Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
Ο νέος Άγιος της Ορθοδόξου μας Εκκλησίας, ο Γέροντας της Πάτμου, ο Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής, που η μνήμη της ανακομιδής των λειψάνων του τιμάται στις 19 Σεπτεμβρίου, ήταν πράγματι χρηστός και εύχρηστος δούλος Κυρίου. Αναδείχθηκε εφάμιλλος των αλιέων της Γαλιλαίας αφού ακολούθησε στις ημέρες μας τα βήματά τους και έγινε ιεραπόστολος και πνευματοφόρος πατέρας της Εκκλησίας, στύλος και εδραίωμά της, ομολογητής πίστεως και πρότυπο όλων, όσοι επιθυμούν την κατά Χριστόν καινή ζωή.
Πνευματική του θυγατέρα η οποία ακολούθησε τα βήματα της αγιότητός του και διακρίθηκε για την ελεήμονα ψυχή της ήταν η μοναδική Μαρίκα Κουφάκη, που κοιμήθηκε ως Αμφιλοχία μοναχή. Για την εκτίμηση που της έτρεφε ο Άγιος Αμφιλόχιος αρκούν τα λόγια του:
-Αν κάποιος γράψει στο μέλλον κάτι για μένα χωρίς αναφορά στο πρόσωπο της πιστής μου αυτής θυγατρός δεν θα έχει επιτύχει του σκοπού του.
Σήμερα για την πρόσληψη ενός εργαζομένου, ενός επιστήμονα ζητούμε συστατικές επιστολές, εγγυητές των προσόντων του από κάποιο σημαίνον πρόσωπο. Ζητούμε συστάσεις πιστοποιήσεως ήθους και ικανοτήτων, όπως αυτήν του Αποστόλου Παύλου προς τους Ρωμαίους, στους οποίους έστειλε από την Κόρινθο Επιστολή με τα χέρια της Διακόνισσας των Κεχρεών Φοίβης. Για τη γνησιότητα του κειμένου της Επιστολής του, αλλά και του διακομιστή της, της Αγίας Φοίβης, έγραφε προς τους Ρωμαίους: «Συνίστημι υμίν Φοίβην την αδελφήν ημών, ούσαν διάκονον της εκκλησίας της εν Κεχρεαίς» (Ρωμ. ιστ΄ 1). Δηλαδή, μην έχετε αμφιβολίες για το γνήσιο της υπογραφής μου. Σας το βεβαιώνει η Φοίβη, την οποίαν σας συστείνω ως Διακόνισσα ακοίμητη της Εκκλησίας των Κεχρεών.
Πιστοποιητικό γνησιότητος των όσων γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης για τον Κύριό μας, τον Θεάνθρωπο Ιησού, δίνει ο ίδιος λέγοντας: «Ούτός εστιν ο μαθητής ο μαρτυρών περί τούτων και γράψας ταύτα και οίδαμεν ότι αληθής εστιν η μαρτυρία αυτού» (Ιωάν. κα΄ 24).
Για την Γερόντισσα Αμφιλοχία έχουμε την σύσταση που αναφέραμε του Αγίου Αμφιλοχίου. Και την δικαιολογεί λέγοντας ότι η Γερόντισσα Αμφιλοχία, κατά κόσμον Μαρίκα Κουφάκη, σήκωσε στος ώμους της, τους γυναικείους και ασθενικούς, τον Άγιο του αιώνα μας, τον θαυματουργό Άγιο Νεκτάριο. Αυτού τον πρώτο Ναό έκτισε με πολλούς κόπους η ίδια στα Χανιά, προηγηθείσα όλων των άλλων που μετέπειτα έχουν κατακλύσει τα πέρατα του κόσμου, αφού τον Άγιο αυτό αγάπησαν μικροί και μεγάλοι για την ιαματική του δύναμη λέγοντας ότι είναι «ουδέν ανίατον διά τον Άγιον Νεκτάριον». Σήκωσε ταυτόχρονα και το βαρύ φορτίο της ορφανοτρόφου, της ελεήστριας των Χανίων, της νέας Ταβιθά, της νέας Αγίας Φιλοθέης. Στην όμορφη ορφανική της φωλιά βρήκαν καταφύγιο σε δύσκολα χρόνια πολλά έρημα χελιδονάκια. Όλες της οι κινήσεις ήταν πάντοτε κάτω από την ευλογία του Οσίου Γέροντος Αμφιλοχίου και την αμέριστη υποστήριξη του ευλογημένου συζύγου της Στεφάνου, του «πατερούλη» των μικρών κοριτσιών του ιδρύματος των Χανίων. Δεν έκλεινε η κυρία Μαρίκα την πόρτα του σπιτιού της αφήνοντας έξω τα προβλήματα των άλλων λέγοντας, ότι ούτε ο Ναός ούτε το οικοδόμημα ούτε η περιουσία της ούτε κανένα αγαθό ήταν δικό της. Ο αγώνας της ήταν διαρκής για την ικανοποίηση των συνανθρώπων της και άδειαζε την καρδιά της στην αγάπη και την προσφορά των πλησίον της. Σύνθημά της είχε ότι, όταν παίρνουμε, γεμίζουμε τα χέρια μας, ενώ, όταν δίνουμε, γεμίζουμε την καρδιά μας, σύμφωνα με το ρητό «Μακάριόν εστι μάλλον διδόναι η λαμβάνειν» (Πραξ. κ΄ 35). Έτσι, από εδώ ζούσε τον Παράδεισο, αυτόν που πιστεύουμε ότι ο Κύριος της χάρισε μετά την κοίμησή της.
Τα ορφανά της την λάτρευαν σαν μητέρα τους, την φώναζαν «Μανούλα», γιατί η αγάπη της ήταν μεγαλύτερη από αυτή πολλών μητέρων, ήταν, όπως η αγάπη της Παναγίας μας, και δεν σταματούσε με την ενηλικίωση των ορφανών, αλλά συνέχιζε με την οικογενειακή τους αποκατάσταση και το άγρυπνο ενδιαφέρον της για όλη τη μετέπειτα ζωή τους. Κι αν κάποτε υπέφερε από την κακότητα των ανθρώπων δεν αγανακτούσε, αλλά με την προσευχή έλυνε όλα τα προβλήματα και ενισχυόταν πνευματικά λέγοντας; Παράβλεπε! «Ει δ’ αγανακτείς και σαυτόν λυπείς και το φέρον σε φέρει», όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι.
Γι’ αυτό και το σύνθημα που εφάρμοζε πάντοτε στη ζωή της ήταν το:
Συγχώρει και προχώρει!
Διηγήθηκε αυτή κάποτε, ότι τον Νοέμβριο του 1954 επισκέφθηκε τον Γέροντα στην Πάτμο και την φιλοξένησε στο Ιερό Κοινόβιο του Ευαγγελισμού. Επί δύο ημέρες παρέμεινε στον πύργο του Μοναστηριού. Την τρίτη ημέρα ο προορατικός Γέροντας επέμενε να μην κοιμηθεί πλέον στο μέρος αυτό, πράγμα που έγινε. Την νύκτα εκείνη έπεσε ακριβώς στο κρεββάτι του πύργου κεραυνός. Ο Όσιος είχε σώσει με την επιμονή του και την προόρασή του με θαυμαστό τρόπο την επίσης οσιακή αυτή μορφή της Γερόντισσας των Χανίων.
