Κατά τους θεοφόρους Πατέρες, η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, συνιστά κατά κάποιο τρόπο τον αποδεκατισμό ή αποδεκάτωση, δηλ. την προσφορά του ενός δεκάτου του χρόνου στον Θεό, όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει το συναξάρι της Κυριακής της Τυρινής. Αναφέρει χαρακτηριστικά ένα τροπάριο της Δευτέρας του Τριωδίου «δεκάτας του παντός ενιαυτού, προσφέροντες τω πάντων Βασιλεί, όπως και την Ανάστασιν αυτού, πόθω κατίδωμεν». Όπως ο παλαιός Ισραήλ προσέφερε στον Θεό το ένα δέκατο των αγαθών του κάθε χρόνο έτσι και εμείς τα μέλη της Εκκλησίας, του νέου Ισραήλ, προσφέρουμε το ένα δέκατο όχι των υλικών αγαθών αλλά των πνευματικών αγαθών, προσφέρουμε τους πνευματικούς καρπούς μας στο Θεό. Αν προσθέσουμε όλες τις Σαρακοστές κατ’ αναλογίαν προς τα χρόνια του βίου μας θα καταλήξουμε ότι τελικά το 10 % της ζωής μας αποτελεί Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Μήπως, λοιπόν, και ο επίγειος βίος μας, δεν συνιστά μία Σαρακοστή, έναν διαρκή πνευματικό αγώνα, στο τέλος του οποίου μας περιμένει ο Κύριος να μας αποδώσει τον «της δικαιοσύνης στέφανον», όπως γίνεται και με αυτή εδώ, την Μεγάλη Σαρακοστή, όπου στο τέλος της, εορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου; Μήπως, λοιπόν, και ο βίος μας, δεν είναι μία πορεία συνάντησης με τον Αναστάντα, μια πορεία από την Σαρακοστή του παρόντος βίου, στο Πάσχα της ατελεύτητης αιωνιότητας; Θέτοντας λοιπόν, οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θεοφόροι Πατέρες στο μέσον της Σαρακοστής, τον Τίμιο και Ζωοποίο Σταυρό του Κυρίου μας, ουσιαστικά μας δίνουν ένα πολύτιμο και σημαντικό μηνύμα ότι ο Σταυρός αποτελεί το κέντρο της ζωής του χριστιανού. Μας δίνουν το μήνυμα ότι αν θέλουμε να συναντήσουμε τον Αναστάντα Κύριο, πρέπει ως μαθητές Του, να τον μιμηθούμε, δηλ. ο καθένας μας να σηκώσει τον δικό του σταυρό, να σταυρώσει τα πάθη του και τις αμαρτωλές επιθυμίες, κατά τον Παύλειο λόγο. Ας βάλουμε, λοιπόν, βαθιά μέσα στην καρδιά μας, ας συνειδητοποιήσουμε όσο είναι καιρός ότι, Ανάστασις δίχως σταυρό δεν μπορεί να υπάρξει.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!
π. Δ. Ε. Μ.
.jpg)