Είναι το μόνο που μου χρειάζεται. Όταν βγαίνω από το σπίτι, είναι το μόνο που παίρνω μαζί μου. Με βοηθάει σε όλα: με αυτό πληρώνω, μου λέει την ώρα, τον καιρό, το επόμενο λεωφορείο, τις ειδήσεις, πόσο έληξε το ματς χθες το βράδυ. Θα μου θυμίσει να κάνω γυμναστική, να πιώ νερό και ίσως έχει και κάποιες προσευχές για να διαβάζω. Καλά μέχρι εδώ.
Χωρίς αυτό, βαριέμαι. Αυτό έχει πάντα να μου πεί κάτι που μου τραβάει την προσοχή. 5 δευτερόλεπτα για το πως να καθαρίζω εύκολα τις ζάντες στο νέο tesla, 7 δευτερόλεπτα για ανάποδες βουτιές από τον βατήρα. Έχει κι άλλα να μου πεί, αλλά άστο καλύτερα. Ο αντίχειράς μου ταξιδεύει με άνεση πάνω στην οθόνη. Τα βίντεο πέφτουν το ένα μετά το άλλο. 2 δευτερόλεπτα για να μου τραβήξει την προσοχή. 5 δευτερόλεπτα βλέπω με ενδιαφέρον και μετά αναρωτιέμαι πότε τελειώνει. Λογικά, το επόμενο θα είναι καλύτερο. Πάντα βρίσκει κάτι που με ενδιαφέρει περισσότερο.
Με ενημερώνει για όλα. Στην ομαδική της τάξης συζητάμε για κάτι. Στην ομαδική του μπάσκετ για κάτι άλλο, στην ομαδική του χορού έχουμε άλλο θέμα. Μαθαίνω όλα τα νέα. Σε κάθε notification τινάζομαι: είναι πάλι κάτι άσχετο ή θα έρθει επιτέλους αυτό που περιμένω; Ελέγχω την οθόνη. Την είχα ελέγξει και πριν από δύο λεπτά. Τίποτα. Αλλά, μισό λεπτό, τι είπαμε περιμένω;
——————————————————
3 ώρες off . Ας πάει για ύπνο. Ας κρυφτεί στο συρτάρι της κουζίνας ή στην εργαλειοθήκη ή στην τσάντα της γιαγιάς ή στο πατάρι ή… Να ελευθερωθώ, έστω για τρεις ώρες. Να μη νιώθω ότι έχω και κάτι άλλο να δω ή να μάθω. Να μην περιμένω άλλη ειδοποίηση, άλλη κουβέντα, άλλο emoji , άλλο… Να κοιτάξω έξω από το παράθυρο, να ονειρευτώ ελεύθερα, να σκεφτώ καθαρά. Να μη δω άλλα βίντεο. Να ψάξω με τα μάτια μου το δρόμο ή τα πρόσωπα των ανθρώπων ή τον ουρανό.
3 ώρες off, να ζήσω λίγο αλήθεια, επιτέλους!
Αδαμαντίνη
Περιοδικό «ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ», Ιανουάριος 2025
