(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Από το βίο του αγίου Ευθυμίου
Όταν ο θείος Ευθύμιος έμελλε πια ν’ αφήσει τα επίγεια, κάλεσε κοντά του τους μαθητές του και τους είπε:
– Πατέρες και αγαπητοί αδελφοί εν Κυρίω και παιδιά μου! Εγώ βαδίζω πια τον τελικό δρόμο των πατέρων μου. Κι εσείς πρέπει ν’ αποδείξετε την αγάπη σας σε μένα με την τήρηση των εντολών, από τις όποιες πρώτη είναι η αγάπη, «ήτις εστί σύνδεσμος της τελειότητος» (Κολ. 3:14) των αρετών.
Γιατί, όπως ακριβώς στο ψωμί (είναι απαραίτητο) το αλάτι, έτσι και ανάμεσα στις αρετές η αγάπη. Χωρίς αυτή δεν μπορεί κανείς να πραγματοποιήσει όπως πρέπει τις αρετές, αφού κάθε αρετή με την αγάπη και την ταπεινοφροσύνη επιβεβαιώνεται.
Η ταπεινοφροσύνη, από το ένα μέρος, ανεβάζει τον κάτοχό της σε ύψη κατορθωμάτων.
Και η αγάπη, από το άλλο μέρος, τον κρατάει γερά και δεν τον αφήνει να πέσει από κει.
Η πιο μεγάλη απ’ όλες (τις αρετές) είναι η αγάπη, πράγμα που φανερώνεται και από το παράδειγμα του Κυρίου και Δημιουργού μας, γιατί από αγάπη σε μας ταπεινώθηκε εκούσια και ήρθε κοντά μας.
Πρέπει λοιπόν να Τον δοξολογούμε παντοτινά και να Τον υμνούμε, αλλά και να φροντίζουμε όσο μπορούμε γι’ αυτούς που έχουν θλίψεις.
Η αγάπη είναι η σφραγίδα (του Θεού) στην ψυχή, αφού και ο Κύριός μας πρόσταζε τους μαθητές Του: «Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Ιω. 13:35).
Για ποιους όμως λέει ότι «γνώσονται»;
Είναι φανερό βέβαια ότι μιλάει και για τους ανθρώπους, μα πιο πολύ για τις δυνάμεις που θα είναι στα δεξιά και στ’ αριστερά μας την ώρα του θανάτου μας, δηλαδή για τους αγγέλους και τους δαίμονες.
Γιατί, αν δουν οι εχθροί το σημείο της αγάπης να πορεύεται μαζί με την ψυχή (προς την άλλη ζωή), φεύγουν μακριά της φοβισμένοι. Και τότε θα χαρούν μαζί της όλες οι άγιες δυνάμεις.
Ας αγωνιστούμε λοιπόν, αγαπητοί, κατά τη δύναμή μας, να την αποκτήσουμε, ώστε να μη μας αιχμαλωτίσουν οι εχθροί μας.
Από τον Μικρό Ευεργετινό της Ιεράς Μονής Παρακλήτου.