Η Θεία Πρόνοια εν'τη μερίμνη αυτής υπέρ της του Χριστού Eκκλησίας είχεν εμπιστευθή τα σκήπτρα του αχανούς τότε Ρωμαικού Κράτους εις τον αληθώς Μέγαν και Ισαπόστολον Κωνσταντίνον όπως σώση από του σάλου το κλυδωνιζόμενον σκάφος της Εκκλησίας.
Ούτος δυσφορών επί τω επαπειλουμένω τη Eκκλησία σχίσματι απέστειλεν εις Αλεξάνδρειαν πρώτον επιστολήν προς τε Αλέξανδρον τον Επίσκοπον και προς τον Άρειον παραινών αυτούς να καταθέσωσι τα όπλα της συζητήσεως και συνδιαλλαγέντες να επανορθώσωσι την ειρήνην της Εκκλησίας. Αλλ' η φωνή της συνέσεως και της μετριοπαθείας του Βασιλέως επέπρωτο να μη εισακουσθή. Διότι ο κομιστής της ειρηνοποιού ταύτης επιστολής Επίσκοπος Κορδούβης άμα ελθών εις Αλεξάνδρειαν, συνετάχθη μετα του Επισκόπου Αλεξάνδρου και κατεδίκασε τον Άρειον. Ο δε Άρειος έγραψε πρός τον Βασιλέα επιστολήν οπωσούν αυθάδη, παραπονούμενος ότι τω επεβλήθη υπό των ειρημένων αργία (Ευσεβ. βίον Κωνστ. 2, 64.-και Σωκρ. 1, 5.).Ο Κωνσταντίνος ως προς την ουσίαν του ζητήματος δεν είχε σχηματίσει ιδίαν γνώμην και πεποίθησιν κατ' αρχάς δε μάλιστα επεδείξατο αδιαφορίαν τινά σχεδόν θίγουσαν τα όρια της περιφρονήσεως, ως εξάγεται εκ της ειρημένης επιστολής αυτού. Εκ τούτου δε ευλόγως δύναταί τις να συμπεράνη ότι ο Κωνσταντίνος διδούς μάλλον ευήκοον ους εις τας περί των δοξασιων του Αρείου πληροφορίας του Παμφίλου Ευσεβίου, όστις ην πιστός αυτού φίλος και φίλα φρονών τω Αρείω, θεωρών την αίρεσιν του τελευταίου ασήμαντον, δεν εννόησεν εξ' αρχής τον κίνδυνον, ον διέτρεχεν η Πίστις εκ των επιβούλων δοξασιών του Αρείου. Της απάτης όμως αυτής ταχέως εξήλθεν ο Κωνσταντίνος ευθύς, αφού επανήλθεν εις Κωνσταντινούπολιν εξ' Αλεξανδρείας ο Όσιος Κορδούβης άπρακτος και συγχρόνως, αφού έμαθεν ότι εν' Αλεξανδρεία συνέβαινον ταραχαί, καθ' ας οι όχλoι ουδέ τας εικόνας αυτού εσεβάσθησαν.
Οργισθείς λοιπόν επί τούτοις ιδίως κατά των περί τον Άρειον εξαπέστειλε νέους επιτρόπους εις Αλεξάνδρειαν κομίζοντας επιστολήν προς τους αιρετικούς αυτούς απειλητικωτάτην, δι' ης προσεκάλει τον Άρειον να προσέλθη και να εξηγήση ενώπιον αυτού όπερ επρέσβευε δόγμα. Ο Άρειος παρέστη αληθώς προ του Βασιλέως, αλλ' εν τη συζητήση, ην επεχείρησε, τοσούτον περιέπλεξε το πνεύμα του Κωνσταντίνου το περί τας τοιαύτας λεπτολογίας ανεπιτήδειον, ώστε ενέβαλε τον ηγεμόνα εις πλείστας όσας αμφιβολίας. Και εν τούτοις εξηκολούθει η διχόνοια και η ταραχή των πνευμάτων, ουδέ εφαίνετο τρόπος θεραπείας, έως ο Βασιλεύς εν τη συνήθει αυτού μεγαλοφυία επενόησε το πρακτέον κατά την προκειμένην δυσχέρειαν και συνεκάλεσεν εν Νικαία της Βιθυνίας τους πανταχού Ιεράρχας της Χριστιανωσύνης εις Οικουμενικήν Σύνοδον, όπως εξετάσασα την του Αρείου διδασκαλίαν λύση οριστικώς την μεγάλην ταύτην διαφοράν και αποδώση τη Εκκλησία την ποθουμένην ειρήνην.
