(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Αυτό λοιπόν το Τίμιο Ξύλο, και αληθινά σεβάσμιο, όπου εκεί ο Χριστός προσέφερε τον εαυτό του ως θυσία για χάρη μας, επειδή αγιάστηκε με την επαφή του αγίου σώματος και αίματος εύλογα πρέπει να το προσκυνούμε, όπως και τα καρφιά, την λόγχη, τα ενδύματα και τα ιερά του σκηνώματα, που είναι η φάτνη, το σπήλαιο, ο σωτήριος Γολγοθάς, ο ζωοποιός τάφος, η Σιών των Εκκλησιών η ακρόπολη, και τα παρόμοια· όπως λέγει ο θεοπάτωρ Δαυίδ· «Εισελευθόμεθα εις τα σκηνώματα αυτού, προσκυνήσομεν εις τον τόπον, ου έστησαν οι πόδες αυτού».
Ότι εννοεί τον σταυρό, φανερώνει και η ακόλουθη φράση· «Ανάστηθι, Κύριε, εις ανάπαυσίν σου»· γιατί τον σταυρό τον ακολουθεί η ανάσταση.
Γιατί, αν το σπίτι και το κρεβάτι και τα ρούχα, που ανήκουν σε αγαπημένα πρόσωπα, είναι πράγματα ποθητά, πολύ περισσότερο όσα έχουν σχέση με τον Θεό και σωτήρα, με τα οποία και έχουμε σωθεί.
Προσκυνούμε επίσης και τον τύπο του Τιμίου Σταυρού, αν και γίνεται από διαφορετική ύλη, χωρίς βέβαια να τιμάμε την ύλη -μη γένοιτο- αλλά τον τύπο ως σύμβολο του Χριστού. Γιατί είπε προς τους μαθητές του αποκαλυπτικά· «Τότε φανήσεται το σημείον του Υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ» εννοώντας τον σταυρό.
Γι’ αυτό και στις γυναίκες ο άγγελος της αναστάσεως έλεγε· «Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον», και ο απόστολος· «Ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον».
Πολλοί βέβαια έχουν το όνομα Χριστός και Ιησούς, αλλά ένας είναι ο σταυρωμένος. Και μάλιστα δεν είπε αυτόν που τον τρύπησαν με την λόγχη, αλλά σταυρωμένο.
Πρέπει λοιπόν να προσκυνούμε το σημείο του Χριστού. Γιατί, όπου βρίσκεται το σημείο, εκεί είναι και ο ίδιος.
Από το βιβλίο “Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως» (εκδόσεις Πουρναράς). Κείμενο, μετάφραση, εισαγωγή, σχόλια Νίκος Ματσούκας.
