Ένα από τα σημεία που έδωσε η φύση για να πιστοποιήσει την Ανάσταση ήταν και ο σεισμός. Και έπρεπε να σεισθεί η γη. Θα ήταν απορίας άξιο, εάν δεν σειόταν.
Ο σεισμός ήταν βεβαίωση του μεγάλου γεγονότος που περίμενε όχι μόνον ο άνθρωπος, αλλά και η γη. Ο σεισμός της ήταν σκίρτημα χαράς. Εκδήλωση ευγνωμοσύνης. Φωνή πανηγυρισμού. Διότι, από τότε που ο άνθρωπος αμάρτησε μέσα στον Παράδεισο, είχε υποστεί και αυτή τις φοβερές συνέπειες της αμαρτίας. Από τότε είχε υποδουλωθεί και αυτή στη φθορά. Πενθούσε και στέναζε μαζί με τον αμαρτωλό άνθρωπο. Πονούσε και έκλαιε και αυτή με τον δικό της βεβαίως τρόπο.
Πώς λοιπόν να μη σκιρτήσει από χαρά με το δικό της πάλι τρόπο; Και όταν είδε, ότι ο Δημιουργός της αναστήθηκε μέσα από το σφραγισμένο μνήμα, δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό της. Σείσθηκε!
Τώρα πλέον «καινός» δεν θα γινόταν μόνο ο άνθρωπος. Θα γινόταν και αυτή καινούργια. Όπως θα γινόταν καινούργια πάνω στη γη και η ζωή.
Τι κι αν σιωπούν οι άνθρωποι; Τι και αν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι προσπαθούν να κρύψουν το μέγα γεγονός; Αυτή σκιρτά, χαίρει, φωνάζει με υπόκωφο φωνή, σείεται από ενθουσιασμό…
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Πώς να μη σκιρτά και η δική μας καρδιά κάθε φορά που ακούει το «Χριστός Ανέστη»; Πώς να μη δονείται και αυτή από ιερό ενθουσιασμό, όταν σκέπτεται ότι με την Ανάσταση έσπασαν τα αιώνια δεσμά του θανάτου που μας κρατούσαν αιχμαλώτους; Πώς να μην πλημμυρίζει από αισθήματα ευγνωμοσύνης, όταν βλέπει ότι από τότε η ζωή μας έγινε καινούργια και γέμισε βέβαιες ελπίδες, διότι βλέπει ότι δεν θα τελειώσει σε λίγα χρόνια, αλλά θα παραταθεί και πέραν του τάφου στην ατελείωτη αιωνιότητα;
Έχει δίκαιο ο ιερός υμνογράφος της Αναστάσεως, όταν ψάλλει, ότι «ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον» όλων αυτών «σκιρτῶντες». Εάν σκίρτησε τότε η άψυχη και νεκρή ύλη, πώς να μη αισθανθεί ιερή αγαλλίαση και ισχυρό συγκλονισμό η αθάνατη ψυχή μας;
Ας μη μένουμε όμως μόνο σ’ αυτόν τον εξωτερικό σεισμό. Ως λογικά πλάσματα, ας προχωρήσουμε πέρα από τα συναισθήματα· στην πράξη. Ας διώξουμε από την ψυχή μας ό,τι νεκρό και ακάθαρτο υπάρχει. Και ας ανοίξουμε διάπλατα τον εσωτερικό μας κόσμο, για να χυθεί μέσα μας το χαρμόσυνο, το λυτρωτικό και ανέσπερο φως της Αναστάσεως.
Ας μη περιοριζόμαστε μόνο στον τυπικό χαιρετισμό «Χριστός Ανέστη», αλλ’ ας δείχνουμε ότι είμαστε πράγματι υιοί Αναστάσεως. Δηλαδή, ότι ζούμε μία ζωή αγία, αγνή, τίμια. Ζωή αναστημένη· τέτοια, που ταιριάζει σε Χριστιανούς.
Όπως την θέλει ο Αναστάς Κύριος.
Χριστός Ανέστη!
από το περιοδικό «Προς τη Νίκη»
τεύχ. 136
