Διάλεξε το δρόμο σου...

 

Ήταν νέος στην ηλικία· είχε κοινωνική θέση κι ήταν «πλούσιος σφόδρα»· είχε, ίσως, και ανατροφή επιμελημένη.

Όπως φαίνεται θα είχε και μερικές φορές ακούσει τον Κύριο να διδάσκει.

Όλα τα καλά και τ’ αγαθά τα είχε και τα απολάμβανε. Όμως η ψυχή δε χορταί-
νει από υλικά αγαθά. Κι είχε αρχίσει να νιώθει πως όλα αυτά δεν είναι άξια να τον ικανοποιήσουν και να τον κάνουν παντοτινά ευτυχισμένο, αφού κάποια μέρα θα τ’ αφήσει αναγκαστικά πίσω του, κλείνοντας για πάντα τα μάτια στη ζωή αυτή. Από κεί και πέρα τι θα γίνει;

Το θέμα αυτό πολύ τον απασχόλησε.

Το ξέρει ότι η ζωή συνεχίζεται και μετά το θάνατο…

Όμως, με ποια μορφή θα μπορέσει να την απολαύσει; Υπάρχει ευτυχία αιώνια
στον Παράδεισο, αλλά και δυστυχία αιώνια στον Άδη, όπου σκοτάδι βασιλεύει.
Απ’ όσα είχε ακούσει καταλάβαινε ότι ο Κύριος θα ήταν ο μόνος κατάλληλος να του
δώσει γνώμη. Γι’ αυτό πλησιάζει και Τον ρωτάει:

–«Διδάσκαλε αγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;»

Ο κύριος του απάντησε:

–Αφού έχεις την ιδέα πως είμαι άνθρωπος απλός, γιατί με λες «αγαθόν»; Κανένας δεν είναι από τον εαυτό του απόλυτα αγαθός, παρά μονάχα ο Θεός. Εσύ τις ξέρεις τις εντολές. Αυτές να τηρήσεις.

Στη συνέχεια του ανέφερε τις εντολές εκείνες που κανονίζουν τις σχέσεις του κάθε ανθρώπου με τους άλλους και απαιτούν να σεβόμαστε την τιμή, τη ζωή και την περιουσία των άλλων… Και ακόμη, τον ιδιαίτερο σεβασμό και την τιμή που οφείλουμε στους γονείς μας.

Μόλις ο Κύριος τελείωσε, ο νέος έδωσε βιαστική την απάντηση, πράγμα που έδειχνε πως δεν ικανοποιήθηκε:

«Ταύτα πάντα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου»!

–Τα τήρησα όλα αυτά από τη νεαρή μου ηλικία.
Ήταν, βέβαια, πολύ πρόχειρη η απάντηση αυτή, χωρίς καμιά βαθύτερη εξέταση του εαυτού του. Κι ήταν σαν να έλεγε: Ε, αυτά τα ξέρω,… περίμενα κάτι πιο ειδικό, ανώτερο!

Ο Ιησούς, όταν άκουσε αυτά, του είπε:
–Είναι κάτι ακόμη που σου λείπει:

«Έτι εν σοι λείπει· πάντα όσα έχεις πώλησον και διάδος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι».

–Όλα όσα έχεις πούλησέ τα, μοίρασέ τα στους φτωχούς και θα ‘χεις θησαυρό στον ουρανό και έλα να με ακολουθήσεις σαν μαθητής μου…

Έλα, χωρίς φροντίδες για τα πολλά σου χρήματα και κτήματα, χωρίς ανησυχίες για το πως θα τ’ ασφαλίσεις και θα τα πολλαπλασιάσεις. Μοίρασέ τα με αγάπη στους φτωχούς, που ’χουν ανάγκη κι έλα ελεύθερος να με ακολουθήσεις. Να είσαι μαθητής μου παντοτινός. Όχι σήμερα να είσαι και αύριο όχι. Ακολουθώντας με θα μάθεις το δρόμο της αγάπης για τους άλλους. Θα μάθεις να προσφέρεις τον κόπο σου γι’ αυτούς, χωρίς να λογαριάζεις αν ο εαυτός σου κοπιάζει. Θα μάθεις να βρίσκεις, με τη θυσία, το δρόμο που οδηγεί στην
αιώνια ζωή.

Όμως για τέτοια μεγάλα και τρανά ιδανικά αποδείχτηκε πως δεν ήταν άξιος ο πλούσιος.

Είχε μεγάλο πόθο! Μα περίμενε χωρίς αγώνα και θυσίες να τον πετύχει.
Σταμάτησε ως εκεί! Τα πρόσκαιρα του γέμιζαν το μάτι. Τον τραβούσαν του κόσμου οι προσωρινές ευχαριστήσεις.

Έμεινε ως εκεί. Όχι, δεν έμεινε…

Κατακιτρίνισε από τη λύπη του. Τα πλούτη του είχαν κυριεύσει το χώρο της καρδιάς του. Την είχαν κάνει στενή. Πολύ στενή!

Εγκατέλειψε το Χριστό, για να μη στερηθεί το χρυσό, που αγαπούσε. Ούτε και
ζήτησε βοήθεια από Εκείνον, που, χωρίς σίγουρη πίστη, Τον είχε προσφωνήσει Δασκαλο αγαθό.

Την ώρα που πλησίαζε το Χριστό να πεί τον πόθο του για την αιώνια ζωή, έμοιαζε με τον αετό που είχε ανοίξει τα φτερά του, για να πετάξει προς τα αστραφτερά, τα φωτόλουστα του Ουρανού παλάτια. Αλλά με μιάς τα μάζεψε και δέθηκε με χρυσά σχοινιά κάτω στην ύλη, στο χώμα…

Κι αντί να γίνει ένας γενναιόδωρος ευεργέτης των φτωχών και των αδικημένων και ν’ αποκτήσει θησαυρό στον Ουρανό, έμεινε ένας φιλάργυρος, άξιος άλλοι να γελούν εις βάρος του κι άλλοι να γογγύζουν. Αντί να γίνει μαθητής του Χριστού, Τον αρνήθηκε κι έφυγε μακριά Του.

Αλήθεια! πόσοι νέοι, πόσα παιδιά δείχνουν στην αρχή πόθο να μάθουν για τα
ουράνια!… Πλησιάζουν τον «αγαθόν Διδάσκαλον»… Ακούνε το θείο λόγο Του στην
Εκκλησία και στο Κατηχητικό… Ανοίγουν κάπου κάπου την Αγία Γραφή… Διαβάζουν και μερικά χριστιανικά βιβλία. Ρωτάνε να λύσουν απορίες τους… Όμως αφήνουν την καρδιά τους να θέλγεται κι από τις πρόσκαιρες… χαρές του κόσμου.

Έτσι, όταν έρχεται η ώρα να εκλέξουν αποφασιστικά τι θα ακολουθήσουν – το Χριστο και το θέλημά Του ή τον κόσμο – τότε ξεκόβουν σιγά-σιγά ή και μονομιάς σαν τον πλούσιο νέο του Ευαγγελίου.

Αλλά τι κρίμα! Μακριά από το Χριστό είναι αδύνατο να βρεί κανείς το δρόμο, που
οδηγεί στην αιώνια ζωή της Βασιλείας των Ουρανών.
Ο κόσμος και τα δελεαστικά αγαθά του κάνουν τον άνθρωπο, που δίνει σ’αυτά την καρδιά του, σκλάβο τους.

Ο Χριστός – μόνον ο Χριστός – ελευθερώνει τον άνθρωπο από τις αδυναμίες και τα πάθη του και του χαρίζει την πανίσχυρη δύναμή Του, να πετά ελεύθερος όλο και πιο ψηλά, προς τα ωραία και τα μεγάλα, τα πνευματικά και τα αιώνια της Βασιλείας των Ουρανών!

πηγή