Δύο θαύματα του αγίου Γρηγορίου αναφέρονται σε θεραπεία ασθενειών του γαστρεντερικού συστήματος.
Στην πρώτη περίπτωση, «άλλος Θεσσαλονικεύς, άνθρωπος ονομαστός και ευγενής της Πόλεως, εκυριεύετο από χρονικόν πάθος το οποίον ονομάζουσιν οι ιατροί κωλικόν, επειδή οι φυσικοί πόροι του ανθρώπου εφράχθησαν μονομιάς και κατ’ ουδένα τρόπον δεν άφηναν τα περιτώματα της κοιλίας να εξέλθουν«. Όταν κατά την έκτη ημέρα ο ασθενής έφθασε στον θάνατο, άκουσε τους συγγενείς και τους φίλους που ήσαν κοντά του να συζητούν μεταξύ τους τα θαύματα του Ιερού Γρηγορίου και γεννήθηκε μέσα του η ελπίδα της απαλλαγής από την νόσο. Άρχισε τότε, «με λόγια ελεεινά και δάκρυα να παρακαλή τον Άγιον να τον ελεήση λέγοντας, «δύνασαι, δούλε του Θεού, ως Χριστού μιμητής ακριβέστατος, αν και εις τον τάφον σου δεν ημπορώ να έλθω και εγώ καθώς οι άλλοι – με το να εμποδίζωμαι από το πάθος μου και από την ώραν, όπου είναι παράκαιρος – όμως δύνασαι, λέγω, να με θεραπεύσης και να με λυτρώσης από την πικράν τούτην ανάγκην και τον ελπιζόμενον θάνατον«.
Προσευχόμενος αποκοιμήθηκε ο ασθενής να βλέπει «κατ’ όναρ τον μέγαν Γρηγόριον, εν σχήματι Ιερομονάχου» να τον ευλογεί και να θέτει στο λεγόμενο ιερόν οστούν ένα σταυρό από κερί. Αμέσως αισθάνθηκε τον πόνο του κωλικού να υποχωρεί και την λειτουργία του συστήματος να αποκαθίσταται.
Στην πρώτη περίπτωση, «άλλος Θεσσαλονικεύς, άνθρωπος ονομαστός και ευγενής της Πόλεως, εκυριεύετο από χρονικόν πάθος το οποίον ονομάζουσιν οι ιατροί κωλικόν, επειδή οι φυσικοί πόροι του ανθρώπου εφράχθησαν μονομιάς και κατ’ ουδένα τρόπον δεν άφηναν τα περιτώματα της κοιλίας να εξέλθουν«. Όταν κατά την έκτη ημέρα ο ασθενής έφθασε στον θάνατο, άκουσε τους συγγενείς και τους φίλους που ήσαν κοντά του να συζητούν μεταξύ τους τα θαύματα του Ιερού Γρηγορίου και γεννήθηκε μέσα του η ελπίδα της απαλλαγής από την νόσο. Άρχισε τότε, «με λόγια ελεεινά και δάκρυα να παρακαλή τον Άγιον να τον ελεήση λέγοντας, «δύνασαι, δούλε του Θεού, ως Χριστού μιμητής ακριβέστατος, αν και εις τον τάφον σου δεν ημπορώ να έλθω και εγώ καθώς οι άλλοι – με το να εμποδίζωμαι από το πάθος μου και από την ώραν, όπου είναι παράκαιρος – όμως δύνασαι, λέγω, να με θεραπεύσης και να με λυτρώσης από την πικράν τούτην ανάγκην και τον ελπιζόμενον θάνατον«.
Προσευχόμενος αποκοιμήθηκε ο ασθενής να βλέπει «κατ’ όναρ τον μέγαν Γρηγόριον, εν σχήματι Ιερομονάχου» να τον ευλογεί και να θέτει στο λεγόμενο ιερόν οστούν ένα σταυρό από κερί. Αμέσως αισθάνθηκε τον πόνο του κωλικού να υποχωρεί και την λειτουργία του συστήματος να αποκαθίσταται.