Νέοι άγιοι Αθανάσιος και Γερβάσιος: Οι αγιοκατάξεις μοιάζουν να αποτελούν την διαρκή Ανάσταση!

Η εκκλησία συνεχίζει να πανηγυρίζει! Και δικαιούται να πανηγυρίζει και να δοξολογεί!

Ένα διαρκές πανηγύρι είναι οι συνεχείς αγιοκατατάξεις ευλαβών και χαριτωμένων προσώπων που έζησαν και αγίασαν στον 20ό αιώνα! Έτσι ο 21ος αιώνας αποδίδει σ’ αυτούς την πρέπουσα τιμή, το «μετάλλιο» και το «οφίκιο» της αναγνώρισης της αγιότητας τους.

Μια τιμή, βεβαίως, που κατέκτησαν οι ίδιοι, αφού κατά χάριν θεώθηκαν, γιατί αυτό εννοούμε πως αγίασαν, και πλέον καταγράφονται από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις αγιολογικές δέλτους της Ορθοδόξου Εκκλησίας!

Χαρά μεγάλη!

Χαρά πνευματική, εσωτερική και μεγαλειώδης! Άλλωστε πρόκειται για ακόμη έναν σύγχρονο θρίαμβο της άκρας ταπείνωσης και της σταυρικής αγάπης! Το εκρηκτικό «μείγμα» που μας φέρνει την Ανάσταση!

Οι νέοι άγιοι μας, Γερβάσιος (Παρασκευόπουλος) και Αθανάσιος (Χαμακιώτης) γνωστοί άγιοι κληρικοί της Εκκλησίας με μεγάλη δράση σ’ αυτήν, αλλά και την ευρύτερη κοινωνία, μεταφέρονται πλέον, τώρα και πάντα, από τα μνημόσυνα και τα τρισάγια που τους επιτελούσαμε μέχρι προχθές, στις λατρευτικές συνάξεις ως γιορτές, ως πρόσωπα άγια που συμπληρώνουν και ανανεώνουν τις σελίδες του συναξαριστή!

Μια σύναξη, λοιπόν, ένα νέο πανηγύρι, στήθηκε, ένας χορός κυκλωτικός γύρω από τους αγίους αυτούς ανθρώπους που τα έδωσαν όλα στον Θεό και στους συνανθρώπους τους, στηρίζοντάς τους ακόμη και όταν έρχονταν σε αντίθεση με ανθρώπους που κοιτούσαν με καχυποψία το έργο τους!

Άγιοι που δεν μπορούσαν να κρατήσουν τίποτε για τον εαυτό τους, προσφέροντάς τον θυσιαστικά στους άλλους.

Άνθρωποι που πόθησαν περισσότερο την αξίωση τους με την γεύση της πνευματικής ζωής. Κάτι που μοιάζει ως σοβαρή ανάληψη της ευθύνης απέναντι στην φλογερή πείνα και δίψα της ψυχή τους για τον Θεό! Εκείνην την βαθύτερη επιθυμία των ανθρώπων για την επικράτηση μέσα στις καρδιές και στις ψυχές του, της θεϊκής καταλλαγής και του θείου έρωτα!

Μια προσπάθεια που μόνον κατά χάριν μπορεί να οδηγήσει σε ήρεμο λιμάνι και αγκάλες Πατρικές.

Πρόκειται για ευλογημένες ψυχές στις οποίες ο Θεός αφήνει  σ’ αυτές το δικό του στίγμα και αποτύπωμά με την ευωδία την οποία κατακλύζει πολλές φορές τα άγια λείψανά τους! Ή ακόμη και το οσιακό τους σώμα εν ζωή!

Μέσω των νέων αγίων ζούμε, επίσης, μιαν άλλη ξεχωριστή και ιδιαίτερη χαρά. Την «ευκαιρία» και την «δυνατότητα» της ανθρωπότητας και του κόσμου να προσφέρει στον ουρανό άγια πρόσωπα ως φρέσκα πρόσφορα!

Προσφορές, λοιπόν και πρόσφορα προς τον ουρανό για να συνεχίζεται εσαεί η άκτιστη Θεία Λειτουργία με την διαρκή παροχή εκ μέρους μας των ανάλογων ζώντων υλικών ως δική μας υποχρέωση και συμμετοχή! Με την θεϊκή ανάφλεξη και πυρπόληση των αγίων μας μοιάζει να συνεχίζει να φέγγει και για μας το ουράνιο καντήλι και μάλιστα ως ήλιος φωτεινός!

Και σίγουρα οι νέοι άγιοι μοιάζουν να ανανεώνουν και την διαρκή παρουσία του Χριστού στον κόσμο, στην γη.

Αγιοκατατάξεις δύο νέων αγίων οι οποίοι γεννήθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα και κοιμήθηκαν την δεκαετία του ’60 του 20ού! Άγιοι οι οποίοι έζησαν όλη τραγικότητα της εποχής τους, και μάλιστα όχι απόντες με τον κακώς εννοούμενο αναχωρητισμό, αλλά μέσα ακριβώς στον ανθρώπινο πόνο με πολλές και ποικίλες παρεμβάσεις. Ακόμη και όταν η λοιπή κοινωνία αρνιόταν να αφουγκραστεί τον διάχυτο πόνο των ανθρώπων.

Η μέχρι προχθές μη επίσημος ανακήρυξη της αγιοσύνη τους δεν τους στέρησε, σίγουρα, τα ουράνια και αιώνια δώρα και αγαθά που αξιώθηκαν με τον άγιο βίο και την πολιτεία τους. Για τους ουρανούς δεν ήταν άγιοι εν αναμονή, όπως ήταν για μας, αλλά μόνον άγιοι.
Όπως, βεβαίως, και για πολλούς ανθρώπους που τους γνώρισαν καλά και ήξεραν τι φωτιά χάριτος κατοικούσε μέσα τους! Αυτό που τους έκανε καθημερινά ολοκαύτωμα για τον Θεό και τον άνθρωπο.

Φωτιές και δροσιές συνάμα που μετέδιδαν ποικιλοτρόπως την θεϊκή τους φλόγα και τον δροσισμό τους στους λοιπούς ανθρώπους, δημιουργώντας έτσι πνευματικούς πυρήνες μέσα στην Εκκλησία -την κτιστή και την άκτιστη!

Οι πνοές αυτές των αγίων ως αύρες λεπτές ανάπαυαν ένα πλήθος ταλαιπωρημένων ανθρώπων μέσα στις διάφορες διαστάσεις της ανθρώπινης ζωής. Από τα πιο απλά πράγματα, δηλαδή το φαΐ που τους έδιναν στερούμενοι πολλές φορές οι ίδιοι το δικό τους και μάλιστα μέσα σε ποικίλες αντιξοότητες (μικρασιατική τραγωδία, γερμανική κατοχή, εμφύλιος), μέχρι την γνήσια ορθόδοξη αγιοπνευματική καθοδήγηση.

Ήταν πρόσωπα που δεν έζησαν μια μίζερη χαμοζωή, αλλά μέσα σε μια διαρκή ανάταση, αφού ζούσαν οι ίδιοι την αναστημένη ζωή του Χριστού. Αυτό και μαρτυρούσαν, όπως και το «ουκ ήλθον διακονηθήναι αλλά διακονήσαι»!

Νηπτικοί, χαρισματούχοι πατέρες και συγχρόνως φιλάνθρωποι και διακονητές των συνανθρώπων τους. Ζώντας στον κόσμο δεν είχαν δίλημμα να διαλέξουν ανάμεσα στον ησυχασμό και την δράση, διότι η αγάπη που είναι ο ίδιος Χριστός τους κατεύθυνε και τους οδηγούσε!

Γι’ αυτό και μετά την κοίμησή τους δεν έπαυσαν ποτέ οι αναφορές σ’ αυτούς και η ανάμνησή τους. Ήταν πάντα ανάμεσά μας! Η αγία αίγλη της μνήμη τους είχε στερεωθεί καλώς και για τα καλά. Και, πράγματι, όλοι όσοι τους έζησαν και είχαν άμεση εμπειρία του φωτισμού τους τους θεωρούσαν αγίους -ούτε καν εν αναμονή.

Άνθρωποι οι οποίοι γεύτηκαν και δοκίμασαν την εξερχόμενη και διαχεόμενη από αυτούς θεία χάρη και μάλιστα σε πολύ δύσκολους καιρούς. Και όχι μόνον σε περιόδους κακουχιών, πολέμων, εθνικών τραγωδιών και συμφορών, αλλά και σε περιόδους που η βίωση της πατροπαράδοτης ορθόδοξης πνευματικότητας είχε αμβλυνθεί από ξενόφερτα «μοντέλα» ή ακόμη και από αδιαφορία ή άλλους περισπασμούς.

Και αυτοί εδραίοι και ακατανίκητοι εν μέσω ενός «αβέβαιου» πνευματικού περιβάλλοντος σκορπούσαν τα πνευματικά αγαθά που γεύονταν από το ορθόδοξο φρόνημα τους και ιδιαίτερα το βίωμα τους, διάγοντας ως διαρκή ζώντα θαύματα μιας αγίας πατροπαράδοτης συνέχειας που εξαγιάζει και χαριτώνει.

Οι νέοι άγιοι μας, οι άγιοι του 20ού αιώνα ήταν έκτακτα ευαγή καθιδρύματα της θείας χάριτος εν τω κόσμω και πρεσβευτές της. Και έτσι απεικόνιζαν με τον τρόπο τους και το κατά δύναμη, την αιώνια ζωή και τον τρόπο της ύπαρξης, της ζωή και της διακονίας του ιδρυτή της Εκκλησίας. Την διαρκή προσφορά και σταύρωση, την συνεχή ανάταση με την Ανάσταση των ψυχών και των σωμάτων!

 

Τι πόθος αθανασίας, αιωνιότητας και αγιότητας κρύβεται μέσα στον βαθύ αναστεναγμό του μικρού ταλαιπωρημένου ορφανού, φτωχού παιδιού, του νέου αγίου μας Γερβασίου ο οποίος εκφράστηκε με τα ακόλουθα συγκλονιστικά λόγια όταν είδε τοιχογραφίες αγίων! «Θεέ μου κάνε να κολλήσω και εγώ στον τοίχο»!

Ορίστε! Από χθες μπορεί άνετα να κολλήσει στον τοίχο και πλάι στους υπόλοιπους αγίους! Και, βεβαίως, να μας κολλήσει και εμάς στον τοίχο, αλλά για την αδυναμία μας να ακολουθήσουμε τα βήματά του και των λοιπών αγίων, του ίδιου του Χριστού!

ΠΗΓΗ