(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Οι νεώτεροι αδελφοί στη σκήτη περικύκλωσαν μια μέρα τον Όσιο Μακάριο και τον παρακαλούσαν να τους διδάξη πώς να προσεύχωνται.
– Το μεγαλύτερο σφάλμα που κάνομε στην προσεύχη, αποκρίθηκε εκείνος είναι η περιττολογία.
Αρκεί να μάθη ο άνθρωπος να υψώνη το νου του στα ουράνια και να λέγη μ’ όλη του την ψυχή:
«Κύριε, ελέησόν με, όπως γνωρίζεις και όπως θέλεις».
Τούτο είναι προσευχή.
Όταν πάλι νοιώθη δυνατή επάνω του την επίθεσι του διαβόλου ή την επανάστασι των κατωτέρων παθών του, ας τρέχη με πίστη στον Ουράνιο Πατέρα κι ας φωνάζη σ’ Αυτόν όχι το στόμα, αλλά με την καρδιά:
«Κύριε, θοήθησέ με».
Εκείνος γνωρίζει τον τρόπο να βοηθήση την ψυχή, που πηγαίνει κοντά Του μ’ εμπιστοσύνη.
***
Ένας αδελφός που φιλονίκησε με κάποιον άλλον πήγε στο γείτονά του Γέροντα και του εξωμολογήθη:
– Ο τάδε αδελφός, Αββά, πολύ μ’ επίκρανε κι ο λογισμός μου με βασανίζει, να εκδικηθώ
– Κλείσου στο κελλί σου, Αδελφέ, και μη πάψης νύκτα – μέρα να
προσεύχεσαι για κείνον. Μ’ αυτό τον τρόπο μόνο θ᾽ απαλλαγής από το πάθος
που βράζει μέσα σου, τον συμβούλευσε ο Γέρων.
Ο αδελφός υπήκουσε και σε μια εβδομάδα μέσα βρήκε τη ψυχική του ηρεμία.
***
Αν κανείς σε υβρίση, λέγει κάποιος Πατήρ, συ ευλόγησέ τον.
Αν δεχθή την ευλογία, είναι καλό και για τους δυο.
Αν όμως δεν την δεχθή, εσύ παίρνεις από τον Θεόν την ευλογία και μένει σ’ αυτόν η ύβρις.
Από το βιβλίο του Ιερομονάχου Καλλινίκου Αγιορείτου «Μικρός Ευεργετινός», Άγιον Όρος – Αθήναι 2000.
