Άγιος Λουκάς ο εν Στειρίω, Το περιβολάκι του αγίου και η φθορά του από τα ελάφια!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Περιβολάκι μικρόν εφιλοπόνησεν ο Όσιος, διά να κοπιάζη το σώμα του εις αυτό, και διά να δίδη τα χρειώδη εις τους αδελφούς, και το είχε φυτευμένον με κάθε δένδρον, και από κάθε είδος λαχάνων, και τα εμοίραζε κάθε ημέραν εις εκείνους οπού επήγαιναν εις αυτόν.

Και μερικαίς φοραίς παίρνωντας αυτός ο ίδιος από τους καρπούς του περιβολίου του, ή φορτώνοντας αυτούς εις ζώον, τους επήγαινε εις τα πλησιόχωρα μέρη, και ξεφορτόνωντάς τους κρυφίως τους άφηνεν εις το μέσον, και εγύριζεν εις την καλύβαν του· και τοιουτοτρόπως εχάριζεν εις τους άλλους πλουσιοπάροχα τους ειδικούς του κόπους.

Το περιβόλι τούτο του Οσίου, ερχόμενα τα ελάφια από το βουνόν, το έφθειρον, και το εκαταπατούσαν με τα πόδιά τους· ο δε Όσιος τα εδίωχνε πότε με πέτρας, και πότε με φωνάς· αυτά δε πάλιν επήγαιναν, και εκατάφθειραν τα φυτά του περιβολίου του.

Μίαν φοράν ο Όσιος, βλέπωντας ένα ελάφι μεγαλύτερον από τα άλλα, του ελάλησεν [του μίλησε] ήσυχα, ωσάν να ελαλούσε με λογικόν άνθρωπον· διά τι εσείς με αδικείτε, και φθείρετε τους κόπους μου, οπού εγώ δεν σας αδικώ τίποτε; Εγώ και εσείς είμεθα δούλοι και ποιήματα ενός Θεού και αφήνω να λέγω, πως εγώ με το να έγινα κατ’ εικόνα Θεού, έχω την εξουσίαν εις όλα του τα ποιήματα.

Λοιπόν ιδού οπού σε προστάζει ο Θεός, να μην μετασαλεύσης [να μην κουνηθείς] από αυτού οπού στέκεσαι, αλλά αυτού να λάϐης την πρέπουσαν καταδίκη· και παρευθύς έπεσε κατά γης το ελάφι, και ήτον ακίνητον.

Τότε έτυχαν εκεί μερικοί κυνηγοί, και βλέποντες ακίνητον το ελάφι, έτρεχον εις αυτό, ωσάν να ηύραν κανένα εύρεμα, και το ετράβιζαν [το τραβούσαν] διά να το σφάξουν.

Τούτο όμως δεν εκαλοφάνη εις τον Όσιον, αλλ’ εσυμπόνεσε το άθλιον ελάφι, και πηγαίνωντας εις τους κυνηγούς, τους εμπόδίζεν από την σφαγήν, λέγωντάς τους με πραότητα· αδελφοί, δεν έχετε δίκαιον να σφάξετε το ελάφι τούτο, διατί ούτε ετρέξετε, ούτε εκοπιάσετε δι αυτό. Λοιπόν είναι φανερόν, ότι τούτο το δυστυχές ζώον οπού εκατάπεσε, χρειάζεται έλεος περισσότερον και βοήθειαν.

Και με τούτα τα λόγια εκατάπεισε τους κυνηγούς, και όχι μόνον άφησαν το ελάφι, αλλά και εσυμβοήθησαν τον Όσιον, και το ασύκωσεν επάνω, και το απέλυσεν.

Οι δε κυνηγοί εθαύμασαν την πολλήν συμπάθειαν και ημερότητα του Οσίου.

Από το βιβλίο του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη, «Νέον εκλόγιον, περιέχων βίους διαφόρων αγίων και άλλα τινά ψυχωφελή αναγνώσματα», του εκδοτικού οίκου Αστήρ των  Αλ και Ε. Παπαδημητρίου.

πηγή