Δώρο ζωής...

Αν για κάποια σου νίκη σε αγώνισμα κρεμάσουν στο στήθος σου ένα χρυσό μετάλλιο, πως άραγε θα νιώσεις; Τι δόξα, πραγματικά, τι τιμή για σένα!

Κι αν επειδή σε αγαπούν σου χαρίσουν ένα πανάκριβο πετράδι, διαμάντι, μπριλλάντι, και σου το περάσουν στο λαιμό, ν’ ̓αστράφτει στον ήλιο, τι δόξα και κάλλος για σένα!

Κι αν ήταν δυνατόν, αντί για χρυσό μετάλλιο, αντί για πολύτιμο μενταγιόν, να σου χαρίσουν ένα αστέρι να λάμπει στα στέρνα σου, στο μέτωπό σου, άραγε μπορείς να προσμετρήσεις την τιμή, τη δόξα, την αίγλη, το θαυμασμό που θα σου προσέδιδε;

Κι όμως. Ο Κύριος προτίθεται να σου κάνει τέτοιο δώρο. Το υπόσχεται ο Ίδιος:

«Ο νικών… δώσω αυτώ τον αστέρα τον πρωινόν»(Αποκ. β ́ 28). Σ ̓ αυτόν που θα αναδειχθεί νικητής, εγώ θα δώσω για έπαθλο το αστέρι το πρωινό, τον αυγερινό. Αυτό το δώρο θα του κάνω. Ένα αστέρι, έναν αυγερινό στο μέτωπό του, στην καρδιά του!

Αστέρι;

Ναί, αστέρι. Και μάλιστα το πιο φωτεινό. Αυτό που βγαίνει λίγο πριν από την ανατολή του ήλιου, όταν παίρνει να χαράσσει, και ο ουρανός αφήνει το μελανό μανδύα του, για να «γλυκάνει» μες στο βαθυ κύανο και διαδοχικά να περάσει σε όλους τους τόνους μέχρι το γλαυκό. Το πιο διαυγές αστραφτερό αστέρι, που προδίδει τον ερχομό του φωτός στον κόσμο. Ο αστήρ ο πρωινός, ο αυγερινός!

Να το δώρο που θέλει να σου κάνει ο Κύριός σου. Άραγε υπάρχει κάτι πολυτιμότερο, ακριβότερο, λαμπρότερο, ομορφότερο από αυτό; Και συ πόσο πλούσιος μ ̓ αυτό στην κατοχή σου; Πες μου αν σκέφτεσαι κάτι τιμιότερο από αυτό, που να σε καθιστά ενδοξότερο στους γύρω σου. Να περνάς ανάμεσά τους και να σε βλέπουν να φοράς τον αυγερινό για στολίδι σου. Τι δόξα!… «και δώσω αυτώ τον αστέρα τον πρωινόν».

Ένα φως θα λάμπει στην καρδιά σου, και από κεί θα περνά και στο μέτωπό σου, στο πρόσωπο, στα μάτια σου. Όλα καθαρά μέσα σου, επάνω σου, κρυστάλλινα, διαυγέστατα. Θα απολαμβάνεις τον φωτισμό και τη χαρά των δικαίων στην ανατολή της μελλούσης αιωνίου ζωής και μακαριότητος.

Μία προμνήστευση, ένας αρραβώνας, ένα εχέγγυο από αυτήν εδώ ακόμα τη ζωή, ότι θα απολαύσεις την αιώνια ζωή, εκεί που θα λάμπει ο νοητός Ήλιος της δικαιοσύνης, και συ «ως ήλιος» θα αστράφτεις αντανακλώντας το φως του Ηλίου.

Εκεί ο Ήλιος. Εδώ το Αστέρι που προμηνύει τον Ήλιο.

Παρ ̓ το, λοιπόν. Δικό σου. Μετάλλιο, έπαθλό σου. Σου ανήκει. Γιατί εσύ είσαι «ο νικών», αυτός που νικάς. Όχι που νίκησες μια φορά, αλλά που νικάς καθημερινά στην πάλη σου με τον διάβολο, τον κόσμο, τον παλαιό άνθρωπο, την αμαρτία. Παλεύεις και ζητάς την παντοδύναμη Χάρι Του για να νικήσεις. Σου την δίνει και νικάς. Και μετά, σα να οφείλεται η νίκη σε σένα, σου χαρίζει και το έπαθλο… «και δώσω αυτώ τον αστέρα τον πρωινόν».

–Και ποιος Κύριε, είναι αυτός ο πρωινός αστέρας;

–«Εγώ ειμι… ο αστήρ ο λαμπρός, ο πρωινός» (Αποκ.κβ ́ 16).

–Συ;

–Ναί, εγώ. Εγώ ο αγωνοθέτης, εγώ ο βραβευτής, εγώ και το έπαθλο. Τον εαυτό μου θα σου δώσω. Εγώ είμαι ο «φωσφόρος ο ανατέλλων εν ταίς καρδίαις υμών» (βλ.Β ́ Πετρ. α ́ 19). Θα ̓ρθω ν ̓ ανατείλω στην καρδιά σου και να σε γεμίσω από τη γνώση μου, την παρουσία μου. Εγώ θα σου είμαι το αστέρι που θα λάμπει και θα σε ευφραίνει. Κι όχι μόνο εσένα. Θα λάμπει και θα ευφραίνει και τους γύρω σου. Θα τους κάνει να σε θαυμάζουν και να σε ακολουθούν. Και λοιπόν εσύ θα καθίστασαι «εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης… ως φωστήρ εν κόσμω, λόγον ζωής επέχων» (Φιλιπ. β ́15-16). Μέσα στη σκοτεινιά του κόσμου, στην παράκρουση και τη διαστροφή, θα είσαι αστέρι, ένα φωτεινό αστέρι, για να δείχνεις το δρόμο της ζωής. Ο,τι είμαι Εγώ για σένα, θα είσαι εσύ για τους άλλους. Το αστέρι. Ένας μικρός Χριστός!..

Στην αρχαία προφητεία του μάντεως Βαλαάμ για τον αστέρα που θα προμήνυε την έλευση του Μεσσία στη γη, αστέρι και Μεσσίας ταυτίζονται (βλ. Αριθ. κδ ́ 17). Ο Μεσσίας είναι το Αστέρι. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτός που, να, τον Εαυτό του σου δίνει· να Τον κατέχεις στολίδι, έπαθλο, παράσημο, δόξα σου. Δώρο ζωής!…

από το περιοδικό «Η Δράση μας»
Τεύχος 574, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2019