Σε ώρα που δεν περίμεναν.
Με τρόπο που δεν είχαν φαντασθεί…
Σε τόπο που δεν υποπτεύονταν, αξιώθηκαν οι Μαθητές του Κυρίου μαζί με την Πανάχραντη Μητέρα Του, την Υπεραγία Θεοτόκο, να γίνουν αυτόπτες μάρτυρες της μοναδικής στιγμής του τελευταίου αποχαιρετισμού Του.
Όλο αυτό το διάστημα, από την Ανάστασή Του έως την ημέρα εκείνη, ο Κύριος είχε εμφανισθεί αρκετές φορές στους Μαθητές Του. Τους είχε μιλήσει και τους είχε στηρίξει και πείσει για την Ανάστασή Του. Τους είχε δώσει τη δυνατότητα να Τον ψηλαφήσουν για να πεισθούν ότι δεν ήταν φάντασμα. Τους είχε προσκαλέσει να συμφάγουν. Τους είχε αναλύσει με επιχειρήματα από τις Γραφές ότι, όσα συνέβησαν στη ζωή Του, ήταν στο προκαθορισμένο σχέδιο της βουλής του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Τους είχε βεβαιώσει ότι σε λίγες μέρες θα τους χάριζε δωρεά μοναδική, την «δύναμιν εξ ύψους» (Λουκ. κδ΄ [24] 49), Αυτό το ζωοποιό και Πανάγιο Πνεύμα, που θα έπρεπε να Το αναμένουν ενωμένοι στα Ιεροσόλυμα. Και στο τέλος τους είχε δώσει την εντολή Του να κηρύττουν μετάνοια σε όλα τα έθνη αρχίζοντας από τους ομοεθνείς τους. Και να φθάσουν «έως εσχάτου της γης» (Πραξ. α΄ 8) για να ομολογήσουν στον κόσμο όσα είδαν και άκουσαν από Αυτόν.
Με την πλούσια αυτή παρακαταθήκη των αγίων εντολών και υποσχέσεων του Κυρίου έφθασαν οι Μαθητές και στην τελευταία αυτή ημέρα της Αναλήψεώς Του. Η ημέρα αυτή ήταν η τεσσαρακοστή από τότε που είχε αναστηθεί.
Την ημέρα εκείνη ο Κύριος πορευόταν με τους Μαθητές Του από την Ιερουσαλήμ προς τη Βηθανία. Σταμάτησαν στο Όρος των Ελαιών. Τότε μέσα στην απόλυτη ησυχία της φύσεως και ενώ όλα γύρω ευωδίαζαν από τα μύρα της Ανοίξεως, ο Κύριος ήρεμα και απαλά άρχισε σιγά-σιγά να αποσπάται από τη γη και να ανέρχεται προς τον Ουρανό καθισμένος σε νεφέλη, ένδοξος και ολόλαμπρος. Ενώ δε άφηνε τη γη και ανέβαινε στα ύψη, είχε διαρκώς τα πανάχραντα χέρια Του ανοικτά και ευλογούσε τους Μαθητές Του. Και εκείνοι με τα μάτια καρφωμένα στον Ουρανό δεν χόρταιναν να απολαμβάνουν συγκλονισμένοι τη θεία Του αγάπη και τη θεία Του δόξα· έως ότου ο Διδάσκαλός τους μαζί με τη νεφέλη που σαν άλλο βασιλικό άρμα Τον μετέφερε, χάθηκε από τα μάτια τους στα βάθη του Ουρανού, για να καθίσει ως Θεάνθρωπος στα δεξιά του θρόνου του Πατέρα Του.
«Ατενίζοντες… εις τον Ουρανόν» την ημέρα εκείνη της θείας Αναλήψεως οι άγιοι Μαθητές, έβλεπαν στα πληγωμένα χέρια με τα οποία τους ευλογούσε όλη την ανεξικακία του θείου τους Διδασκάλου. Ένιωθαν βαθιά την απέραντη συγχωρητικότητα και το άπειρο έλεός Του. Ήταν σαν να τους έλεγε: «Δεν θα σας αφήσω μόνους. Θα είμαι πάντα δίπλα σας. Θα σας στηρίζω, θα σας ευλογώ “πάσας τας ημέρας” (Ματθ. κη΄ [28] 20) της ζωής σας. Αλλά και σείς είστε υποχρεωμένοι να ευλογείτε, να συγχωρείτε και να αγαπάτε όλους, όπως Εγώ σας αγάπησα».
Ταυτόχρονα, «ατενίζοντες… εις τον Ουρανόν» την ημέρα εκείνη της θείας Αναλήψεως οι άγιοι Μαθητές, έβλεπαν τη δόξα της ανθρώπινης φύσεως του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, που πορευόταν για να καθίσει ως άνθρωπος «εκ δεξιών του Θεού», στον θρόνο Του. Η δόξα δε αυτή της ανθρώπινης φύσεως του Θεανθρώπου ήταν όχι μόνο δόξα των αγίων Αποστόλων, αλλά και δόξα όλων των πιστών ανθρώπων όλων των αιώνων, όλων μας. Διότι ως μέλη του σώματος του αναληφθέντος Κυρίου είμαστε προορισμένοι να γίνουμε σύμμορφοι της ενδόξου ζωής Του, αφού, κατά την ορθή έκφραση του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, «ήδη εσμέν εν ουρανώ» (PG 95, 829).
Αλλά από τον Ουρανό ο Κύριος μυστικά μας λέει:
Θέλετε να δοξασθείτε και να καθίσετε τιμημένοι στον θρόνο του Πατέρα μου; Δεν είναι δύσκολο. Είναι κατορθωτό. Αρκεί να αγωνίζεσθε και να ζητείτε την Χάρι μου. «Τα της τέφρας τω χοΐ παραχωρούντες» (Κοντάκιον Αναλήψεως). Να αφήνετε με περιφρόνηση κάτω στο χώμα της γης κάθε στάχτη σαρκικού και εγωιστικού πάθους. Να ζείτε τη ζωή της μετάνοιας και να ποθείτε τα ουράνια. «Τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Κολασ. γ΄ 2).
Κύριε,
Μπροστά Σου γονατίζουμε στη μεγάλη γιορτή της θείας Σου Αναλήψεως. Σε ευγνωμονούμε για την ευλογία της θείας Σου αγάπης, που δεχόμαστε ακατάπαυστα στη γη. Σε ευγνωμονούμε ακόμη για τη μεγάλη, ολόλαμπρη δόξα που μας ετοιμάζεις στον Ουρανό. Αξίωσέ μας να φθάσουμε κάποτε κοντά Σου, για να Σε υμνούμε αιώνια ευτυχισμένοι με τους αγίους Σου Αγγέλους. Αμήν.
Με τρόπο που δεν είχαν φαντασθεί…
Σε τόπο που δεν υποπτεύονταν, αξιώθηκαν οι Μαθητές του Κυρίου μαζί με την Πανάχραντη Μητέρα Του, την Υπεραγία Θεοτόκο, να γίνουν αυτόπτες μάρτυρες της μοναδικής στιγμής του τελευταίου αποχαιρετισμού Του.
Όλο αυτό το διάστημα, από την Ανάστασή Του έως την ημέρα εκείνη, ο Κύριος είχε εμφανισθεί αρκετές φορές στους Μαθητές Του. Τους είχε μιλήσει και τους είχε στηρίξει και πείσει για την Ανάστασή Του. Τους είχε δώσει τη δυνατότητα να Τον ψηλαφήσουν για να πεισθούν ότι δεν ήταν φάντασμα. Τους είχε προσκαλέσει να συμφάγουν. Τους είχε αναλύσει με επιχειρήματα από τις Γραφές ότι, όσα συνέβησαν στη ζωή Του, ήταν στο προκαθορισμένο σχέδιο της βουλής του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Τους είχε βεβαιώσει ότι σε λίγες μέρες θα τους χάριζε δωρεά μοναδική, την «δύναμιν εξ ύψους» (Λουκ. κδ΄ [24] 49), Αυτό το ζωοποιό και Πανάγιο Πνεύμα, που θα έπρεπε να Το αναμένουν ενωμένοι στα Ιεροσόλυμα. Και στο τέλος τους είχε δώσει την εντολή Του να κηρύττουν μετάνοια σε όλα τα έθνη αρχίζοντας από τους ομοεθνείς τους. Και να φθάσουν «έως εσχάτου της γης» (Πραξ. α΄ 8) για να ομολογήσουν στον κόσμο όσα είδαν και άκουσαν από Αυτόν.
Με την πλούσια αυτή παρακαταθήκη των αγίων εντολών και υποσχέσεων του Κυρίου έφθασαν οι Μαθητές και στην τελευταία αυτή ημέρα της Αναλήψεώς Του. Η ημέρα αυτή ήταν η τεσσαρακοστή από τότε που είχε αναστηθεί.
Την ημέρα εκείνη ο Κύριος πορευόταν με τους Μαθητές Του από την Ιερουσαλήμ προς τη Βηθανία. Σταμάτησαν στο Όρος των Ελαιών. Τότε μέσα στην απόλυτη ησυχία της φύσεως και ενώ όλα γύρω ευωδίαζαν από τα μύρα της Ανοίξεως, ο Κύριος ήρεμα και απαλά άρχισε σιγά-σιγά να αποσπάται από τη γη και να ανέρχεται προς τον Ουρανό καθισμένος σε νεφέλη, ένδοξος και ολόλαμπρος. Ενώ δε άφηνε τη γη και ανέβαινε στα ύψη, είχε διαρκώς τα πανάχραντα χέρια Του ανοικτά και ευλογούσε τους Μαθητές Του. Και εκείνοι με τα μάτια καρφωμένα στον Ουρανό δεν χόρταιναν να απολαμβάνουν συγκλονισμένοι τη θεία Του αγάπη και τη θεία Του δόξα· έως ότου ο Διδάσκαλός τους μαζί με τη νεφέλη που σαν άλλο βασιλικό άρμα Τον μετέφερε, χάθηκε από τα μάτια τους στα βάθη του Ουρανού, για να καθίσει ως Θεάνθρωπος στα δεξιά του θρόνου του Πατέρα Του.
«Ατενίζοντες… εις τον Ουρανόν» την ημέρα εκείνη της θείας Αναλήψεως οι άγιοι Μαθητές, έβλεπαν στα πληγωμένα χέρια με τα οποία τους ευλογούσε όλη την ανεξικακία του θείου τους Διδασκάλου. Ένιωθαν βαθιά την απέραντη συγχωρητικότητα και το άπειρο έλεός Του. Ήταν σαν να τους έλεγε: «Δεν θα σας αφήσω μόνους. Θα είμαι πάντα δίπλα σας. Θα σας στηρίζω, θα σας ευλογώ “πάσας τας ημέρας” (Ματθ. κη΄ [28] 20) της ζωής σας. Αλλά και σείς είστε υποχρεωμένοι να ευλογείτε, να συγχωρείτε και να αγαπάτε όλους, όπως Εγώ σας αγάπησα».
Ταυτόχρονα, «ατενίζοντες… εις τον Ουρανόν» την ημέρα εκείνη της θείας Αναλήψεως οι άγιοι Μαθητές, έβλεπαν τη δόξα της ανθρώπινης φύσεως του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, που πορευόταν για να καθίσει ως άνθρωπος «εκ δεξιών του Θεού», στον θρόνο Του. Η δόξα δε αυτή της ανθρώπινης φύσεως του Θεανθρώπου ήταν όχι μόνο δόξα των αγίων Αποστόλων, αλλά και δόξα όλων των πιστών ανθρώπων όλων των αιώνων, όλων μας. Διότι ως μέλη του σώματος του αναληφθέντος Κυρίου είμαστε προορισμένοι να γίνουμε σύμμορφοι της ενδόξου ζωής Του, αφού, κατά την ορθή έκφραση του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, «ήδη εσμέν εν ουρανώ» (PG 95, 829).
Αλλά από τον Ουρανό ο Κύριος μυστικά μας λέει:
Θέλετε να δοξασθείτε και να καθίσετε τιμημένοι στον θρόνο του Πατέρα μου; Δεν είναι δύσκολο. Είναι κατορθωτό. Αρκεί να αγωνίζεσθε και να ζητείτε την Χάρι μου. «Τα της τέφρας τω χοΐ παραχωρούντες» (Κοντάκιον Αναλήψεως). Να αφήνετε με περιφρόνηση κάτω στο χώμα της γης κάθε στάχτη σαρκικού και εγωιστικού πάθους. Να ζείτε τη ζωή της μετάνοιας και να ποθείτε τα ουράνια. «Τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Κολασ. γ΄ 2).
Κύριε,
Μπροστά Σου γονατίζουμε στη μεγάλη γιορτή της θείας Σου Αναλήψεως. Σε ευγνωμονούμε για την ευλογία της θείας Σου αγάπης, που δεχόμαστε ακατάπαυστα στη γη. Σε ευγνωμονούμε ακόμη για τη μεγάλη, ολόλαμπρη δόξα που μας ετοιμάζεις στον Ουρανό. Αξίωσέ μας να φθάσουμε κάποτε κοντά Σου, για να Σε υμνούμε αιώνια ευτυχισμένοι με τους αγίους Σου Αγγέλους. Αμήν.
