(Διασκευή, επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Το πιο παράδοξο απ’ όσα ακολούθησαν μετά το μαρτύριο του Οσιομάρτυρα αγίου Ευθυμίου του από Δημητσάνα είναι το εξής.
Αφού ο συνοδός του αγίου αγιορείτης
μοναχός Γρηγόριος πήρε στα χέριά του, την αποκοπείσα σεβασμία κάρα του
αγίου, την προσκυνούσε με δάκρυα, λέγοντας προς αυτόν:
– Δώσε μου ένα μήνυμα, πολυαγαπημένε άγιε μου και μην μ’ αφήσεις να γυρίσω πίσω στους αδελφούς με τόση λύπη μέσα μου.
Και ω των θαυμασίων σου Χριστέ μου!
Ο οσιομάρτυρας άνοιξε τα μάτια και σαν να ήταν ζωντανός κοιτούσε με χαρωπό και χαριτωμένο βλέμμα τον μοναχό Γρηγόριο και τους υπόλοιπους παρισταμένους εκεί.
Και αυτό συνέβη όχι μόνον μία φορά αλλά δύο!
Άνοιξε τα μάτια του και κοιτούσε με πρόσχαρο πρόσωπο όσους παρευρίσκονταν!
Αυτό μας το φανέρωσαν και κάποιοι καλοί
χριστιανοί και φιλομάρτυρες των οποίων δεν μπορούμε να μην σας
μεταφέρουμε αυτολεξεί τα λόγια τους παραθέτοντας το απόσπασμα από το
γράμμα που μας έστειλαν:
«Όσον αφορά το άνοιγμα των ματιών του αγίου δεν υπάρχει καμία καμία
αμφιβολία. Εγώ ο ίδιος, όπως και όλοι όσοι παρευρίσκονταν εκεί, είδαμε
να ανοίγει χαριτωμένα μάτια του και να μας κοιτάζει με προσήνεια, σαν να
ήταν ζωντανός και μάλιστα, κατά κάποιον τρόπο χαμογελώντας μας. Όλοι το
είδαν αυτό όπως και ο ιεράρχης που ήταν ανάμεσά μας και όλοι
εντυπωσιάστηκαν»!
Διασκευή από τον «Συναξαριστή των Νεομαρτύρων (1400-19οο)» των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.
