Ψυχή... φάγε !

Πού μπορεί να καταντήσει ο φίλαυτος, εγωϊστής, σαρκικός άνθρωπος! Σε τί τραγική κατάπτωση! Να λέει στην ψυχή του "φάε". Λές και είναι ζώο η ψυχή και της βάζει μπροστά της φαγητό.

Ο Μέγας Βασίλειος κάνει την παρατήρηση αυτή. Απευθύνεται στον πλούσιο της παραβολής και του λέει: "Αν υποθέσουμε πλούσιε, ότι η ψυχή σου δεν ήταν ανθρώπου αλλά χοίρου, τί άλλο θα της έλεγες; Τόσο λοιπόν ζωώδης έχεις καταντήσει;..."

Και βέβαια όχι μόνον ο συγκεκριμένος. Όποιος έχει τα ίδια "πιστεύω", τις ίδιες συνήθειες με τον πλούσιο της παραβολής, στο ίδιο κατάντημα καταλήγει. Το διαβεβαιώνει η Αγία Γραφή: "Ο άνθρωπος", λέει, "ενώ πλάσθηκε από τον Θεό τιμημένος, με ψυχή λογική, στοιχείο πνευματικό μέσα του, δεν το κατάλαβε. Εξίσωσε τον εαυτό του με τα άλογα κτήνη και έγινε όμοιος με αυτά" (ψαλμός 48, 13).

Πώς μετά ένας τέτοιος άνθρωπος να εννοήσει κάτι ανώτερο για τον εαυτό του; Πώς να σηκώσει την ψυχή του προς τον Θεό, που είναι στραμμένη προς τη γή, το χώμα, όπως τα ζώα, πώς να εκτιμήσει τον συνάνθρωπό του ως εικόνα του Θεού; Πώς να ζήσει με σωφροσύνη, τιμιότητα, δικαιοσύνη, ευσέβεια, πίστη; 

Μήπως η εποχή μας δεν χαρακτηρίζεται από τα ίδια γνωρίσματα με αυτά του ανθρώπου της παραβολής;

Εμείς όμως φίλε μου, ας παρέχουμε στην ψυχή μας ότι την ζωοποιεί και την κρατά σε υγεία πνευματική, κι όχι ό,τι την κατεβάζει στο επίπεδο του ζώου.

Για να μήν χασουμε τον Ουρανό από τον ορίζοντά μας...

Αρχιμ. Αποστόλου Χ. Τσολάκη, Μίλησέ μου Χριστέ. Μηνύματα για νέους από τα Ευαγγέλια των Κυριακών, εκδ. ο Σωτήρ, σελ. 97.