(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Επειδή ήταν μοναχός, η διεύθυνση του Σταθμού του παραχώρησε ένα ατομικό κελλί δίπλα στο εκκλησάκι του των Αγίων Αναργύρων, το οποίο εκείνος επέκτεινε, προσθέτοντας αποθηκευτικούς χώρους και κουζίνα.
Στο κελλί αυτό ο Παππούλης μας [ο Γέροντας Ευμένιος] πέρασε όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Το δωμάτιο του ήταν απλό απέριττο. Κοιμόταν σ’ ένα σιδερένιο νοσοκομειακό κρεββάτι. Το πάτωμα ήταν τσιμεντένιο, θέρμανσι δεν είχε.
Πότε-πότε έβαζε μια ηλεκτρική σομπίτσα ή ένα ηλεκτρικό καλοριφέρ.
Στο Αρχονταρίκι του (χώρο υποδοχής), εκτός από το τραπέζι και τις καρέκλες για τους επισκέπτες, έβαζε και μια τεράστια σκάλα, που χρησιμοποιούσαμε για τις εργασίες.
Στον πατέρα Ευμένιο άρεσε πολύ το μπλε χρώμα.
Μια φορά, που κάποιες κυρίες τον έπεισαν να ανακαινίσουν λίγο το κελλί του, τον ρώτησαν, τι χρώμα να κάνουν τα παράθυρα, και είπε, μπλε. Τις πόρτες, μπλε. Το κρεββάτι, μπλε. Το πάτωμα, μπλε.
Καί συνέβη, και το εξής χαρακτηριστικό.
Όταν κάποτε πρότεινα στον Παππούλη, να βάψουμε τον Ναό, και μου είπε «Ναι», έφερα ένα συνεργείο με πολύ σοβαρούς ανθρώπους για να τον βάψουν.
Εκείνοι ρώτησαν:
– Τι χρώμα να τον κάνουμε;
Και ο Παππούλης είπε:
– Φτιάξτε ο,τι θέλετε.
Ο τεχνίτης, χωρίς να έχει σκεφθεί κάτι από πριν, ανακατεύοντας τα χρώματα, είδε να του βγαίνη ένα πολύ γλυκό γαλάζιο χρώμα.
Και τότε είπε ο πατήρ Ευμένιος:
Αυτό ήταν που ήθελα!
Την άλλη, ημέρα, μου είπε ο υπεύθυνος του συνεργείου:
– Αυτός, τι παπάς είναι;
Όταν του είπα, ότι είναι ένας απλός παπάς, αυτός είπε:
– Όχι, αυτός δεν είναι ένας απλός παπάς, είναι κάτι άλλο.
Και τότε μου εξήγησε, πως τα χέρια του έφτιαξαν από μόνα τους το χρώμα που ο Γέροντας ήθελε.
Από το βιβλίο του Μοναχού Σίμωνος, «Πατήρ Ευμένιος, Ο ποιμήν ο καλός και θαυματουργός».
