Αδιάκοπο βουητό γέμιζε την αγορά, όπως κάθε άλλη μέρα, στην «Καπερναούμ την παραθαλασσίαν». Ψαράδες άραζαν τα καΐκια τους στο γιαλό φωνάζοντας, και ξεφόρτωναν την ψαριά, έμποροι παζάρευαν, αγόραζαν και πουλούσαν, πραματευτάδες περαστικοί έρχονταν κι έφευγαν, κι άλλοι περίμεναν στο Τελωνείο για τις αναγκαίες διατυπώσεις, ενώ στα σπίτια οι νοικοκυρές ξεκινούσαν πρωί–πρωί τον καθημερινό αγώνα.
῞Ολα συνηθισμένα – όπως κάθε μέρα – σαν μια μονότονη ρουτίνα, που οι μικρές χαρές ή λύπες της πεζής ζωής της προκαλούν ανεπαίσθητες διακυμάνσεις. Ναί. Στα πρόσωπα όλων θα μπορούσε ο καθένας να διακρίνει ένα σύννεφο μελαγχολίας να τα σκιάζει, ρυτίδες απόκρυφης θλίψης να τ’ αυλακώνουν. ῞Ενας λαός παγιδευμένος – όπως όλοι τότε – στα στενά σύνορα της ύλης, ασφυκτιούσε καθώς ο πνιγηρός κλοιός των πτώσεων, των παθών, της αμαρτίας τον περιέσφιγγε. «Λαός καθήμενος εν σκότει», «εν χώρα και σκιά θανάτου».
Μια τέτοια κοινή μέρα σ’ αυτή την πόλη, έτσι απλά κι αθόρυβα ήρθε και «κατώκησεν» εκεί ο Κύριος 'Ιησούς Χριστός «καταλιπών την Ναζαρέτ», που τριάντα περίπου χρόνια Τον είχε φιλοξενήσει στην αφάνεια και τη σιγή.
Νέα εποχή άρχιζε για τη ζωή Του. 'Η δημόσια δράση Του. Νέα εποχή και για τον κόσμο όλο, τον κόσμο της ρουτίνας και του μαρασμού, που θ’ αντίκριζε το ολόλαμπρο ζωογόνο φως του 'Ηλίου της Δικαιοσύνης. Και η νέα εποχή άρχισε τότε σιγά-σιγά ολόλαμπρη ν’ ανατέλλει, άρχισε να βιώνεται με πρωτοφανή αμέτρητα θαύματα. Με ποικίλες θεραπείες, με νεκραναστάσεις.
'Ωστόσο – τι παράδοξο – θεμέλιό της στάθηκε ένα στερεότυπο κήρυγμα, μια φράση.
«Μετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών».
Αλλά μήπως μπορούσε να γίνει και διαφορετικά; 'Η Βασιλεία των Ουρανών, ο νέος κόσμος της Χάριτος, της 'Αφέσεως, της Ειρήνης και της Χαράς, «ήγγικε», έχει φθάσει, έχει εγγίσει την ανθρωπότητα με την 'Επιφάνεια του Θεανθρώπου Σωτήρος Χριστού. Αλλά, άραγε, πόσοι είναι έτοιμοι να νιώσουν τούτο το λυτρωτικό άγγιγμα, τούτη την ανάλαφρη ζωογόνα πνοή; Ποιοί θ’ ανταποκριθούν ν’ ανοίξουν μάτια και καρδιά, να υποδεχθούν τη νέα ζωή;
Μα όσοι ακριβώς αποδεχθούν τη σωστική κλήση: «Μετανοείτε». ῞Οσοι αρνηθούν και καθημερινά αρνούνται την αμαρτία, που όλους μας έχει μπολιάσει, που δηλητηριάζει κάθε μας στιγμή και κάθε πράξη, που αχρηστεύει κάθε μας καινούργια απόπειρα να φτάσουμε την ευτυχία.
Νέα χρονιά!
Χαρούμενα κι αισιόδοξα την αρχίζουμε. Πληθωρικά δίνουμε και παίρνουμε ευχές για να ’ναι «ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος». ῞Ομως, μην το ξεχάσουμε. Οι ευχές θα μείνουν συμβατικά κι ανούσια λόγια, αν δεν προηγηθεί το «Μετανοείτε», που σε όλους συνιστά ο Χριστός.
Μεγάλοι και μικροί να διώξουμε απ’ την ψυχή μας ο,τι σκοτεινό, ο,τι ψεύτικο, ο,τι αμαρτωλό. Ψέμα, θυμούς και πονηριές, πείσματα, ζήλιες, πράξεις κρυφές μακριά! Να λείψουν τα σύννεφα της αμαρτίας, για να λάμψει ο ῞Ηλιος του Χριστού!
Κι αυτή η προσπάθεια κάθε μέρα. ῎Οχι μόνο μια φορά. Δεν είπε «μετανοήστε» ο Χριστός, αλλά «μετανοείτε». 'Αδιάκοπα. 'Ανανεωτικά. Με καθημερινή αυτοκριτική και αποφάσεις. Με ειλικρινή και συχνή 'Εξομολόγηση στο στοργικό πνευματικό. Με αγώνα συστηματικό. Γιατί ο νέος χρόνος δε βρίσκεται στην ημερομηνία. 'Υπάρχει στην εμπειρία.
Και θα ’ναι ευτυχισμένος όλος, αν η ψυχή επιτύχει και κάθε μέρα κάτι καινούργιο να ξεκινά, μια ανώτερη βαθμίδα ευτυχίας με τη Χάρη του Χριστού να κατακτά, και το όραμα της τελειότητας, της αγιότητας να προσεγγίζει.
