(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Απόσπασμα από τον βίο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης του θαυματουργού τον οποίο έγραψε ο Άγιος Φιλόθεος Κόκκινος, όπως τον μετέγραψε στο «Νέον Εκλόγιον» (εκδόσεις Αστήρ) ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης.
[…] Αφού δε ο θείος Γρηγόριος [ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς] έκαμε τρεις χρόνους εις την υπακοήν, και ο γέροντάς του εις βαθύ γήρας ελθών, απήλθε προς Κύριον, ανεχώρησεν εκείθεν ο Γρηγόριος, και επήγεν εις την Μεγίστην Λαύραν του αγίου Αθανασίου, και εκεί τον εδεξιώθησαν οι Πατέρες με μεγάλην τιμήν, επειδή προ πολλού είχαν ακούσουν την φήμην της αρετής του· και έμεινε με αυτούς τρεις χρόνους, και όλοι εθαύμασαν την πολιτείαν και την σοφίαν του· διά τι λαμβάνωντας εντολήν από τον ηγούμενον, να υπηρετή και αυτός αντάμα με άλλους εις την κοινήν τράπεζαν των αδελφών, και να συμψάλλη εις την Εκκλησίαν αντάμα με τους άλλους ψάλτας, θαυμάσιος εφαίνετο εις τα πάντα· και όλους τους έβανεν εις θάμβος και εκπληξιν· επειδή μη τόσην υπερβολήν εσπούδαζε να κατορθώνη εξίσου τας αρετάς ώστε οπού η ψυχή του ήτον κατοικητήριον όλων ομού των πνευματικών καλών, και εις το εξής όλοι εις αυτόν έβλεπαν· εκυρίευε λοιπόν ο θαυμάσιος, όχι μοναχά τα άλογα πάθη και τας ορέξεις, με την υπερβολικήν άσκησιν οπού έκαμνεν, αλλά και τας ανάγκας της φύσεως, και σώμα φορών τρόπον τινά ηγωνίζετο να γένη ασώματος· τον δε ύπνον τόσον πολλά τον ενίκησεν ώστε οπού έμεινεν άυπνος τρεις ολοκλήρους μήνας, ωσάν να ήτον άσαρκος, έξω μόνον από ένα ολίγον τι οπού ελάμβανε την ημέραν ύστερα από την τροφήν, διά να μην πάθουν ίσως τίποτε αι φρένες του· όμως ο πολύς έρωτας οπού είχε της ησυχίας, δεν τον άφησε να μένη εκεί μέχρι τέλους· όθεν ευγαίνωντας εκείθεν, έδραμεν εις την πολυπόθητόν του ερημίαν, έχωντας μαζύ του και τους ομοψύχους του συναγωνιστάς των αυτών αρετών.
