«Μιά φορά προσευχόμουν επί 14 ώρες και αντί να κουράζομαι, είχα μία αγαλλίαση, μία χαρά!!
Σε μια στιγμή σκέφθηκα: “Αφού είμαι σε τέτοια ηλικία, μου λείπουν και δύο πλευρά, να πάω να βάλω την ζώνη μου, να δεθώ με σχοινί από το ταβάνι και αν είχα και δύο διχαλωτά ξύλα να στηρίζωμαι στις μασχάλες, θα μπορούσα να συνεχίσω και να το δώσω όσο πάει”.
Αυτό ήταν… Μόλις έκανα τον λογισμό αυτό, σωριάσθηκα κάτω και βγήκε τότε όλη η κούραση... Ένα τέταρτο έμεινα ακίνητος κάτω... Σαν να μου έλεγε ο Θεός: “Η Χάρις Μου είναι που σε κρατάει και όχι η ζώνη!!”. Και να πεις, ότι ο λογισμός ήταν αμαρτωλός ή είχε εγωισμό; Σκέφθηκα: “Αφού είμαι σ' αυτήν την κατάσταση σωματικά, ας προσέξω”.
Πόσο μάλλον, ένας υπερήφανος λογισμός, θα έδιωχνε τελείως τη Χάρη...
Πόσο λεπτή είναι η πνευματική ζωή και πόση προσοχή χρειάζεται!!!»!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης