Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης († 1994)
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
[Γράφει ο όσιος Παΐσιος]: Έφθασε λοιπόν ο άνθρωπος του Θεού Πατήρ Γεώργιος στον τόπο της εξορίας του, στον Μαρμαρά, στην Κωνσταντινούπολη, πληγωμένος και αποχωρισμένος πια από τα πνευματικά του παιδιά και από το Περιβόλι της Παναγίας, το Άγιον Όρος.
Ενώ πετούσε σαν Σταυραετός ψηλά στον Άθωνα, δυστυχώς όμως· μερικά ζωηρά παιδιά, όχι της Συνοδίας του, αλλά ξένα, συνέχεια του έσπαζαν τα φτερά και του χαλούσαν την φωλιά, μέχρι που τον φυγάδευσαν τον Χατζη‐Γεώργη.
«Το αγκωνάρι όμως, όπου κι αν πεταχτή, πάλι για αγκωνάρι θα χρησιμοποιηθή».
Είχε βρη ένα ερημωμένο Μοναστήρι, κοντά στην Κωνσταντινούπολη, στον Μαρμαρά, του Αγίου Ερμολάου και Αγίου Παντελεήμονος, και εκεί συνέχισε πάλι την ασκητική ζωή του.
Η παρουσία του Χατζη‐Γεώργη στην Κωνσταντινούπολη, εκείνη την εποχή, ήταν βάλσαμο θεϊκό στις ψυχές των πονεμένων Χριστιανών, διότι υπέφεραν πολύ από τον βάρβαρο Σουλτάνο Αβδούλ‐Χαμίτ κατά το 1883.
Ο Άγιος Γέροντας δεν σκορπούσε μόνο θεϊκή παρηγοριά στις πονεμένες ψυχές, άλλα και θεράπευε πονεμένα σώματα με την Χάρη του Θεού που διέθετε· έκανε θαύματα! Ακόμη και η ζώνη του θαυματουργούσε!
Άρρωστοι την φορούσαν και θεραπεύονταν· γυναίκες που κινδύνευαν στον τοκετό ζητούσαν την ζώνη του αγίου Γέροντα και μόλις την ζώνονταν, αμέσως ελευθερώνονταν και δαιμονισμένοι απαλλάσσονταν απ’ τα δαιμόνια.
Εκεί στον Μαρμαρά, τον είχε επισκεφθή και ο υποτακτικός του, Πατήρ Συμεών, και ο Γέροντας του έδωσε μία ευλογία, για να επισκευάση τα ερειπωμένα κελλιά του Αγίου Δημητρίου και Αγίου Μηνά.
Αυτό φυσικά ήταν στο τυπικό του Χατζη‐Γεώργη· να δίνη ευλογίες τις ευλογίες που του έδιναν, και ο ίδιος να είναι πάντα πιο φτωχός απ’ τους φτωχούς. Μ’ αυτόν όμως τον τρόπο, πλούτισε πνευματικά και έγινε Αρχοντόπουλο, δηλαδή παιδί του Θεού.
Σ’ αυτό φυσικά βοήθησε και η φιλότιμη του άσκηση, την οποία συνέχισε μέχρι τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, τον όποιο πέρασε στο κρεββάτι. Του πονούσε πια όλο το σώμα του και περισσότερο τα πόδια του, και δεν μπορούσε να περπατήση.
Ενώ οι σωματικές του δυνάμεις τον άφησαν, αυτός όμως την άσκηση του δεν την άφηνε ούτε κι απ’ το κρεββάτι.
Ούτε και ο κόσμος ο πονεμένος τον άφηνε, γιατί υπήρχε μεγάλη ανάγκη κι έτρεχαν οι πονεμένοι για βοήθεια, για πνευματικές συμβουλές. Ο άγιος Γέροντας και από το κρεββάτι του πόνου, ενδιαφερόταν για τον πόνο των άλλων.
Από το βιβλίο του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτη (νυν οσίου Παϊσίου), ο «Γέρων Χατζη‐Γεώργης ο Αθωνίτης (1809-1886)», έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
