Έχει ο Θεός…

Στα χρόνια της Κατοχής, πέρασαν τρεις-τέσσερις πεινασμένοι συνάνθρωποί μας, σχεδόν γυμνοί, από την γειτονιά μας, ζητώντας βοήθεια. Οι περισσότεροι, εκείνη την εποχή, δεν είχαν ούτε το ψωμί της ημέρας και έτσι οι άνθρωποι πέθαιναν της πείνας, ακόμη και στους δρόμους... Μικροί και μεγάλοι, όταν πεινούσαν, ανακάτευαν τα σκουπίδια και ό,τι έβρισκαν, το έτρωγαν...
        Ένας γείτονας φιλότιμος και ελεήμων, όταν τους είδε σ’ αυτήν την κατάσταση, τους λυπήθηκε και πήρε ό,τι είχε μέσα το κρεμαστό “φανάρι” τους και τους τα έδωσε.
        Μόλις κατάλαβε η γυναίκα του, τι συνέβη, του έσυρε τα εξ αμάξης:
        «Και τί θα φάμε εμείς; Το βράδυ τα παιδιά θα μείνουν νηστικά… Έδωσες τα λιγοστά τρόφιμα μας…», έλεγε και ξαναέλεγε η σύζυγος.

        «Γυναίκα», απαντά εκείνος, «εμείς δεν έχουμε, αλλά έχει ο Θεός…».
    «Ο Θεός έχει, αλλά εμείς δεν έχουμε», απάντησε εκείνη, «ενώ οι πεινασμένοι έφυγαν ευχαριστημένοι…».
        Και το ανδρόγυνο κάθησε μαζί με τους γείτονες και κουβεντιάζανε αν πρέπει να δίνουν σ’ αυτήν τη δύσκολη εποχή ελεημοσύνη ή όχι. Αφού κουβέντιασαν αρκετά, νύκτωσε και μπήκαν μέσα στο σπίτι τους.
        «Και τώρα τί θα φάμε εμείς; Τί θα φάνε τα πέντε παιδιά μας;», έλεγε η γυναίκα.
        «Ε, κάτι θα έχει βάλει ο Θεός στο “φανάρι” μας», είπε ο σύζυγος.
        Ανάψανε την λαμπίτσα και μόλις έφεξε λίγο, είδαν το “φανάρι” γεμάτο τρόφιμα! Και απ’ αυτά που δεν υπήρχαν πριν, όπως τυρί!!

 ΠΗΓΗ