Οι τρεις ιεροί Ευαγγελιστές, ο Ματθαίος (κς΄ 75), ο Μάρκος (ιδ΄ 72) και ο Λουκάς (κβ΄ 62), περιγράφουν με πολύ εκφραστικό τρόπο το κλάμα του αποστόλου Πέτρου.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός έχει συλληφθεί και έχει οδηγηθεί στην οικία του αρχιερέα. Ο απόστολος Πέτρος ακολούθησε τη σπείρα. Δηλαδή τη δύναμη από Ρωμαίους στρατιώτες και υπηρέτες των αρχιερέων και Φαρισαίων και αξιωματικούς. Μπήκε μαζί τους και κάθισε στην αυλή της οικίας του αρχιερέα, μαζί με τους υπηρέτες. Ήταν όλοι μαζί καθισμένοι γύρω από τη φωτιά και θερμαίνονταν. Φαίνεται, από τη θέση εκείνη που καθόταν ο Πέτρος υπήρχε οπτική επαφή μεταξύ του Πέτρου και της αίθουσας όπου γινόταν το προκαταρκτικό έργο της κατά παραγγελία και προαποφασισμένης δικαστικής απόφασης για το Χριστό.
Εκεί που καθόταν ο Πέτρος, μαζί με τους υπηρέτες, ρωτήθηκε αν είναι από τη συντροφιά του Χριστού. Απαντά «όχι» και μάλιστα με όρκο. Τον ρώτησε μια παιδίσκη και υπηρέτες. Δηλαδή μια μικρή κόρη και μερικοί υπηρέτες, και μπροστά τους φοβήθηκε. Ποιος; Ο απόστολος Πέτρος!
Στη συνέχεια επακολουθούν δύο συγκλονιστικά γεγονότα για τον Πέτρο. Το ένα, «αλέκτωρ εφώνησε». Το άλλο, μόλις ο αλέκτωρ εφώνησε, «στραφείς ο Κύριος ενέβλεψε τω Πέτρω» (Λουκ. κβ΄ 60-61). Τα μάτια του Πέτρου συνάντησαν τα μάτια του Χριστού. Πότε; Την ώρα που δικαζόταν και άρχιζαν οι βασανισμοί.
Τότε θυμήθηκε τους λόγους του Χριστού: «Πέτρε, θα με αρνηθείς τρεις φορές προτού λαλήσει ο πετεινός». Αμέσως έφυγε από την αυλή, βγήκε έξω και έκλαψε πικρά.
Το βλέμμα του Κυρίου Ιησού προς τον Πέτρο ήταν έκχυση θείας Χάριτος. Ήταν μια ακτίνα θεϊκού φωτός, ήταν μια ενθάρρυνση, μια γεύση προς μια λυτρωτική απόφαση.
Αυτό το γεγονός, ή τα γεγονότα είναι μια πηγή μαθήματος ή μαθημάτων για μας. Το ένα μάθημα είναι η αναγνώριση από τον Πέτρο ότι αρνήθηκε το Χριστό. Το δεύτερο, η μετάνοια του Πέτρου. Πρέπει να σταθούμε και να τα μελετήσουμε. Να δούμε σε τι ύψος, ποια ήταν η θέση του αποστόλου Πέτρου μεταξύ των Δώδεκα, και τότε θα καταλάβουμε το πόσο χαμηλά έπεσε.
Ο απόστολος Πέτρος ήταν ένας από τους τρεις που ξεχώριζε ο Χριστός. Ο Χριστός τού είπε: «Το όνομά σου από δω και μπρος θα είναι Πέτρος. Θα γίνεις πέτρα της πίστεως». Ο Πέτρος σε ερώτηση του Κυρίου ομολογεί τη θεότητά του: «Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. ις΄ 16). Ο ίδιος στο Θαβώρ είδε σε στιγμή χρόνου μια εκδήλωση της θεϊκής λάμψης του.
Και όμως ο Πέτρος μπροστά σε μια παιδίσκη και δυο-τρεις υπηρέτες είπε: «Δε γνωρίζω το Χριστό». Τι πτώση, πόση δειλία! Έπεσε από το ύψος που ήταν στο χάος.
Το πρώτο μάθημα. Ο Πέτρος στηρίζεται στο δυναμισμό του και πέφτει. Όμως η Χάρη επενεργεί. Συνειδητοποιεί την αμαρτία του, λέει: Είμαι αρνητής του Χριστού.
Πέτρε, σε ευχαριστούμε. Το ύψος σου είναι και δικό μας ύψος, και η πτώση σου είναι και δική μας, και ο κλαυθμός σου και δικός μας.
Εμείς με το Βάπτισμα, με το Χρίσμα, είμαστε εν δυνάμει πολίτες της βασιλείας του Θεού. Εμείς είμαστε μέτοχοι και στα άλλα Μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού. Αυτό είναι το ύψος μας.
Και οι πτώσεις μας; Ποιες είναι οι πτώσεις μας; Είναι η καθημερινή ζωή μας. Όταν οδηγούμε τα βήματά μας σε τόπους που δεν επιτρέπεται. Όταν τα μάτια μας βλέπουν οτιδήποτε προσβάλλει την ηθική μας, προσβάλλει το Χριστό. Όταν με τα αυτιά μας ακούμε ήχους ή λόγους ύποπτους. Όταν διά της σιωπής μας και της ανοχής ή της αποχής μας, λέμε: «Χριστέ δε σε γνωρίζω». Παραλείπουμε τον Τύπο, τα ηλεκτρονικά μέσα και τόσα – τόσα άλλα. Όλα αυτά εξάπτουν τη φαντασία, παραλύουν τη λογική μας, αιχμαλωτίζουν τη βούλησή μας και λερώνουν την ύπαρξή μας.
Τώρα, μας λέει ο Πέτρος, κλάψτε πικρά, κλάψτε γοερά, για να μεταφέρουν τα δάκρυά σας οι άγγελοι στον ουρανό. Είναι απόδειξη ότι καταλάβαμε πόσο Τον αρνηθήκαμε. Είχαμε αρνηθεί το Χριστό, είμαστε αρνητές της εμπιστοσύνης του, της αγάπης του.
Να πάμε τη Μεγάλη Πέμπτη, τη Μεγάλη Παρασκευή στις Ώρες, στην Αποκαθήλωση, στον Επιτάφιο και να του τα πούμε οι ίδιοι, πρόσωπο προς πρόσωπο. Και να κλάψουμε. Ναι, να κλάψουμε.
Μετά αρχίζει το δεύτερο μάθημα που μας δίνει ο απόστολος Πέτρος. Ξεκίνησε από τη ματιά του Χριστού, ξύπνησαν οι αναμνήσεις, ποιο ήταν το ύψος του, πόσο έπεσε, αρχίζει να κλαίει, αρχίζει η ευλογημένη μετάνοια.
Του είχε πει ο Χριστός παλιότερα: «Εγώ εδεήθην περί σου ίνα μη εκλίπη η πίστις σου· και συ ποτέ επιστρέψας στήριξον τους αδελφούς σου» (Λουκ. κβ΄ 32). Εγώ όμως προσευχήθηκα για σένα και παρακάλεσα να μη χάσεις την πίστη σου. Κι εσύ, όταν κάποτε επιστρέψεις με τη μετάνοια και αποκατασταθείς στο αξίωμά σου, γίνε για τους αδελφούς σου υπόδειγμα πίστεως. Γίνε υπόδειγμα γι’ αυτούς με τα λόγια σου και τη ζωή σου. Είναι το δεύτερο μάθημα… η μετάνοια.
Ο Πέτρος έκλαψε, μετανόησε, γύρισε και μας λέει: «Γυρίστε, γυρίστε, ο Χριστός μάς περιμένει».
Να σταθούμε για λίγο και να δούμε τη σκηνή της άρνησης του Πέτρου μπροστά σε μια παιδίσκη και δυο-τρεις υπηρέτες, να δούμε το βλέμμα του Χριστού, την έξοδο από την αυλή του αρχιερέα, του Πέτρου και το κλάμα του, τη μετάνοιά του.
«Εξελθών έκλαυσε πικρώς». Αυτά να τα κρατήσουμε στη ζωή μας. Το βλέμμα του Χριστού είναι πάνω μας κάθε φορά που αμαρτάνουμε, που Τον αρνούμαστε, και ο Χριστός μάς οδηγεί στο λυτρωτικό κλαυθμό.
