Γιατί πρέπει να εξομολογηθώ για να συγχωρηθώ;

 

Ερώτηση που λάβαμε:

Ο Θεος  μας συγχωρεί όταν εμείς είμαστε  μετανιωμενοι αλλα δεν εξομολογουμαστε ;
Γιατί να έχει οριστεί αυτός ο τρόπος ως μέσω συγχώρησης;

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας (agonistes.gr):

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η απορία. Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή κοινωνία βλέπει συχνά με καχυποψία και προβληματισμό το μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως. «Να μη μετανοιώνεις για τίποτα», ακούμε συχνά να λένε. Πώς όμως είναι αυτό δυνατόν; Είμαστε αλάθητοι; Προφανώς όχι. Είμαστε άνθρωποι, μικροί και αδύναμοι. Γι᾿ αυτό είναι απαραίτητο να κάνουμε συχνά την αυτοκριτική μας και να αναθεωρούμε τον τρόπο της ζωής μας προς το καλύτερο. Επιπλέον, να προσπαθούμε να αλλάζουμε συχνά τον τρόπο σκέψεως και δράσεώς μας, ώστε να εναρμονιζόμαστε με το θέλημα του Θεού. Αυτό είναι η μετάνοια (μετά+νούς=αλλαγή μυαλού-νοοτροπίας).

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Χριστός ξεκίνησε τη δημόσια δράση του με μία πρόσκληση σε μετάνοια: «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Μτθ. 3,2). Αλλά και οι Απόστολοι, όπως και όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, αυτό είχαν ως κέντρο του κηρύγματος και της ζωής τους: την ανάγκη για μετάνοια. Ας μην ξεχνούμε ότι είναι ο ίδιος ο Κύριος που έδωσε την εξουσία στους Αποστόλους (και, κατ᾿ επέκταση, στους μαθητές αλλά και διαδόχους τους, δηλ. τους ιερείς, μέχρι και σήμερα) να συγχωρούν τις αμαρτίες που οι άνθρωποι τούς εξομολογούνται: «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον. Ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ιω. 20,22-3). Εδώ βρίσκεται η θεμελίωση του μυστηρίου της εξομολόγησης.

Τώρα, ως προς το ερώτημα, αν «Ο Θεός  μας συγχωρεί όταν εμείς είμαστε μετανιωμένοι αλλά δεν εξομολογούμαστε». Εάν όμως έχουμε μετανοήσει αληθινά για κάποια αμαρτία που κάναμε, γιατί να μην την εξομολογηθούμε; Μήπως ντρεπόμαστε ή φοβόμαστε να την ομολογήσουμε; Ή μήπως κατά βάθος δεν παραδεχόμαστε την αμαρτία και δικαιολογούμε τον εαυτό μας; Η αληθινή μετάνοια απαιτεί ταπείνωση και συντριβή!

Ας μην το ξεχνούμε, ότι όλοι μας είμαστε αμαρτωλοί, και έχουμε ανάγκη αφέσεως των αμαρτιών, η οποία δίνεται μέσα από το μυστήριο της εξομολόγησης (ακριβώς επειδή είναι μυστήριο). Όμως, τί είναι αμαρτία; Είναι μήπως κάτι «κακό» που κάνω το οποίο «προσβάλλει» τον Θεό και τη δικαιοσύνη Του; Μάλλον όχι. Αμαρτία είναι αυτά που συχνά κάνω ή σκέφτομαι, τα οποία «χαλούν» την καλή σχέση μου με τον Χριστό, φέρνουν «σύννεφα» στη μεταξύ μας επαφή. Συνεπώς είναι απαραίτητο να τα «διορθώσω»: πρώτα πρέπει να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό του, να τα παραδεχθώ, να ζήσω το μυστήριο της μετανοίας στην καρδιά μου, να ζητήσω συγγνώμη από τον Κύριό μου για την πτώση, να ζητήσω συγγνώμη και από αυτούς που τυχόν στενοχώρησα, και, φυσικά, να τα εξομολογηθώ στον Πνευματικό μου Πατέρα (ο οποίος με περιμένει ως στοργικός πατέρας, όχι ως τιμωρός) με την πρώτη ευκαιρία. Αν έτσι ζω, θα δω ότι η μετάνοια δεν αποπνέει κακομοιριά ή κατάθλιψη, αλλά ότι είναι ένα πολύ δυνατό και όμορφο βίωμα, το οποίο χαρίζει δύναμη, αισιοδοξία και χαρά στη ζωή μας! Αυτό που Άγιοι ονομάζουν «χαρμολύπη».

ΠΗΓΉ