Με ρωτάς, αδελφέ μου και πως να πιστέψεις στον Θεό......, αφού ακόμα κι αν θέλεις, δεν βρίσκεις μέσα στην καρδιά σου ούτε την ελάχιστη φλόγα, που θα σε οδηγήσει σε ένα δρόμο στέρεης ακλόνητης πίστης, που είναι το ζητούμενο και ποθούμενο.
'Όταν ήμουν μικρός καθόμουν στην ακρογιαλιά και
παρακολουθούσα τον πατέρα μου να σχίζει με σιγουριά τα καταγάλανα και τόσο φίλια νερά της θάλασσας.
Τα ίδια νερά για μένα ήταν εχθρικά σαν προσπαθούσα ν' απλώσω το κορμί μου πάνω στη θάλασσα, αυτή με έπνιγε, με τραβούσε με το τεράστιο στόμα της στον βυθό.
Ρωτούσα τον πατέρα μα αν άραγε θα μπορούσα κι εγώ να
επιπλεύσω κάποτε και πως θα γινόταν αυτό. Αυτό θα γίνει μου έλεγε, όταν το θελήσεις πραγματικά και με σκληρή, επίπονη
και επίμονη άσκηση. Και σκέπτομαι πως, αν εμείς πονηροί όντες γνωρίζουμε να εξασκούμε τα παιδιά μας πως να επιβιώνουν, πόσο μάλλον ο Πανάγαθος, Ουράνιος Πατέρας μας δεν θα μας χαρίσει την πίστη και όλα τα άλλα αγαθά, που του ζητάμε, και δεν θα μας εξασκήσει σε αυτά;
Αδελφέ μου, μερικοί άνθρωποι ποτέ δεν μαθαίνουν
κολύμβηση, προτιμούν τη σιγουριά της ξηράς. Στην πνευματική ζωή πολλοί προτιμούν την ξερή άνυδρη γη, τον εύκολο δρόμο. Όμως στην Βασιλεία των Ουρανών οδηγεί η στενή οδός.
Για να κερδίσουμε την Αιώνια Ζωή, πρέπει να πολεμήσουμε μέσα στα κύματα των πειρασμών και των θλίψεων, ν' αντιμετωπίσουμε τα οργισμένα νερά του πόνου και της
αδικίας, να επιπλεύσουμε με τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού στις φουρτουνιασμένες πνευματικές θάλασσες της αμαρτίας.
Και αν δεν είχε προνοήσει ο Θεός, αν δεν μας
αγαπούσε τόσο, ώστε να θυσιαστεί ο Μονογενής Υιός Του, ο πνιγμός μας θα ήταν σίγουρος. Τώρα όμως σωσίβιο μας είναι ο Τίμιος Σταυρός, που μας έλκει προς τον Υιό!
Τόσοι άγιοι και τόσοι μάρτυρες του Χριστου μας δείχνουν
με τα θαύματα που έκαναν και κάνουν στο Όνομα Του τη δύναμη της πίστης.
Πνευματικοί πατέρες αυτοί θυμίζουν τον δικό μου πατέρα των παιδικών χρόνων και αποσπούν απείρως μεγαλύτερο θαυμασμό από ότι αυτός μέσα στην ήρεμη και καλοκαιρινή θάλασσα.
Όλοι τους ασκήθηκαν σκληρά και ανελέητα στην πίστη και
στην αγάπη του Σωτήρα Ιησού, έγιναν πρωταθλητές αξιοθαύμαστοι στον δύσκολο αγώνα της αγιότητας, παραδείγματα προς μίμησιν, φάροι πίστεως, κάτοπτρα αντανακλάσεως της δόξας του Θεού και σε εμάς τους αμαρτωλούς.
Αδελφέ μου, ας τους μιμηθούμε, λοιπόν, ας ασκηθούμε,
έχοντας πρότυπα τον Ιησού Χριστό και τους μαρτυρές του στον δύσκολο αγώνα.
Ναι, πιθανότατα πρωταθλητές να μην γίνουμε ποτέ. Όμως η
Βασιλεία των Ουρανών ανήκει όχι μόνο στους πρώτους, αλλά και στους ταπεινούς και έσχατους, που θα κατορθώσουν να μην
πνιγούν, θα κατορθώσουν εξουθενωμένοι, κρατώντας με νύχια και με δόντια τον προσωπικό σταυρό τους, να αγγίξουν το ειρηνικό λιμάνι της Αιωνίου Δόξης του Κυρίου.
Άλλωστε ο Θεός μας δίνει να σηκώσουμε τον σταυρό που ο
καθένας μπορεί να σηκώσει. Αν ο ωκεανός με τις φουρτούνες του είναι πολύς για εμάς, η Θεία Οικονομία του θα μας οδηγήσει σε απάνεμα δρομολόγια.
Σημασία έχει η θέληση μας να φτάσουμε κοντά Του, όχι με
τον δικό μας τρόπο, αλλά σύμφωνα με το δικό του θέλημα. Και σίγουρα το θέλημα Του είναι η σωτηρία μας, με τον ευκολότερο και πιο ανώδυνο - για εμάς- τρόπο.
Αν ήταν διαφορετικά, δε θα διάλεγε Εκείνος για τον Εαυτό Του, τη θυσία, τον Γολγοθά και τον Σταυρό. Γιώργος
πηγή αναδημοσίευσης περιοδικό "Πειραϊκή Εκκλησία" 1991
