου Αγίου Σεραφείμ.

1609: Ελληνική Επαναστατική απόπειρα στην Κύπρο και τη Μάνη.

1659. Εξέγερση της Μεσσηνίας, Λακωνίας και Αρκαδίας με τη βοήθεια του Ενετικού στόλου υπό τον Μοροζίνη. Στο δεύτερο ήμισυ του Μαρτίου καταλαμβάνεται για λίγο η Καλαμάτα.

1659 - 1667: Ελληνική επαναστατική απόπειρα στη Μάνη.

1684 - 1688: Έκτος Βενετοτουρκικός πόλεμος και κατάληψη Αιτωλοακαρνανίας,. Πελοποννήσου και Αθηνών με αρχηγό τον Φραντζέσκο Μοροζίνι. Στις εχθροπραξίες συμμετείχαν Έλληνες οπλαρχηγοί, με κυριότερο τον Μειντάνη στην Ανατολική Στερά, Θεσσαλία και Δυτική Μακεδονία.

1696 - 1699: Ελληνική επαναστατική απόπειρα από τον Γερακάρη και άλλους .

1705: Εξέγερση της Ημαθίας υπό τον αρματωλό Ζήση Καραδήμο.

1716: Ελληνική επαναστατική απόπειρα στη Μακεδονία (Κοζάνη, Βόιο, Εορδαία, Κιλκίς κ.α.) υπό τον Mητροπολίτη Ζωσιμά Ρούση.

1717: Ελληνική επαναστατική απόπειρα στην Ακαρνανία από τον Τσεκούρα.

1749: Ελληνική επαναστατική απόπειρα στη Μακεδονία και τις Βόρειες Σποράδες.

1766 - 1770: Ορλωφικά από τους Γ. Παπάζωλη, Π. Μπενάκη, Α. Ψαρό, Ν. Φορτούνη, Σπ. και Ι. Μεταξά, Χρ. Γρίβα, Στ. Γεροδήμο, Σουσμάνη, Κομνά Τράκα, Μητρομάρα, τους Νοταράδες, Γ. Ζιάκα, Ακ. Χατζημάτη και Ι. Φλώρο.

1770 - 1771: Ελληνική εξέγερση στα Σφακιά της Κρήτης υπό τον Δασκαλογιάννη.

1788 - 1792: Ελληνική επαναστατική απόπειρα από τους Λάμπρο Κατσώνη και Ανδρέα Ανδρούτσο με ταυτόχρονη εξέγερση σε Βορειοδυτική Μακεδονία (περιοχές Κορεστίων, Περιστερίου, Μοριχόβου).

1806 - 1807: Ελληνική επαναστατική απόπειρα από τους Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Νικοτσάρα, τους Λαζαίους, Γεώργιο Τζαχίλα, Βασίλειο Ρομφέη και τον Νικόλα Τσάμη.

1808: Ελληνική επαναστατική απόπειρα από τους πάπα-Ευθύμιο Βλαχάβα, Θεόδωρο Βλαχάβα και Δημήτριο Βλάχο, Νικοτσάρα, και τους Λαζαίους.

Όλες αυτές οι επαναστατικές κινήσεις κατεπνίγησαν στο αίμα και βέβαια κονιορτοποιούν ιστορικά το μύθευμα των αναθεωρητών της ιστορίας.

Ωστόσο η ιστορική πραγματικότης της δημιουργίας του νέου Ελληνικού Κράτους διά να είμεθα τίμιοι με την αλήθεια, οφείλεται στην ουσιωδεστάτη συμβολή των ξένων δυνάμεων και ιδία της Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσσίας.

Η διχόνοια που τόσο δυναμικά ο Διονύσιος Σολωμός την περιέγραψε οδήγησε τον επικό αγώνα του Γένους στην καταστροφή.

Ο Τουρκοαιγύπτιος Ιμπραήμ Πασάς είχε ουσιαστικά καταπνίξει την Επανάσταση και σχεδίαζε την δημογραφική αλλοίωση της Πατρίδας με την μετοίκηση φελλάχων και τον εξανδραποδισμό στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής των εναπομεινάντων Ελλήνων.

Η ναυμαχία του Ναυαρίνου και η αποστολή του Γάλλου στρατηγού Μaison το 1828 στην Ελλάδα, συνέτριψε τον Τουρκοαιγυπτιακό Στόλο και Στρατό του Ιμπραήμ και θεμελίωσε την αρχή του νέου Ελληνικού Κράτους.

Όμως παρά τις ήττες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ δεν αποδέχετο την Ελληνική ανεξαρτησία και μόνον όταν ο Τσάρος Νικόλαος επί κεφαλής Ρωσσικής στρατιάς διέσχισε τον Δούναβη και το καλοκαίρι του 1829 τα Ρωσσικά στρατεύματα έφτασαν 70 χιλμ. από την Κωνσταντινούπολη ο Σουλτάνος πανικόβλητος υπέγραψε την συνθήκη της Ανδριανουπόλεως στις 14/9/1829 με την οποία ανεγνώρισε την ανεξαρτησία της Ελλάδος.

Με την συνθήκη του Λονδίνου που επακολούθησε στις 3/2/1830 οι τρεις προστάτιδες δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία και Ρωσσία ανεγνώρισαν την ανεξαρτησία της Ελλάδος.

Αυτά μαρτυρεί η αναντίρρητη ιστορική πραγματικότης. Κάθε τι «άλλο» είναι απλώς ιδεοληψία.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ