Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης είπε…

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

«Εγώ το κάθε τι λυπηρό που έρχεται, το δέχομαι με ευχαριστία και προθυμία, κάνω τον σταυρό μου, και λέω:  “Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας. Αμήν”».

«Χρειάζεται πίστις στον Θεό και η Χάρις του Θεού δεν θα μας εγκαταλείψη, θα μας βοηθήση».

«Πόση μεγάλη δύναμη έχει η προσευχή και πόση μεγάλη αξία η πίστη! Να έχωμε πίστιν Θεού ως κόκκον σινάπεως και ο Θεός εάν είναι για το καλό μας, ό,τι κι αν ζητήσωμε θα μας το δώση».

«Έχω στο μπαούλο ένα κατακαίνουργο ράσο. Ε! σας λέγω, δεν άνοιξα ούτε να το δω, δεν με γεμίζουν αυτά. Έχω την προσευχή, το Ψαλτήρι. Έχω την καρδιά μου στον Χριστό· δεν με γεμίζουν αυτά. Είχα πνευματική ζωή και έχω· και εσάς μην σας ελκύουν τα καλά ρούχα, αλλού είναι η χαρά».

«Εγώ αγάπησα πάνω απ’ όλα τον Χριστό. Παιδί μου, “τις ήλπισε εις τον Χριστόν και κατησχύνθη”; Να λέμε συνέχεια: “Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου”».

«Ο Θεός που φωτίζει τα σκυλιά νάρθουν σωστά στο Μοναστήρι μας, πόσω μάλλον θα φωτίση τους ανθρώπους εμάς, αν είμαστε πιστοί προς Αυτόν»!

«Είμαστε προσωρινοί άνθρωποι εδώ πέρα. Ας φροντίσουμε για την ψυχή μας που είναι πράγμα αθάνατο, διότι στην άλλη ζωή δεν θα υπάρχη δικαιολογία».

Ο Γέροντας λειτουργούσε καθημερινά σχεδόν και έλεγε συχνά:  «Συζώ και συλλειτουργώ με την Αγία Τριάδα. Ζει Κύριος ο Θεός».

«Η θεία Λειτουργία είναι το κέντρο της ζωής του ανθρώπου».

«Η Χάρις του Θεού με φύλαξε από τις παγίδες του σατανά. Δόξα τω Θεώ, με σκέπασε. Δεν με άφησε».

«Αρρώστησα, παιδιά μου, με συγχωρείτε, είχα πάθη ίλιγγο τώρα στα μέσα Φεβρουαρίου, έχω… το αυχενικό, δεν με έβλαψε αυτό, όσο με έβλαψε ο κόσμος, δηλαδή, όχι ότι γογγύζω από τον κόσμο, αλλά αυτά που ακούω με τον κόσμο. Παντρεμένα ανδρόγυνα σε 20 ημέρες να χωρίζουν και να πέφτουν σε σφάλματα, πορνείες και ασωτίες, σε μαγικά, διαβολικά πράγματα. Όταν φεύγουμε από τον δρόμο του Θεού και πηγαίνουμε στα μέντιουμ, πηγαίνουμε στους μάγους, ή την πόρτα του μάγου ή την πόρτα του διαβόλου χτυπάμε, το ίδιο είναι. Πονάει η ψυχή μου, όταν τα ακούη αυτά τα πράγματα· και τι να κάνουμε, παιδιά μου, μια προσευχή κάνουμε».

«Εγωισμός είναι να λέω: “Αυτό είναι και τίποτε άλλο”». (Η ισχυρογνωμοσύνη).

«Θα έλθη καιρός που θα μας πάρουν και τους σοβάδες από τους τοίχους». (Δηλαδή θα πληρώνωμε φόρους για τους τοίχους, τα κτίρια).

Ο Γέροντας διαρκώς ενθυμείτο τον θάνατο. Το βράδυ μετά το Απόδειπνο, έκανε πώς θα ήταν ξαπλωμένος στο νεκροκρέββατο, έψαλλε την νεκρώσιμη ακολουθία και έλεγε: «Πατέρες, εγώ την έχω διαβάσει όλη την ακολουθία και εις κοσμικόν και εις ιερέα και εις μοναχόν».

Όταν του είπαν ότι πέθανε η αδελφή του, ήταν στον κήπο, έκανε τον σταυρό του και αμέσως είπε: «Κύριος έδωκε, Κύριος αφείλετο».

Ο Γέροντας μνημόνευε χιλιάδες ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων και έβλεπε ακόμη σε τι κατάσταση βρίσκεται η ψυχή του καθενός μνημονευομένου.

«Τα φάρμακα της Εκκλησίας μας είναι: τα Μυστήρια, η τήρηση των εντολών του Θεού, τα καλά έργα».

Η Εκκλησία φωτίζει ανθρώπους, δεν τρελαίνει ανθρώπους. Δεν είναι τρελοί αυτοί που γίνονται μοναχοί, κληρικοί.

«Ό,τι μπορείτε καλό να το κάνετε, ιδιαίτερα να προσεύχεσθε, να εξομολογήσθε, να διώχνετε τους λογισμούς, γιατί αν κρατάμε τους λογισμούς μέσα μας, μας παιδεύουν οι δαίμονες, γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε λογισμούς καλούς. Την αγάπη να έχετε μεταξύ σας, να συγχωρούμε προτού να βασιλεύση ο ήλιος, γιατί δεν ξέρουμε, λέει ο Χριστός μας, εάν θα ξημερώσουμε την άλλη μέρα, ίσως η κλίνη μας γίνει και τάφος μας».

Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Γέρων Ιάκωβος, Διηγήσεις, νουθεσίες, μαρτυρίες),  έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη».

 πηγή