Χριστός Ανέστη...

 

... Απλότης και αγάπη χαρακτήριζαν τα Καυσοκαλύβια. Επάνω σ' αυτην στηριζόταν κι ένα ωραίο τους πασχαλινό έθιμο: Κάθε Πάσχα οι πατέρες εσχημάτιζαν     ομάδες και περιήρχοντο τις καλύβες, για να χαρετήσουν, να αλληλοευχηθούν και να ανταλλάξουν το " Χριστός Ανέστη".
     Έτσι κι εκείνο το Πάσχα, από το ησυχαστήριο των διδασκάλων μου, έβλεπα τους πατέρες καθ΄ομάδας σαν τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα, να πηγαίνουν από καλύβα σε καλύβα και να ψάλλουν όλοι μαζί το " Χριστος Ανέστη" , το "ο άγγελος εβόα" και άλλους ύμνους μ΄ένα πηγαίο ενθουσιαστικό παλμό.
    Μερικές μάλιστα ομάδες συνέπεσε να συναντηθούν στην καλύβη του γέροντα Μιχαήλ, του καλοκάγαθου εκείνου νησιώτη μοναχού με την πλούσια καλωσύνη.
Μετά τα συνήθη αναστάσιμα τροπάρια, κάθησαν όλοι για κέρασμα έξω στην αυλή της καλύβης. Από το ησυχαστήριο μας φαίνονταν πολύ καθαρά. Ήσαν καθισμένοι σε ξύλινα παγκάκια. Επάνω στο υπαίθριο τραπέζι είχαν παρατεθεί πασχαλινά κόκκινα αυγά, τυρί, κρασί...
     Όταν πλέον διετράνωσαν την χαρά και την νικητήρια ιαχή της πίστεως, το "Χριστος Ανέστη", και με τα επίγεια αγαθά, πήραν στα χέρια τους μουσικά βιβλια κι έψαλαν
με άφθαστη χάρη. Θα τους ζήλευαν και οι άγγελοι ακόμα στον ουρανό! Οι φωνές τους αγνές, χαρμόσυνες, πανηγυρικές, στο αυθόρμητο παραλήρημα της Αναστάσεως,
αντιλαλούσαν στην χαράδρα, κατέβαιναν στην γαλανή θάλασσα, υψώνονταν επάνω κι από τον Άθω ως τ' αστέρια του ουρανού...

Αρχιμ. Χερουβείμ, Νοσταλγικές αναμνήσεις από το περιβόλι της Παναγίας, εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου.

πηγή αναδημοσίευσης: περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία, Απρίλιος 2007.