Μία συνομιλία του Κλείτου Ιωαννίδη με το Μητροπολίτη Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας κ. Αμφιλόχιο Ράντοβιτς
Κλείτος Ιωαννίδης: Οι
άγιοι της Εκκλησίας μας, όπως μετέχουν στην δόξα και το φως του Θεού,
γίνονται ''κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού''. Ο Καθηγητής
της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Στυλιανός
Παπαδόπουλος, σε συνομιλία που είχαμε , χαρακτήρισε το Γέροντα Αμφιλόχιο
Μακρή ''χαρισματούχο όσιο άνδρα του Θεού''.
Σεβ. Αμφιλόχιος: Πάρα πολύ σωστά. Όταν πρωτοπήγα στην Ελλάδα , πήγα το 1066-7 στην Πάτμο και συνάντησα
το Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή. Αυτό ήταν μία άλλη ευλογία του Θεού σ΄εμένα.
Μάλιστα αυτός έγινε η αφορμή, ώστε ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς να μου
δώσει κι εμένα το όνομα Αμφιλόχιος. Έτσι μας συνδέει κι αυτό το γεγονός.
Κλείτος Ιωαννίδης: Πως ήταν ο πατήρ Αμφιλόχιος Μακρής;
Σεβ. Αμφιλόχιος: 'Ηταν
ψηλός, το πρόσωπο του είχε μία ωραία όψη, ήταν μειλίχιος, με πολλή
αγάπη, αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του. Εξομολογήθηκα κοντά του
και θα μου μείνει αλησμόνητη εκείνη η εξομολόγηση. Είχα πάει κοντά του
με πολλές φοβερές πληγές από τον κόσμο. Είχα ήδη στραφεί προς τον
μοναχισμό, αλλά δεν είχα πάρει ακόμη την τελική μου απόφαση κι είχα
ανάγκη ακριβώς από έναν άνθρωπο, για να με τονώσει. Πήγα κοντά του με
κάποια διστακτικότητα,άλλωστε, δεν γνώριζα ακόμη καλά την ελληνική
γλώσσα. Κι όμως, από την πρώτη στιγμή της εξομολόγησης αισθάνθηκα ότι
μπορούσα να πω τα πάντα σ΄αυτόν τον άνθρωπο. Η παρουσία του κι ο τρόπος,
με τον οποίο με αντιμετώπισε, διέλυσαν όλους τους δισταγμούς μου.
Όταν του είπα όλα όσα είχα να πω κι ενώ περίμενα να μου βάλει κάποιο
επιτίμιο, εκείνος μ΄αγκάλιασε, με προσφώνησε με το βαφτιστικό μου όνομα
και μου είπε:
- Αδελφέ Χρήστο, να κοινωνήσουμε αύριο;
Περίμενα
χίλια δυό άλλα πράγματα και το μόνο, που δεν περίμενα, ήταν αυτό. Τόση
ήταν η αγάπη, που είχε μέσα του. Μ΄αγκάλιασε με την αγάπη του, εμένα,
τον ερχόμενο προς αυτόν. Με την αγάπη του αυτή καταλάβαινες το πνεύμα
της Εκκλησίας και την πραγματική πατρότητα. Εγώ, ένας ξένος, ένας
άγνωστος, να πηγαίνω σ΄εναν άγνωστο τόπο, σ΄ έναν άγνωστο άνθρωπο και να
αισθάνομαι ωσάν ο άνθρωπος αυτός να με γνώριζε από την παιδική μου
ηλικία και να με αγαπούσε ωσάν να με είχε γεννήσει ο ίδιος.
Κλείτος Ιωαννίδης: Ήταν ο άνθρωπος της Εκκλησίας που σε δεχόταν στον οίκο του Πατρός.
Σεβ. Αμφιλόχιος: Ακριβώς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά άρχισε να εξομολογείται σ΄ εμένα, που και νέος ήμουν τότε και λαϊκός. Και μου είπε:
-
Τι λες εσύ, αδελφέ Χρήστο; Έχω κάτι. Τι λες εσύ; Πάθος είναι αυτό, τι
είναι; Έχω πολλή αγάπη για τα δέντρα. Είχα φυτέψει γύρω από το μοναστήρι
κυπαρίσσια. Και μια μέρα ήρθαν να κτίσουν μία νέα πτέρυγα της Μονής και
χρειάστηκε να κόψουν μερικά κυπαρίσσια. Εγώ πόνεσα. 'Οταν άρχισαν να τα
κόβουν, ήταν σαν να έκοβαν κομμάτια από τη σάρκα μου. Τι λες εσύ,
αδελφέ Χρήστο; Μήπως αυτό είναι μία εμπαθής προσκόλληση; Διότι θα ήταν
αμαρτία αυτό. Σκέφτηκα τότε εγώ: ''Να ήταν κι οι δικές μου αμαρτίες όπως
αυτή η δική του''.
Κλείτος Ιωαννίδης: Ο πατήρ Αμφιλόχιος Μακρής συνδεόταν ιδιαίτερα με τον Άγιο Νεκτάριο.
Σεβ. Αμφιλόχιος: Βέβαια.
Ήταν φίλος με τον Άγιο Νεκτάριο κι εξομολογείτο σ΄αυτόν, ήταν
πνευματικό τέκνο του. Κάποια φορά, αρκετά χρόνια μετά την κοίμηση του
αγίου Νεκταρίου, έστειλαν στον πατέρα Αμφιλόχιο Μακρή ένα κομμάτι από τα
τίμια λείψανα του αγίου Νεκταρίου. Ο Γέρων Αμφιλόχιος είχε μία πληγή
πάνω στο πόδι του και πονούσε. Κάποια μέρα, όπως αφηγείτο ο ίδιος, πήρε
το τίμιο λείψανο, το έβαλε πάνω στην πληγή του και είπε: '' Άγιε μου Νεκτάριε, δεν είμαστε φίλοι; Κάνε, λοιπόν το θαύμα σου, αφού βλέπεις ότι ταλαιπωρούμαι τόσο''. Σε λίγο διάστημα θεραπεύτηκε τελείως η πληγή του κι έγινε τελείως καλά.
Αυτή η παρρησία ενώπιον των αγίων κι αυτή η άμεση επικοινωνία με το
Χριστό και τους αγίους είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό των αγίων αυτών
Γερόντων, όπως ήταν ο Γέρων Αμφιλόχιος Μακρής.
Την ευχή του να έχουμε.
Από το βιβλίο ''Γεροντικό του 20ου αιώνος'', εκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος
αναδημοσίευση από το περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία, τ. 195, Ιούλιος-Αύγουστος 2008
