Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας
Οι ελεήμονες άνθρωποι μακαρίζονται από τον ίδιο τον Κύριό μας,που λέγει: «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται». Αυτών οι ελεημοσύνες, όπως άλλοτε του εκατόνταρχου Κορνήλιου, σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων, ανεβαίνουν «εις μνημόσυνον ενώπιον του Θεού» (Πραξ. ι΄ 4).Και ο Κύριος ευλογώντας τους στέλνει πολλαπλάσια τα ελέη Του.
Υπάρχουν, όμως, και οι σκληρόκαρδοι, οι ανελεήμονες άνθρωποι, που συχνά σκανδαλίζονται από τις ελεημοσύνες και τις αγαθοεργίες των ελεημόνων·αυτοί έχουν πουλήσει την ψυχή τους στα υλικά αγαθά, στο χρήμα· σ’ αυτό, που οδηγεί την ανθρωπότητα ακόμη και στην κήρυξη πολέμων.
Ελεήμονες ψυχές υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Μερικές από αυτές, σύγχρονες οσιακές, θα προβληθούν σε αυτό το αφιέρωμα, για να μας παραδειγματίσουν και να μας αυξήσουν τον ζήλο για ελεημοσύνη, πολύ περισσότερο στην εποχή μας, που η φτώχεια καλπάζει, οι νεόφτωχοι πληθαίνουν και οι στερημένοι συνάνθρωποί μας πολλαπλασιάζονται. Ας παραδειγματισθούμε, λοιπόν, από αυτές τις σύγχρονες οσιακές μορφές, που «έδωκαν, εσκόρπισαν τοις πένησι» (Ψαλμ,. 111, 9) και τώρα απολαμβάνουν τα αγαθά του ουρανού, που τους παρέχει πλούσια ο δωρεοδότης μας Κύριος.
Άγιος Παΐσιος. Δότε... και δοθήσεται υμίν
Καθώς διηγείται ο Γέροντας Παΐσιος, στην μεγάλη πείνα του 1917 οι Ιβηρίτες μοναχοί βλέποντας τις αποθήκες τροφίμων τους να αδειάζουν είχαν πολύ ελαττώσει την φιλοξενία. Μάλιστα, μετά από την εντολή ενός φιλάργυρου προισταμένου την διέκοψαν εντελώς. Επόμενο ήταν να πάψει και ο Χριστός να στέλνει την ευλογία του, οπότε οι πατέρες άρχισαν να υποφέρουν και να παραπονούνται, χωρίς να συνειδητοποιούν το μεγάλο τους σφάλμα.
Μια μέρα παρουσιάσθηκε στον πορτάρη ο Χριστός μας με την μορφή ενός ρακένδυτου ζητιάνου και του ζήτησε λίγο ψωμί. Ο πορτάρης του απάντησε πως δεν έχουν και γι' αυτό σταμάτησαν και την φιλοξενία. Πλην, όμως, επειδή τον λυπήθηκε, έτρεξε στο κελλί του και του έφερε το ψωμί που προοριζόταν για τον ίδιο. Τότε ένιωσε ότι το πρόσωπο του ζητιάνου άρχισε να λάμπει και Αυτός του είπε με χαμηλό τόνο φωνής:
- Ξέρετε, γιατί ήρθε η δυστυχία στο Μοναστήρι σας; Γιατί διώξατε τον «δότε» και τον «δοθήσεται».
Ποιους; Ρώτησε ο πορτάρης.
- Τον «δότε» και τον «δοθήσεται»!
Μετά από τα λόγια αυτά ο ζητιάνος έγινε άφαντος αφήνοντας πίσω του μια λάμψη μοναδική. Ο πορτάρης θαμπώθηκε και έτρεξε φοβισμένος στους προισταμένους της Μονής να διηγηθεί το γεγονός και να ρωτήσει να θυμηθούν ποιους έδιωξαν με ονόματα «δότε» και «δοθήσεται». Αμέσως εκείνοι κατάλαβαν ότι ο ζητιάνος ήταν ο Χριστός μας και τα λόγια του ήταν λόγια ευαγγελικά: «Δότε υμείς αυτοίς φαγείν» και «αιτείτε και δοθήσεται υμίν».
