Ζούσε κάποτε ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος. Είχε κτήματα πολλά με στάρια και καρποφόρα δέντρα. Κάποια χρονιά τα κτήματά του έφεραν πάρα πολύ καρπό. Τόνοι από στάρια και καρποί κάθε είδους περίμεναν τη συγκομιδή τους. Ο πλούσιος άρχοντας έπεσε σε μεγάλη περισυλλογή. Ήταν σχεδόν θλιμμένος. «Τι να κάνω;» αναλογιζόταν και βάραινε η ψυχή του από αγωνία. «Πού να αποθηκεύσω τους άφθονους καρπούς; Πού να βάλω τα αγαθά που τόσο πλουσιοπάροχα έδωσαν φέτος τα χωράφια μου;».
Έμεινε άυπνος για βράδια πολλά. Ούτε φευγαλέα δεν πέρασε απ’ το μυαλό του η ιδέα να μοιράσει, όσα δεν χωρούσαν στις αποθήκες του, σ’ αυτούς που δεν είχαν, στους φτωχούς κι αναγκεμένους της περιοχής του που δεν ήταν και λίγοι.
Κάποια στιγμή μια ιδέα φώτισε το νου του και τον παρηγόρησε. Μα πώς δεν το είχε σκεφτεί απ’ την αρχή!
«Το βρήκα!» αναφώνησε, «Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω πολύ μεγαλύτερες. Κι εκεί μέσα θα συνάξω όλα τ’ αγαθά μου, όμορφα και τακτικά. Θα αποθηκεύσω τους κάθε είδους καρπούς ξεχωριστά κι αφού τα τακτοποιήσω όλα όμορφα κι ωραία και με ασφάλεια θα πω στην ψυχή μου: Ψυχή μου, σου έχω μαζέψει όλα τα καλά! Για πολλά χρόνια θα έχεις ό,τι επιθυμήσεις. Αναπαύσου, λοιπόν, φάε, πιες και καλοπέρνα!».
Με τέτοιες σκέψεις έπεσε εκείνο το βράδυ να κοιμηθεί ο πλούσιος της παραβολής μας πολύ ικανοποιημένος που είχε επιτέλους βρει τη λύση στο δύσκολο πρόβλημά του! Όμως εκείνο το βράδυ του μίλησε ο Θεός: «Ανόητε, απόψε θα πάρουν την ψυχή σου. Απόψε πεθαίνεις. Όλα όσα ετοίμασες για να καλοπεράσεις, τίνος θα είναι πλέον;».
Αυτή την παραβολή διηγήθηκε ο Κύριος και συμπλήρωσε: «Αυτή είναι η κατάληξη των ανθρώπων που μόνο σκοπό της ζωής τους έχουν να συγκεντρώνουν υλικούς θησαυρούς, αντί να μαζεύουν πλούτο ουράνιο, δηλαδή τα αγαθά του Θεού που είναι η αγάπη, η ελεημοσύνη, η ευσπλαχνία».
Κι ύστερα φώναξε δυνατά να Τον ακούσουν όλοι: «Όποιος έχει αυτιά, ας ακούσει αυτά που λέω! Ας τα βάλει στην καρδιά του κι ας τα κάνει πράξη στη ζωή του!».
Σταυρούλα Κουμενίδου
%20%E2%80%94%20%CE%A3%CE%B5%20%CE%BA%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B1%20(57%25).png)
