Ο Γέροντας Γαβριήλ, ο οποίος ζούσε, για να ελεεί, να συμπονά, να συμπάσχει με κάθε συνάνθρωπό του,δεν ησύχαζε, όταν κάποιος άλλος ανησυχούσε. Δεν χαιρόταν, όταν κάποιος ήταν θλιμμένος.
Δεν ένοιωθε υγιής, όταν κάποιος ασθενούσε. Η ευαισθησία του αυτή τον ώθησε στην ίδρυση τού Ιεραποστολικού και Φιλανθρωπικού Ομίλου και η ζωή του όλη ήταν μία διαρκής προσφορά, όπως των ελεημόνων Αγίων μας, της Ταβιθάς, του Κορνηλίου, της Αγίας Φιλοθέης και του συνόλου των Αγίων που επαναλάμβαναν το παύλειο: «Ζω ουκέτι εγώ, ζει δ’ εν εμοί Χριστός» (Γαλ. β΄ 20). Με τον τρόπο του, με την πάντοτε γεμάτη καρδιά του, καθώς και το συρτάρι του γραφείου του, που άνοιγε μόνο για να δίνει, να σκορπίζει αγάπη, έλεγε ότι «οφείλουμε να ζούμε, για να ελεούμε, αφού ζωή και ελεημοσύνη αποτελούν μαθηματική ταυτότητα».Κάποτε ο Γέροντας της αγάπης, ο ταπεινός και αφανής π. Γαβριήλ, θέλοντας να βοηθήσει χρηματικά ένα πνευματικό του παιδί, που θα έκανε χειρουργική επέμβαση, αλλά και να μην φανεί ως δική του η πρωτοβουλία και προσφορά, προέβαλε, όπως το έκανε πάντοτε, κάποια πνευματικά του παιδιά. Έγραφε στο αποσταλέν συνοδευτικό γράμμα, που περιείχε το απαιτούμενο χρηματικό ποσόν για την επέμβαση, ότι δήθεν αυτό προσέφεραν τα πνευματικά του παιδιά και μάλιστα με αίσθημα ενοχής:
«Όλοι εύχονται για την υγεία σας “περαστικά” . Αμέριστη η αγάπη των πνευματικών μου παιδιών προς την δική σας αγάπη. Γι’ αυτό συγχωρήσετε αυτά τα παιδιά, που θέλησαν να συμπαρασταθούν στα έξοδα νοσηλείας σας..».
Εφάρμοζε έμπρακτα ο Γέροντας την κρυφή ελεημοσύνη και δίδασκε λέγοντας ότι ο ουράνιος Πατέρας μας με τον παντέφορο οφθαλμό του θα την ανταποδώσει φανερά: «Ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ.» (Ματθ. στ΄ 4).
