ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Η τετάρτη Σύνοδος14. Η δε τέταρτη αγία οικουμενική σύνοδος(9), που είχε συμπαραστάτη και σύμφωνο τον ευσεβέστατο βασιλέα Μαρκιανό, έδρα όπου συζητήθηκαν τα αληθινά δόγματα εδιάλεξε την Χαλκηδόνα, επίσημη πόλι της Βιθυνίας. Τα μέλη της ανέρχονταν σε εξακόσιους τριάντα άνδρες, με προκρίτους τον Ανατόλιο που είχε τον αρχιερατικό θρόνο της βασιλίδος πόλεως, καθώς και οι επίσκοποι Πασκασίνος και Λουκίνσιος που μαζί με τον πρεσβύτερο Βονιφάτιο αντιπροσώπευαν τον αγιώτατο πάπα της Ρώμης Λέοντα, τον ένδοξο και μεγάλο ζηλωτή της ευσέβειας• μαζί τους ήσαν και ο Μάξιμος Αντιοχείας και ο Ιουβενάλιος Ιεροσολύμων.
15. Αυτοί οι σύνεδροι κατεδίκασαν τον δυστυχή Ευτυχή και τον υπερασπιστή του, τον αλαζόνα Διόσκορο(10), για τα δυσσεβήματά τους. Διότι κι' αυτοί, έχοντας αποδεχθή την εκ διαμέτρου αντίθετη προς τον Νεστόριο πλάνη, εξέπεσαν στην όμοια μ' εκείνον αθλιότητα. Πράγματι τον ένα κύριό μας Ιησού, που αναγνωρίζεται ότι συνίσταται από θεότητα και ανθρωπότητα και προσκυνείται σ' αυτές τις δύο φύσεις, αυτοί τον ανέμιξαν και τον εσύγχυσαν τολμηρώς και αφρόνως σε μια φύσι• και οι ταλαίπωροι δεν αντιλήφθηκαν ότι με αυτά τον κατέστησαν ξένον και προς την πατρική ουσία και προς τους ανθρώπους. Αν πράγματι η φύσις του Χριστού είναι μία, είναι η θεία η ανθρωπίνη• τώρα, αν είναι μόνο θεία, που είναι το ανθρώπινο στοιχείο; αν πάλι είναι ανθρώπινη, πως δεν είναι αυτοί άρνηταί της θεότητος; Αν είναι κάτι άλλο διάφορο από αυτά (διότι αυτό υπολείπεται, και μάλλον προς αυτό τείνει το φρόνημά τους), πως δεν θα αναπλάσουν τον Χριστό ετεροφυή και του πατρός και ημών; Τι είναι δυσσεβέστερο η αφρονέστερο από το να λέγουν ότι ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος και Θεός, για να φθαρή η θεότης του, και να αναιρεθή η προσληφθείσα ανθρωπότης; διότι αυτό ακολουθεί την άποψι εκείνων που ετόλμησαν να είπουν ότι ο Χριστός δεν είναι καμμιά από τις δύο φύσεις, αλλά κάποιας άλλης.
16. Γι' αυτό οι εισηγηταί των χριστομάχων τούτων δογμάτων επήραν άξια τιμωρία για την τόσο μεγάλη δυσσέβεια• έχασαν την ιερωσύνη κι έγιναν απόβλητοι από όλη την Εκκλησία, και μαζί με αυτούς αποδιώχθηκε και η χριστομάχος αίρεσις• ενώ το ορθό και γνήσιο φρόνημα της ορθοδοξίας ανακηρύχθηκε και διέλαμψε• ακόμη περισσότερο με τις γραφικές και πατερικές μαρτυρίες, καθώς οι τρισμακάριστοι αρχιερείς εθεολόγησαν ολοφάνερα και παρέδωσαν να ομολογούμε και να κηρύσσωμε αδιστάκτως σε όλα τα πέρατα της οικουμένης ένα Χριστό, δηλαδή μία υπόστασί του και δύο φύσεις, θεότητα και ανθρωπότητα, θεωρούμενες ασυγχύτως και αδιαιρέτως. Είναι από αυτά φανερό, ότι με τις πράξεις διά των οποίων ωρθόνονταν τα πόδια των χωλών, το πάθος των τυφλών εβλάσταινε από κάτω μάτια, και οι νεκροί ανασύρονταν από τις πύλες του Άδη και μετατάσσονταν στη ζωή, και επιτελούνταν και επιδεικνύονταν όλα τα άλλα θαύματα που δεν είναι εύκολο ν' αριθμηθούν, εδηλωνόταν σαφώς η αξία της θείας φύσεως• με τις πράξεις διά των οποίων υφίστατο κόπους και πόνους, δίψα και πείνα, και τα συγγενή και παρόμοια προς αυτά, εφανερωνόταν η ιδιότης της ανθρωπίνης φύσεως. Ο αυτός Χριστός, ο αληθινός Θεός μας, επιτέλεσε και έπραξε τα πρώτα θεοπρεπώς, τα δεύτερα ανθρωποπρεπώς• και με αυτό παρέστησε και επιβεβαίωσε σαφώς και αναντιρρήτως την μία ενιαία υπόστασί του και τις δύο διαφορετικές φύσεις σε ασύγχυτη ένωσι. Αυτά και για την τέταρτη σύνοδο.
Σημειώσεις
9. Το 451 στη Χαλκηδόνα, απέναντι από την Κωνσταντινούπολι. Κύριο θέμα ο Μονοφυσιτισμός.
10. Ο Ευτυχής, αρχηγός της αιρέσεως των Μονοφυσιτών ήταν αρχιμανδρίτης στην Κωνσταντινούπολι, ο Διόσκορος ήταν πατριάρχης Αλεξανδρείας.
%20%E2%80%94%20%CE%A3%CE%B5%20%CE%BA%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B1%20(57%25).png)
