Ο Άγιος Φιλόθεος θέτει πρώτο στα «μετά θάνατον» θαύματα του Ιερού Παλαμά, την θεραπεία ενός Ιερομονάχου Μονής της Θεσσαλονίκης, ο οποίος έπασχε από δεινή κεφαλαλγία. Το πρόβλημα στη σύγχρονη ιατρική γλώσσα ήταν νευρολογικό ή ογκολογικό· διότι, ο πόνος ήταν οξύς και ενώ στην αρχή της νόσου (η οποία κράτησε επτά χρόνια!), εμφανιζόταν 2 ή 3 φορές τον μήνα, στην πορεία έγινε καθημερινός και έκανε τον πάσχοντα «να φαίνεται εις τους άλλους έξω φρενών και αναίσθητος, από τας αλλοκότους βοάς και φωνάς».
Απελπισμένος ο ασθενής από την πορεία της ασθενείας του, άρχισε να σκέπτεται τον θάνατο και να προετοιμάζεται «διά την έξοδον, ωσάν όπου ήταν επάνω εις την κεφαλήν του». Επειδή όμως είχε γνωρίσει τον αγ. Γρηγόριο, «εταλάνιζε τον εαυτόν του, διότι δεν έλαχε παρών, όταν προς τον Θεόν εξεδήμει ο μακάριος«. «Διατί βέβαια – έλεγε στον εαυτό του – αν ήθελα ευρεθώ τότε παρών, να ακούσω τα τελευταία του θεία λόγια και να λάβω τας ιεράς του ευχάς, ήθελα τας έχω τώρα ένα ισχυρότατον φυλακτήριον και όπλον σωτηρίας».
Αυτή η πίστις του ασθενούς Ιερομονάχου, προκάλεσε την επέμβαση του θαυματουργού χάριτος του Ιερού Παλαμά. Βρέθηκε «εν οράματι» στο Ναό του αγ. Δημητρίου, σε ώρα Θείας Λειτουργίας, με ιερουργό τον θείο Γρηγόριο· γονάτισε λοιπόν και ζήτησε την ευλογία του· και όταν ο Άγιος άγγιξε με το χέρι του το μέτωπό του και τον σταύρωσε, αισθάνθηκε «πως έρρευσε παραδόξως κάποιον έλαιον» και του έχρισε το πρόσωπο! Όταν ο ασθενής συνήλθε από το όραμα, βρέθηκε θεραπευμένος!
.jpg)