Με τι μοιάζουν οι σημερινοί άνθρωποι;

Ξέρεις με τι μοιάζουν οι σημερινοί άνθρωποι; Με τις κότες. Ναι, με τις άμυαλες κότες που βοσκούν σκόρπιες και αμέριμνες μέσα σε ένα χωράφι και καθώς τριγυρίζουν πέρα δώθε, πετάγεται ξαφνικά ανάμεσά τους ο αιμοβόρος λύκος, αρπάζει μια και εξαφανίζεται για να την ξεσκίσει και να την καταβροχθίσει κάπου με την ησυχία του. Οι υπόλοιπες κότες μόλις δουν τον λύκο τρομάζουν και κρύβονται. Σε λίγη ώρα όμως, σαν ανόητες που είναι, ξεχνούν και το λύκο και την κότα που άρπαξε εκείνος και την τρομάρα που πέρασαν αυτές και βγαίνουν πάλι στη βοσκή. Ο λύκος δεν αργεί να ξανάρθει, οπότε επαναλαμβάνεται η ίδια σκηνή. Και επαναλαμβάνεται πολλές φορές, ώσπου όλες οι κότες εξολοθρεύονται. 

   Έτσι λοιπόν είναι και οι άνθρωποι. Ανόητοι! Βόσκουν αμέριμνοι στο λιβάδι των κοσμικών μεριμνών και των σαρκικών απολαύσεων, ώσπου έρχεται ξαφνικά ο θάνατος και αρπάζει έναν συγγενή ή φίλο τους. Τότε συγκλονίζονται, καταθλίβονται, τρομάζουν και συλλογίζονται τη δική τους ώρα, το δικό τους τέλος. Τότε κάνουν μερικές ευλαβικές σκέψεις, συνειδητοποιούν τι φοβερό θα είναι να πεθάνουν μέσα στην αμαρτία και αποφασίζουν να μετανοήσουν, όλα αυτά όμως, δεν διαρκούν πολύ. Περνούν λίγες ημέρες, ή έστω λίγες εβδομάδες και ξεχνιέται ο φίλος, ξεχνιέται ο θάνατος, ξεχνιέται και η μετάνοια. Ο θάνατος βέβαια δεν θα αργήσει να ξαναχτυπήσει. Και τότε πάλι ο ίδιος συγκλονισμός, πάλι οι ίδιες σκέψεις.... Μα και πάλι γρήγορη επιστροφή στην μάταιη καθημερινότητα. Έτσι σιγά, σιγά, τους παίρνει όλους ο θάνατος και όλους αδιόρθωτους και αμετανόητους. 

   Χαρά σ' εκείνον που κρατάει σταθερά στο νου του την μνήμη του θανάτου! Γιατί αυτή οδηγεί σε μετάνοια, φέρνει τα δάκρυα και το πένθος, υπομένει όλους τους κόπους και τους εξευτελισμούς, απομακρύνει τα πάθη και τις αμαρτίες, απελευθερώνει από τις βιοτικές μέριμνες, τρέφει την αδιάλειπτη προσευχή, εμποδίζει την προσκόλληση στα υλικά, διευκολύνει την εγκοπή του ίδιου θελήματος. Συντηρεί την αγωνιστικότητα και το ζήλο, κάνει ελαφριά την νηστεία, προπαντός όμως αυξάνει την αγάπη και την ταπείνωση. Τα δύο φτερά που μας ανεβάζουν εις τον ουρανό.

 

Πηγή