Αν ζούσαμε στα χρόνια του Χριστού… Συζήτηση με Γέροντα στο Άγιο Όρος

 

Αληθινή ιστορία

–Πάμε για τρεις μέρες στο Άγιο Όρος; Αναχώρηση την Παρασκευή πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα. Εσύ, ο πατέρας μου, κι εγώ. Είσαι; είπε με ενθουσιασμό ο Νίκος.

–Και το ρωτάς; απάντησα. Εννοείται!

Πού θα ξαναβρίσκαμε τέτοια ευκαιρία; Του χρόνου θα πηγαίναμε στη Γ΄ Λυκείου και πού χρόνος για εκδρομές τότε. Τώρα όμως ήταν ευκαιρία.

Δεν είχε ακόμη καλά καλά ξημερώσει, όταν αναχωρούσαμε για την Ουρανούπολη, απ’ όπου και θα παίρναμε το καραβάκι για το Άγιο Όρος. Πράγματι, σε λίγες ώρες ταξιδεύαμε μαζί με πλήθος προσκυνητών στα παράλια του Αγίου Όρους. Και να, σε λίγο αρχίσαμε να βλέπουμε στο βάθος τα πρώτα λιμανάκια. Και πιο ψηλά από αυτά, σαν κάστρα να δεσπόζουν τα διάφορα Μοναστήρια.

Σε ένα από τα λιμάνια κατεβήκαμε κι εμείς. Μαζί με τους άλλους επισκέπτες παίρναμε τώρα τον ανηφορικό δρόμο για το Μοναστήρι. Σε λίγα λεπτά ήμασταν εκεί. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας και έπειτα βγήκαμε στον περίβολο του Μοναστηριού.

Εκεί, σε μία απλωσιά διακρίναμε έναν σεβάσμιο γέροντα μοναχό να μιλά σε κάποιους προσκυνητές. Πλησιάσαμε. Μιλούσε για τη ζωή του Κυρίου μας σε αυτήν εδώ τη γη. Και ήταν η φωνή του τόσο γλυκιά, το πρόσωπό του τόσο ειρηνικό, το βλέμμα του τόσο γαλήνιο…

–Γέροντα! πετάχτηκε κάποιος από τους προσκυνητές. Τι όμορφα θα ήταν να ζούσαμε κι εμείς τότε, να ακούγαμε τα λόγια Του, να γινόμασταν κι εμείς μαθητές Του!

Στο άκουσμα των λόγων αυτών ο μοναχός σταμάτησε. Έσκυψε το κεφάλι και παρέμεινε σιωπηλός.

–Πάτερ, είπα κάτι που σας στενοχώρησε; ρώτησε ο προσκυνητής.

–Όχι, παιδί μου, απάντησε εκείνος. Απλώς σκεφτόμουν πως δεν ξέρω αν θα ήταν για εμάς καλό να ζούσαμε τα χρόνια εκείνα…

Σαν κεραυνός έπεσαν στα αυτιά μας τα τελευταία του λόγια. Μα… γιατί να μην ήταν καλό να ζούσαμε τότε, να συναντούσαμε, να μιλούσαμε, να βλέπαμε τον Κύριο;

–Μα γιατί, Γέροντα; ρώτησε έκπληκτος ο προσκυνητής.

–Γιατί… Σκεφτήκατε ποτέ… αν ζούσαμε τότε, θα ήμασταν άραγε μαζί Του η μήπως με αυτούς που θα… Τον σταύρωναν;

–Μα… Γέροντα, γιατί το λέτε αυτό;

–Γιατί, παιδί μου, πόσες φορές προδίδουμε κι εμείς για τις αμαρτωλές επιθυμίες μας τον Κύριο, όπως τότε ο Ιούδας; Πόσες φορές αρνούμαστε να Τον ομολογήσουμε μπροστά στους ανθρώπους, όπως τότε ο Πέτρος! Πόσες φορές περιφρονούμε τα λόγια του, όπως τότε οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι! Πόσες φορές συμβιβαζόμαστε με τον κόσμο, όπως τότε ο Πιλάτος… Πόσες φορές Του δείχνουμε πως δεν Τον θέλουμε στη ζωή μας, όπως τότε ο όχλος! Με μία τέτοια καρδιά παιδί μου, τι θα κάναμε άραγε αν ζούσαμε τότε; Κάποιοι θα έμεναν μαζί Του, μακάρι να μέναμε κι εμείς… είπε και έσκυψε και πάλι σιωπηλός το κεφάλι του.

Μαζί του τώρα το σκύψαμε κι εμείς. Όλοι σιωπηλοί και προβληματισμένοι, και με ένα ερώτημα να κυριαρχεί και στις δικές μας τις καρδιές: Αλήθεια, αν ζούσαμε τότε, εμείς τι θα κάναμε;

Τιμόθεος

Περιοδικό «ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ», Απρίλιος 2023

πηγή