Ανάσταση σημαίνει ελευθερία και ζωή και το τονίζουμε με τον πανηγυρικό τόνο του «Χριστός Ανέστη» και την κοινή γιορτή ζωντανών και νεκρών. Σημαίνει τέλος στην αιχμαλωσία της ύλης, που οδηγεί με βεβαιότητα στον θάνατο, του οποίου και μόνον η σκέψη πλημμυρίζει την καρδιά μας με θλίψη, με κατήφεια, με οδύνη. Σε αυτόν, που σαν σκοτεινή νεφέλη μας πλακώνει και κανείς σ’ αυτή την γη δεν βρέθηκε να μας την απομακρύνει. Μόνο ο Αναστημένος Ιησούς την απομάκρυνε και ανέτειλε ημέρα ελεύθερη και ξέγνοιαστη, ημέρα που βασιλεύει η ζωή και όχι ο θάνατος.
Η Ανάσταση αποτελεί την χαριστική βολή κατά του θανάτου, γι’ αυτό και ο Άγιος Ιωάννης, ο Δαμασκηνός, στον Αναστάσιμο Κανόνα του λέει:
«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν,
ᾍδου τήν καθαίρεσιν,
ἄλλης βιοτῆς
τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν…»
Έχοντας, λοιπόν, κατά νούν ότι η Ανάσταση ταυτίζεται με την απόλυτη ελευθερία και η ελευθερία ταυτίζεται με την τήρηση των εντολών του Θεού, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, ότι ο ελεύθερος άνθρωπος είναι πλούσιος σε θεικές δωρεές, ενώ αντίθετα φτωχός είναι όποιος παραβιάζει τις θείες εντολές, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην δουλεία, την δουλεία των παθών, των ασθενειών, της επιζητήσεως του πλούτου και των πρόσκαιρων αγαθών.
Η Ανάσταση του Χριστού, που συνεπάγεται και την δική μας ανάσταση, είναι λαμπρή και πανηγυρική γιορτή, είναι η ημέρα θριάμβου του Μεσσία, γι’ αυτό «αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή» (Ψαλμ. 117, 24) μας προτρέπει ο ιερός Ψαλμωδός. Η ανάσταση του Χριστού συμβολίζει την συμφιλίωσή μας με τον Θεό, αφού με αυτήν τερματίσθηκε η μακροχρόνια πτώση και εξορία μας, η γη έγινε ξανά ουρανός και εμείς, οι ανάξιοι της γης άνθρωποι φάνηκαμε πάλι άξιοι της επουράνιας βασιλείας. Η απαρχή της φύσεώς μας, ο Χριστός, ανέβηκε ψηλότερα από τον ουρανό και άνοιξε ο παράδεισος.
Η Ανάσταση του Χριστού μας περιέχει την έννοια της ελευθερίας, για να μην πούμε ότι είναι η όντως ελευθερία. Την γιορτάζουμε εμείς οι χριστιανοί, και ιδίως οι Ορθόδοξοι Έλληνες απανταχού της γης, πανηγυρικά, αλλά παραμένουμε αιχμάλωτοι των παθών και της αμαρτίας. Η ασυδοσία της ηθικής ελευθερίας μας κρατεί γερά στο κλουβί της δουλείας. Έχει αιχμαλωτίσει τις καρδιές μας και δεν τις αφήνει να πετάξουν κοντά στον Αναστημένο Χριστό μας. Δούλες οι καρδιές μας μας οδηγούν σε εθνικές, οικονομικές, επιδημιολογικές κρίσεις. Μόνον η αποτίναξη των δεσμών που μας κρατούν δούλους της αμαρτίας, θα μας αναστήσουν πνευματικά και θα νοιώσουμε την αληθινή χαρά της προσωπικής πρώτα και μετά της οικογενειακής, της κοινωνικής και της εθνικής μας ελευθερίας. Τότε όλοι μας χαρούμενοι θα κυκλοφορούμε χαιρετώντας ο ένας τον άλλο με τον καθημερινό χαιρετισμό του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ «Χριστός Ανέστη, χαρά μου» και θα αγκαλιαζόμαστε χωρίς αποστάσεις και μάσκες, μέσα και όχι έξω από τις Εκκλησιές μας, όπως μας παροτρύνει στον Ύμνο του προς την Ελευθερία ο Εθνικός μας Ποιητής Διονύσιος Σολωμός:
Μέσα στές ἐκκλησιές τές δαφνοφόρες
μέ τό φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχτεῖτε·
ἀνοίξετε ἀγκαλιές εἰρηνοφόρες
ὀμπροστά στούς Ἁγίους καί φιληθεῖτε·
φιληθεῖτε γλυκά χείλη μέ χείλη,
πέστε· «Χριστός Ἀνέστη» ἐχθροί καί φίλοι.
Η ζωή μας σ’ αυτή την γη είναι ζωή μετανάστη, ζωή πρόσφυγα, ζωή καθημερινού Γολγοθά. Και δεν θέλουμε να το καταλάβουμε, γιατί ο εγωισμός και η αμαρτία μας έχουν νεκρώσει ψυχικά. Όμως, ζούμε με την βεβαιότητα, ότι τον προσωπικό μας Γολγοθά θα τον ακολουθήσει η προσωπική μας ανάσταση, την τωρινή επιδημία θα ακολουθήσει η αποτίναξή της, αρκεί εμείς να καταθέσουμε στον Κύριο την πρόθεσή μας, να αλλάξουμε πορεία ζωής. Ο Κύριος μας περιμένει ως άλλος Κυρηναίος, να μας βοηθήσει σηκώνοντας τον σταυρό των βιοτικών μας μεριμνών, ασθενειών και θλίψεων, για να μας οδηγήσει στην ανάσταση. Είναι ο γιατρός μας, ο εντατικολόγος μας, ο νοσημευτής μας. Ζητεί από εμάς μόνο να βάλουμε το κλειδί της μετανοίας, όπως ο Ληστής το «μνήσθητί μου», για να μας ανοίξουν αμέσως οι πόρτες της υγείας στην γη και της αιωνιότητος στον ουρανό, οι πόρτες του Παραδείσου, όπου θα συναντήσουμε τον Αναστημένο μας Ιησού·
* Αυτόν, που μας δίνει κορωνοιούς, αλλά μας δίνει και την ίαση.
* Αυτόν, που μας δίνει τον εγκλεισμό μας στα σπίτια μας, αλλά δίνει και την ελευθερία των κινήσεων.
* Αυτόν, που είναι η Ίαση και η Ελευθερία.
* Αυτόν, που δίνει τον χειμώνα των πειρασμών και των θλίψεων, αλλά και την άνοιξη της εκβάσεως και της αναψυχής.
* Αυτόν, που δίνει τον θάνατο του φθαρτού σώματος, αλλά και την ανάσταση της ψυχής.
* Αυτόν, που δίνει τον σταυρό, αλλά ο ίδιος γίνεται Κυρηναίος μας στην επίπονη άρση του.
Και δεν υπάρχει σταυρός χωρίς ανάσταση, όπως δεν υπάρχει χειμώνας χωρίς
άνοιξη, δεν υπάρχει ασθένεια χωρίς φάρμακο, δεν υπάρχει επιδημία χωρίς
τέλος, χωρίς εμβόλιο σωτηρίας. Μας το έχει δώσει με το Άχραντο Σώμα Του ο
Κύριός μας και το τίμιο Αίμά Του, ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων,
λέγοντάς μας: «Εις ίασιν ψυχής τε και σώματος».
Αλήθεια πόσο φτωχοί και μικροί αισθανόμαστε ακόμη και μπροστά σε αυτές
τις επιδημιολογικές καταστάσεις; Ένας θανατηφόρος ιός, από τα μικρότερα
των δημιουργημάτων, σπέρνει τον θάνατο. Πόσο μικροί αισθανόμαστε μπροστά
του!
* Ας αφήσουμε τους εγωισμούς και την επιστήμη, η οποία «χωριζομένη αρετής πανουργία εστί και ου σοφία φαίνεται».
* Ας καταλάβουμε πόσο μηδαμινοί ενώπιον Κυρίου είμαστε.
* Ας απολαύσουμε την ομορφιά της ανοίξεως, ας δοξολογήσουμε τον
Αναστημένο Χριστό μας και ας ετοιμαζόμαστε ψάλλοντας το «Χριστός Ανέστη ,
για την δική μας αιώνια άνοιξη στην Βασιλεία των ουρανών.
Σ.τ.Σ.: Ευχαριστούμε θερμά τον κύριο Μπούσια για τα Υμνογραφήματα (Αναστάσιμο Κανόνα, Εγκώμια, Ευλογητάρια, Ακολουθία Μικρού Αγιασμού και Ευχή) που έχει συντάξει εις τιμήν και μνήμην του Προστάτου Αγίου μας, του Οσίου Νείλου του Μυροβλύτου καθώς και για τα ψυχωφελή και όμορφα άρθρα που μας στέλνει κατά καιρούς.
