ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΦΑΛΗΡΟΥ, ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ
Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ
ΕΠΙ Τῌ ΚΥΡΙΑΚῌ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2025
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά και περιπόθητα,
Αξιωθήκαμε, με την χάρη και ευσπλαχνία του αγίου Τριαδικού Θεού, να φτάσουμε και εφέτος στην Α΄ Κυριακή των Νηστειών, στην Κυριακή της Ορθοδοξίας, να πανηγυρίσουμε, με την δέουσα λαμπρότητα, τον θρίαμβο της Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Να τιμήσουμε ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά γεγονότα της εκκλησιαστικής μας ιστορίας, την επέτειο της οριστικής αναστηλώσεως των Ιερών Εικόνων και τον τερματισμό της φοβερής εικονομαχικής έριδος (726-843), η οποία δοκίμασε σκληρά την Αγία μας Εκκλησία για περισσότερα από εκατό χρόνια τον 8ο και 9ο μ. Χ. αιώνα.
Κακόδοξοι αυτοκράτορες, επηρεασμένοι από τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, θέλησαν να πλήξουν την σωστική πίστη της Εκκλησίας, όσον αφορά στην τιμητική προσκύνηση των Ιερών Εικόνων και στην τιμή προς τους Αγίους μας, να Την υποτάξουν στην κοσμική εξουσία, εξαπολύοντας εξοντωτικό διωγμό κατά των Ορθοδόξων. Η αγία μας ορθόδοξη πίστη λοιδορήθηκε και πολεμήθηκε, Οι Ιερές Εικόνες αποκαθηλώθηκαν και πλήθος από αυτές καταστράφηκαν, Ναοί βεβηλώθηκαν, οι εμμένοντες στην ορθόδοξη πίστη και ευσέβεια διώχτηκαν με πρωτοφανή μανία. Επίσκοποι καθαιρέθηκαν και οδηγήθηκαν στην εξορία. Κληρικοί διαπομπεύτηκαν και απομακρύνθηκαν από τις εκκλησίες. Μυριάδες πιστοί βασανίστηκαν και θανατώθηκαν.
Μέσα σε αυτή την δίνη η Εκκλησία μας, παρά την ταλαιπωρία της και τις επώδυνες πληγές της, βρήκε την δύναμη, που της δίνει η θεία Κεφαλή Της, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και η αέναη παρουσία του Παναγίου Πνεύματος, να αντισταθεί, να μείνει όρθια. Να αψηφήσει την κοσμική δύναμη και εχθρότητα. Να μείνει στέρεα στην «άπαξ τη παραδοθείση τοις αγίοις πίστει» (Ιούδ. 1,3). Να μην δεχτεί καμιά νοθεία και παρεμβολή στην μόνη σώζουσα διδασκαλία της.
Οι Άγιοι Πατέρες της ταραγμένης εκείνης περιόδου, συγκάλεσαν την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο (787), για να αποφανθεί και να ορίσει την ακρίβεια της ορθής πίστεως και να καταδείξει την πλάνη και την ασέβεια. Η λατρεία ανήκει στο Θεό, η τιμητική προσκύνηση στους αγίους, «ως φίλους και θεράποντες του Χριστού». Η τιμή προς τις Άγιες Εικόνες δεν είναι ειδωλολατρία, αλλά «η τιμή προς το πρωτότυπον διαβαίνει», στα εικονιζόμενα ιερά πρόσωπα. Παρά ταύτα, οι διωγμοί συνεχίστηκαν για ακόμα μισό αιώνα, μέχρι που η ευσεβής βασιλομήτωρ Θεοδώρα, επίτροπος του ανηλίκου υιού της αυτοκράτορα Μιχαήλ του Γ΄, έπαυσε οριστικά την εικονομαχική έριδα, έθεσε σε ισχύ τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, αναστηλώνουσα τις Άγιες Εικόνες στις 4 Μαρτίου του 843 μ.Χ.
Το μεγάλο αυτό γεγονός θεωρείται από την Εκκλησία μας μείζονος σημασίας, διότι σηματοδοτεί τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Η Αγία Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος αποσαφήνισε και αποκρυστάλλωσε πλήρως την γνήσια και ανόθευτη πίστη της Εκκλησίας, την ορθόδοξη, ορίζοντας επακριβώς τον σωστικό χαρακτήρα της. Το ίδιο και οι επακολουθήσασες Οικουμενικές Σύνοδοι, η Η΄ (8η) Οικουμενική (879-880) και Θ΄ (9η) Οικουμενική (1354), διασαφήνισαν έτι περισσότερο την ορθόδοξη πίστη, καταδεικνύουσαι και καταδικάζουσαι τις νέες πλάνες, τις οποίες εισήγαγε ο αιρετικός δυτικός Χριστιανισμός. Είναι άλλωστε γνωστό πως οι αιρετικοί δυτικοί και ειδικά οι Φράγκοι δεν αποδέχτηκαν τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, την οποία καταδίκασαν με την ψευδοσύνοδο της Φρανκφούρτης (794). Μάλιστα ο αιρετικός Προτεσταντισμός, ο οποίος ξεπήδησε από τον επίσης αιρετικό Παπισμό τον 16ο αιώνα, υιοθέτησε πλήρως τις εικονομαχικές κακοδοξίες (άρνηση τιμής στην Θεοτόκο και τους Αγίους, άρνηση προσκύνησης των Ιερών Εικόνων και του Τιμίου Σταυρού, κ.λπ.).
Απέναντι στον διαχρονικό συμφερτό των αιρέσεων, των κακοδοξιών και των πλανών, στέκεται η Ορθόδοξη Εκκλησία μας ως ακτινοβόλος φάρος, ο οποίος φωτίζει τον κόσμο και οδηγεί την ανθρωπότητα στη σωτηρία. Η σημερινή εορτή αποκαλείται Κυριακή της Ορθοδοξίας, για να δηλωθεί ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι η αληθινή και μοναδική, Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, όπως πιστεύουμε και ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Πως ο, τι αυτοαποκαλείται και προβάλλεται ως «εκκλησία», εκτός Αυτής, είναι ψεύτικο, στην καλλίτερη περίπτωση λεκτικό σχήμα και τίποτε περισσότερο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι η μόνη η οποία αποδεδειγμένα, διατηρεί, εκφράζει και διδάσκει απόλυτα απαραχάρακτη την αλήθεια, όπως τη δίδαξε ο Χριστός. Όπως την παρέλαβαν και διέδωσαν «έως εσχάτου της γης» (Πραξ. 1, 8) οι Άγιοι Απόστολοι. Όπως την κατενόησαν και την οριοθέτησαν οι Άγιες Σύνοδοι. Όπως την παρέλαβαν και μας την παρέδωσαν οι Άγιοι και θεοφόροι Πατέρες. Όπως την διατηρεί η αυτοσυνειδησία του ορθοδόξου πληρώματος στην δισχιλιετή ιστορική πορεία του.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι η αληθινή και μοναδική Εκκλησία του Χριστού, διότι αποδεδειγμένα, δεν πρόσθεσε και δεν αφαίρεσε τίποτε από την αρχέγονη πίστη. Από ο,σα οι Άγιες Σύνοδοι όρισαν, σε αντίθεση με τις παντοειδείς αιρέσεις και κακόδοξες ομάδες, οι οποίες αποκομμένες από το αδιαίρετο εκκλησιαστικό σώμα, διαφοροποιήθηκαν από Αυτήν, αναιρούσαι αλήθειες και προσθέτουσαι αλλότριες δοξασίες, υπαγορευμένες εν τέλει από τον υποβολέα τους Διάβολο, για να ματαιωθεί το σχέδιο της σωτηρίας.
Ο προσδιορισμός «Ορθόδοξη» καθιερώθηκε μετά την απόσχιση από την Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία του δυτικού Χριστιανισμού (1054) και την έκπτωσή του σε πληθώρα αιρετικών δοξασιών, για να ορισθεί η «ορθή δόξα» της, η γνησιότητά της, η ορθή φανέρωση της σώζουσας αποκαλυμμένης αλήθειας, η οποία υπάρχει μόνο σ’ Αυτήν. Ακόμη σημαίνει και την δοξολογία στον Τριαδικό Θεό, ο Οποίος μας αποκάλυψε, διά του σαρκωμένου Υιού Του, μέρος της άφατης δόξας Του και του τρόπου της σωτηρίας μας, του μόνου αποτελεσματικού τρόπου θεραπείας μας από την πνευματική μας ασθένεια, απότοκη της πτώσεως και της αμαρτίας. Ο ορισμός αυτός της ορθότητας την οριοθετεί από κάθε απόκλιση από Αυτή και κάθε παραχάραξη του τρόπου θεραπείας μας. Κι ακόμα δηλώνει ότι η απομάκρυνση από αυτό το πνευματικό θεραπευτήριο, αναστέλλει τη θεραπεία και οδηγεί στον πνευματικό θάνατο.
Στις δύστηνες ημέρες μας κυριαρχεί μια πρωτοφανής πνευματική σύγχυση, με κύρια έκφανσή της έναν περιρρέοντα πνευματικό και θρησκευτικό συγκρητισμό, ο οποίος εργάζεται για να εξαφανίσει την σώζουσα αλήθεια της ορθοδόξου πίστεώς μας. Πρόκειται για την φοβερότερη αίρεση στην ιστορία της Εκκλησίας μας, τον Οικουμενισμό, ο οποίος πασχίζει να τη βυθίσει στον δαιμονικό κυκεώνα των παντοειδών παλαιών και σύγχρονων πλανών, με απώτερο στόχο την αναστολή της σώζουσας δύναμής της. Να αποπροσανατολιστούμε οι ορθόδοξοι πιστοί και να χάσουμε την θεραπευτική αξία και δύναμη της μόνης σώζουσας αποκεκαλυμμένης αλήθειας. Είναι άκρως ανησυχητικό να λέγεται από επίσημα εκκλησιαστικά χείλη ότι υπάρχει αλήθεια, σωτηρία, λύτρωση και εκτός της Εκκλησίας. Ότι και οι παντοειδείς αιρετικές ομάδες θεωρούνται ως Εκκλησίες, προβάλλοντας την τραγελαφική και αντιφατική θεωρία, ότι η Εκκλησία είναι μεν από τη φύση της αδιαίρετη, όμως διασπάσθηκε εν χρόνω! Και το ακόμα χειρότερο και βλάσφημο: ότι και οι διάφορες θρησκείες λογίζονται ως δήθεν διαφορετικοί δρόμοι, οι οποίοι οδηγούν στον ίδιο Θεό, αφού τον ίδιο Θεό λατρεύουμε, με διαφορετικές ονομασίες και τρόπους, ακυρώνοντας έτσι το μοναδικό απολυτρωτικό έργο του Λυτρωτή μας Χριστού!
Κατόπιν αυτών, κατά την περίλαμπρη ημέρα της Κυριακής της Ορθοδοξίας, ας συνειδητοποιήσουμε οι ορθόδοξοι πιστοί ότι έχουμε την ύψιστη ευλογία να είμαστε μέλη της μοναδικής και αληθινής Εκκλησίας, της Ορθόδοξης, της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, η οποία ούτε σφάλει, ούτε, διαιρείται, ούτε διασπάται και η οποία προσφέρει, μόνον Αυτή, σωτηρία και λύτρωση. Ότι κατέχουμε, αποκλειστικά μόνον εμείς οι ορθόδοξοι την «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστη» (Ιούδ. 1, 3), ακέραιη, ανόθευτη, απαραχάρακτη, γνήσια και σώζουσα. Ότι αυτή δεν είναι κάποιο σύνολο θεωρημάτων, θρησκευτικών αρχών και ιδεολογημάτων, αλλά βίωμα, τρόπος ζωής, υπαρξιακή ανάγκη, μέθεξη με την ένσαρκη Αλήθεια (Ιωάν. 14, 6), τον Λυτρωτή μας Κύριο Ιησού Χριστό, ο Οποίος με την ρομφαία του σωστικού Του λόγου «νενίκηκε τον κόσμον» (Ιωάν. 16, 33), τον Διάβολο, την αμαρτία, τη φθορά και τον θάνατο. Αυτή η μοναδική πίστις είναι «η νικήσασα τον κόσμον» (Α΄ Ιωάν. 5, 4). Επομένως αυτή την αληθινή και σώζουσα πίστη οφείλουμε να τηρήσουμε και εμείς απαραχάρακτη και να την παραδώσουμε ανόθευτη στις επόμενες γενιές, για να λειτουργεί σωστικά, θεραπευτικά, μέχρι να παρέλθει το σχήμα του παρόντος κόσμου, ως τα έσχατα της ιστορίας!
Αγαπητά μου παιδιά,
Διανύουμε την ιερή και κατανυκτική περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, κατά την οποία η Αγία μας Εκκλησία μας καλεί να κάμουμε τον προσωπικό μας αγώνα, για την κάθαρσή μας από τα ψυχοκτόνα πάθη μας, να έρθουμε «εις εαυτόν» όπως ο άσωτος της Ευαγγελικής περικοπής. Αλλά, μας καλεί επίσης να ενδυναμώσουμε την ορθόδοξη πίστη μας, ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωτηρία μας. Ο οποιοσδήποτε πνευματικός μας αγώνας θα είναι ανώφελος, αν δεν συνοδεύεται και από την ορθή πίστη. Άλλωστε ασκητικό χαρακτήρα έχουν και οι θρησκείες των ανθρώπων και μάλιστα πολύ πιο αυστηρές από την ορθόδοξη άσκηση, (π.χ. Ινδουισμός), αλλά σωτηρία δεν παρέχουν, αντίθετα οδηγούν στην καταστροφή και το θάνατο! Καλούμαστε να αποβάλλουμε από τη νόησή μας τυχόντα σπέρματα πλανών, που λαμβάνουμε από τους καταιγισμούς των σύγχρονων μέσων πληροφόρησης, διότι αυτά λειτουργούν ως πνευματικά μικρόβια στην ψυχή μας και μας απομακρύνουν από την αποτελεσματική σωστική θεραπεία που μας προσφέρει η Ορθοδοξία μας. Κι ακόμα, να απομακρυνθούμε από τον, ποικιλοτρόπως και δυναμικώς προβαλλόμενο, σύγχρονο τρόπο ζωής, συνυφασμένο με δαιμονικές πρακτικές, τις οποίες υπαγορεύει ο αποκρυφισμός της «Νέας Εποχής», όπως λ.χ. η μαγεία, η αστρολογία, η μαντική, η πίστη στη μετενσάρκωση και το κάρμα, η παλινόρθωση της ειδωλολατρίας με τον νεοπαγανισμό κ.α. διά των οποίων ο Σατανάς αιχμαλωτίζει ψυχές, «υπέρ ων Χριστός απέθανε»!
Με αυτές τις σκέψεις μου, σας ευλογώ πατρικά. Σας εύχομαι χρόνια πολλά και ευλογημένα για την Μεγάλη σημερινή ημέρα και καλό υπόλοιπο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Μετά πατρικών ευχών,
Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
