(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
[Όσιος Πορφύριος]: Το παιδί θέλει κοντά του ανθρώπους θερμής προσευχής. Όχι ν’ αρκείται η μητέρα στο αισθητό χάδι για το παιδί της, αλλά να προσφέρει συγχρόνως και το χάδι της προσευχής.
Το παιδί αισθάνεται στο βάθος της ψυχής του το πνευματικό χάδι, που μυστικά στέλνει η μητέρα του, και έλκεται προς αυτήν.
Νιώθει ασφάλεια, σιγουριά, όταν η μητέρα με τη συνεχή, την επίμονη και θερμή προσευχή της αγκαλιάζει το παιδί της μυστικά και το ελευθερώνει απ’ ό,τι το σφίγγει.
Οι μητέρες ξέρουν να αγχώνονται, να συμβουλεύουν, να λένε πολλά, αλλά δεν έμαθαν να προσεύχονται.
Οι πολλές συμβουλές και υποδείξεις κάνουν πολύ κακό.
Όχι πολλά λόγια στα παιδιά.
Τα λόγια χτυπάνε στ’ αυτιά, ενώ η προσευχή πηγαίνει στην καρδιά.
Προσευχή χρειάζεται, με πίστη δίχως άγχος, αλλά και καλό παράδειγμα.
Κάποια μέρα ήλθε εδώ στο μοναστήρι μια μητέρα απελπισμένη για τον γιο της, τον Γιώργο. Ήταν πολύ μπερδεμένος. Γύριζε αργά τη νύκτα με παρέες όχι καλές. Η κατάστασή του κάθε μέρα χειροτέρευε. Αγωνία, κλάματα η μητέρα.
Της λέω:
– Τίποτα, μιλιά εσύ, μόνο προσευχή.
Βάλαμε στις δέκα με δέκα και τέταρτο το βράδυ κοινή ώρα προσευχής.
Της είπα να μη μιλάει και ν’ αφήσει τον γιο της να βγαίνει ό,τι ώρα θέλει, να μη ρωτάει, «τι ώρα ήταν που ήλθες» κ.λπ., αλλά να τους λέει έτσι, με πολλή αγάπη: «Φάε, Γιώργο μου, στο ψυγείο σου έχομε αφήσει φαγητό». Και να μην του λέει τίποτ’ άλλο. Γενικώς να του φέρεται με αγάπη και να μην αφήνει την προσευχή.
Η μητέρα άρχισε να τα εφαρμόζει, οπότε περάσανε καμιά εικοσαριά ημέρες και της λέει:
– Μάνα, γιατί δεν μου μιλάεις;
– Γιώργο μου, εγώ δεν σου μιλάω;
– Μάνα, κάτι έχεις μαζί μου. Δεν μου μιλάεις.
– Περίεργο πράγμα είναι αυτό που μου λες, Γιώργο μου. Πώς δεν σου μιλάω; Να, τώρα δεν σου μιλάω; Τι θέλεις να σου πω;
Κι ο Γιώργος δεν της απάντησε. Μετά ήλθε στο μοναστήρι η μητέρα και μου λέει:
– Γέροντα, τι ήταν αυτό που μου είπε το παιδί;
– Επέτυχε η μέθοδός μας!
– Ποια μέθοδος;
– Που σας είπα να μην του μιλάτε, να κάνετε μόνο προσευχή μυστικά και το παιδί θα συνέλθει.
– Λέεις να είναι αυτό;
– Αυτό είναι, της λέω. Θέλει να του κάνεις την παρατήρηση, «πού ήσουνα,
τι έκανες»; Και αυτός να φωνάζει, ν’ αντιδρά και να έρχεται ακόμη πιο
αργά.
– Πω, πω! λέει. Τι μυστήρια κρύβονται!
– Το κατάλαβες; Εφόσον σου μιλάει η κατάστασις. Αυτός σε βασάνιζε, γιατί
ήθελε να τον μαλώνεις, για να κάνει τα σκέρτσα του. Δεν τον μαλώνεις,
στενοχωριέται. Αντί να στενοχωριέσαι εσύ, όταν κάνει αυτός τα δικά του,
τώρα, που δεν στενοχωριέσαι εσύ και δείχνεις απάθεια, στενοχωριέται
αυτός.
Από το βιβλίο του Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, «Βίος και Λόγοι», έκδοση Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά.
