(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Το 1975 ο τότε Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Σύρου, Τήνου και Άνδρου κ.κ. Δωρόθεος, διαβαίνοντας τα ερείπια τη Μονής ελυπήθη βαθιά για την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει ο ιερός χώρος και δεήθηκε ευλαβικά στην Αγία Μαρίνα να τον αξιώσει να δει ξανά το Μοναστήρι Της αποκαταστημένο πριν την κοίμησή του.
Παρακάλεσε τότε τον διάκονό του, ιερομόναχο Κυπριανό και πρώην Αρχοντάρη της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου Αγίου Όρους, να ξεκινήσει τις εργασίες για την αναστήλωση της Μονής. Ο διάκονος όμως αρνήθηκε. Το ίδιο βράδυ εμφανίσθηκε σε αυτόν η Αγία Μαρίνα λέγοντάς του ότι έπρεπε να επιστρέψει η ίδια και οι αδελφές της να κατοικήσουν στη Μονή και ήταν άμεση ανάγκη να αναστηλωθεί το Μοναστήρι.
Όπως ο ίδιος ο τότε διάκονος και μετέπειτα Ηγούμενος της Μονής Κυπριανός διηγήθηκε αργότερα:
Αισθανόμενος ύστερα από την άρνησή μου άσχημα, ανέβηκα στο δωμάτιό μου,
για να αναπαυθώ, έκαμα την προσευχή μου σε μια εικόνα της Αγίας Μαρίνας,
λέγοντάς της: «Αγία μου Μαρίνα, μην εκλάβεις την άρνησή μου σαν άρνηση
προς το Άγιον πρόσωπό σου. Εγώ σε αγαπώ, είσαι η αγαπημένη από τις
αγαπημένες μου Αγίες και εσύ γνωρίζεις τον ιερό μου πόθο» (επιθυμούσε
τότε να ανεγείρει ναό του Αγίου Κυπριανού στο χωριό του). Πεπεισμένος
ότι τα είχα βρει με την Αγία έπεσα ήσυχος να κοιμηθώ. Δεν ενθυμούμαι τι
ώρα ήτο και αν ήμουν κοιμώμενος ή ξύπνιος, όταν ένιωσα σε κάποιο σημείο
του δωματίου να γίνεται σεισμός και να συνταράσσεται το δωμάτιο.
Σκέφτηκα ότι αν είναι σεισμός, είχα δυο σκάλες να κατέβω, οπότε δεν
προλάβαινα και θα με καταπλάκωναν τα ερείπια. Έκαμα τον Σταυρό μου και
είπα: «Κάθισε εδώ Κυπριανέ και σκεπάσου με την κουβέρτα και ό,τι πει ο
Θεός».
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάτι να με αρπάζει και να με βάζει αλλού. Ξύπνησα με τη σκέψη πως δεν ήταν δυνατόν να αναστηλωθεί εκείνη η Μονή που είχε γίνει πετρωμένα μπάζα, να κοπούν τα πελώρια δέντρα που είχαν γίνει δάσος… Κάνοντας αυτές τις σκέψεις είδα να σχίζεται στα δύο ο νότιος τοίχος του δωματίου και να παρουσιάζεται ένας αμαξωτός δρόμος που έφθανε στην κορυφή του βουνού μαζί με τρεις νεαρές μοναχές που μου έκαναν νεύμα να σταματήσω εκεί όπου βρισκόμουν γιατί έρχονταν να με συναντήσουν.
Σε λίγο ήρθαν μπροστά μου και η πρώτη με χαιρέτησε και μου είπε: «Χαίρε Κυπριανέ…». Εγώ φοβούμενος έκαμα υπόκλιση και είπα: «Ευλογείτε Γερόντισσες…». Τότε εκείνη που μου είχε μιλήσει μου είπε επιτακτικά: «Θα κτιστεί το Μοναστήρι Κυπριανέ και να δεχθείς την εντολή του Δεσπότη σου».
Άρχισα τότε να προφασίζομαι διάφορα και κυρίως ότι θέλαμε πολύ νερό και δεν υπήρχε… Τότε η Γερόντισσα με πήγε σε ένα μέρος της Μονής και μου είπε: «Εδώ έχω νερό Κυπριανέ, για να πίνει όλη η Άνδρος!».
Πράγματι, αργότερα βρέθηκε άφθονο νερό στο σημείο που υπέδειξε η Αγία Μαρίνα.
Ωστόσο εγώ συνέχιζα την άρνησή μου και τις προφάσεις μου, κυρίως σχετικά με το ποιος θα έπειθε τους τσοπάνηδες να πάρουν τα ζώα τους από τον τόπο και τον παπα-Γιάννη που λειτουργούσε ένα εκκλησάκι στον χώρο της Μονής ότι έπρεπε να αποχωρήσει; Τότε η Αγία Μαρίνα με έβγαλε έξω από το τείχος και είδα στη σειρά τους δύο ιερείς των Αποικίων και τους χωρικούς που έδωσαν όλοι την υπόσχεσή τους στην Αγία ότι θα αποχωρούσαν από τον τόπο για να μπορέσει να ανοικοδομηθεί το Μοναστήρι της.
Ωστόσο ακόμα και τότε εγώ συνέχιζα να αρνούμαι και να προφασίζομαι στην Αγία ότι αφού η αναστήλωση ήταν επιθυμία του Αρχιερατικού Επιτρόπου θα έπρεπε να ανατεθεί το έργο σε εκείνον!
Τότε Εκείνη μου απάντησε αυστηρά: «Εσύ θα αναλάβεις Κυπριανέ, σε αυτόν θα μιλήσω άλλη ώρα». Συνεχίζοντας μου είπε με τόνο γλυκό: «Εσύ θα αναλάβεις την αναστήλωση της Μονής Κυπριανέ και δεν θα χρειαστείς να κτυπήσεις άλλη πόρτα για βοήθεια, γιατί ξέρω ότι αυτό σε στενοχωρεί. Θα είμαι κοντά σου, εδώ και ό,τι θέλεις θα το ζητάς από εμένα».
Τότε την ερώτησα: «Ποια είσαι και ποιες είναι οι άλλες δύο, που με τόση σιγουριά μου λέτε όλα αυτά»; Και ευθέως μου απήντησε: «Δεν κατάλαβες Κυπριανέ; Είμαι η Μαρίνα και οι δύο άλλες αδελφές μου είναι η Παρασκευή και η Αικατερίνα που συγκατοικούν με εμένα στο Μοναστήρι. Το διάταγμα του Όθωνα μας πέταξε έξω και μένουμε λίγο πιο πάνω από το Μοναστήρι. Θα ανοίξει όμως το Μοναστήρι και θα έλθουμε πάλι εδώ να κατοικήσουμε. Εμένα θα με βλέπεις κάθε μέρα. Μαζί θα αγωνιστούμε να αναστηλώσουμε το Μοναστήρι. Να δεχθείς λοιπόν την εντολή του Δεσπότη σου, τ’ άκουσες Κυπριανέ;». Με χαιρέτισε και κάνοντας μια στροφή προς το δρόμο χάθηκε έξω από τον τοίχο, που έκλεισε ξανά.
Τότε ένιωσα δεύτερο σεισμό, που με ξαναπέταξε στο κρεβάτι μου. Ξυπνώντας από τη ληθαργική, ενορατική αυτή κατάσταση είδα ότι πράγματι βρισκόμουν στο κρεβάτι μου. Άναψα το φως και κοίταξα το ρολόι που έδειχνε 3.45’ μεσονύκτιο. Έκαμα τον σταυρό μου και στρέφοντας τα μάτια στην εικόνα της Αγίας Μαρίνης είπα με τον λογισμό μου: «Αγία μου ήσουν Εσύ, ήμουν κοντά Σου, μιλούσα μαζί Σου». Τότε είδα τα μάτια Της στην εικόνα να ανοιγοκλείνουν σαν να μου έλεγε: «Ναι εγώ ήμουν».
Δεν χρειαζόμουν άλλα πλέον για να βεβαιωθώ ότι η Αγία διάλεξε την ταπεινότητά μου για να αναστηλώσω τη Μονή της και αμέσως πήρα τηλέφωνο, εκείνη την ώρα, τον Αρχιερατικό, ο οποίος ακούγοντας τη φωνή μου ετρόμαξε και του είπα να πει στον Μητροπολίτη μας ότι δεχόμουν να αναλάβω την αναστήλωση της Μονής της Αγίας Μαρίνας και ότι τα υπόλοιπα θα του τα εξηγούσα άλλη ώρα.
Από την επομένη κιόλας ημέρα βρισκόμουν με έναν κασμά, ένα καρότσι και ένα φτυάρι στο ερειπωμένο Μοναστήρι. Πέντε ολόκληρα χρόνια αγωνιζόμουν να ξεμπαζώσω, όμως η παρουσία της Αγίας, που μου υποσχέθηκε, ήτο πάντοτε έντονη. Έγινε δε ακόμη πιο έντονη με την εικόνα Της.
Ένας γέροντας, Επίτροπος του ναού της Παναγίας στη Χώρα, μου είπε μια μέρα: «Έμαθα πατέρα Κυπριανέ ότι άνοιξες το Μοναστήρι. Έχε υπ’ όψιν σου ότι η εικόνα της Αγίας Μαρίνης που είναι σ’ αυτό το προσκυνητάρι είναι της Μονής, που την αγόρασαν η οικογένεια Εμπειρίκου και την τοποθέτησαν εδώ. Να μπορούσες να την πάρεις και να την πας στο Μοναστήρι, το Μοναστήρι θα σωζότανε».
Τότε θυμήθηκα την υπόσχεση της Αγίας Μαρίνας ότι θα είναι παντού και πάντοτε μαζί μου και αμέσως πήγα στον εφημέριο του ναού της Παναγίας, τον π. Νικόλαο και με παρακλητικό τρόπο του ζήτησα, αν ήταν δυνατόν να μου έδινε την εικόνα που ανήκε άλλοτε στο Μοναστήρι. Το πώς δεν με έδειρε είναι απορίας άξιον και με το δίκαιό του ο π. Νικόλαος, αφού όπως μου εξήγησε η εικόνα της Αγίας ετοποθετήθη πριν τόσα και τόσα χρόνια, από τους ιδιοκτήτες της στον Ναό της Παναγίας.
Η ταπεινότητά μου του απάντησε: «Πατέρα Νικόλαε, η Αγία Μαρίνα σε με τον ελάχιστον είπε, ότι θα είναι κοντά μου, θα είναι πάντοτε παρούσα και θα με βοηθήσει στο έργο της Μονής της. Να κατέβει από τον Ουρανό είναι αδύνατο, μήπως εννοούσε ότι θα είναι κοντά μου με την Ιερά και Θαυματόβρυτο αυτή εικόνα Της;».
Δεν με άντεξε και με έβγαλε έξω και δεν δέχθηκε καμία άλλη συζήτηση.
Μετά όμως από τρεις ημέρες δέχθηκα ένα σημείωμα από τον π. Νικόλαο, που μου έγραφε να κατέβω να τον συναντήσω στον Ναό της Παναγίας. Κατέβηκα λοιπόν στη Χώρα και στο Γραφείο του Ναού με περίμεναν συγκεντρωμένοι ο π. Νικόλαος και οι τέσσερις Επίτροποι του Ναού, οι οποίοι μου υπέδειξαν να υπογράψω ένα Πρακτικό, το οποίο διαβάζοντάς το, έγραφε ότι μου παραχωρούσαν την εικόνα της Αγίας Μαρίνης.
Με ρίγη συγκινήσεως το υπέγραψα ρωτώντας τους τι ήταν εκείνο που τους είχε κάνει να αλλάξουν την αρνητική στάση σας για την Εικόνα της Αγίας; Η απάντησή τους ήτο: «Μη μας ρωτάς». Μου ενεχείρησαν δε και έναν φάκελο με τρεις χιλιάδες, λέγοντάς μου ότι αυτά ήταν για τη μεταφορά της εικόνας στο Μοναστήρι.
Δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης έτρεχαν τη στιγμή εκείνη από τα μάτια μου προς την Αγία, βλέποντας την έντονη παρουσία της και την ταχύτατη βοήθειά της. Με αναμμένα κεράκια και θυμιάματα και με συνοδεία πιστών μεταφέραμε την εικόνα στη Μονή το έτος 1976.
Έκτοτε η Μονή απέκτησε την Κυρά της, απέκτησε Έφορο και Οικονόμο, απέκτησε Γερόντισσα. Από τότε ό,τι και αν έβαζα στη σκέψη μου για την ανέγερση κτηρίων στη Μονή, ξεκινούσα με απειροελάχιστες οικονομικές δυνατότητες και όταν βρισκόμουν σε οικονομικό αδιέξοδο, έτρεχα στην εικόνα της Αγίας και την παρακαλούσα θερμά να βρει τρόπο να εξοφλήσω το χρέος. Και Εκείνη, ω Εκείνη, έτρεχε να μου φέρει το ποσό που χρωστούσα και παραπάνω από αυτά.
Έτσι χτίστηκε και πάλι η Μονή της Αγίας Μαρίνης, από την ίδια την Αγία Μαρίνα και τους προσκυνητές της, που έφερνε και φέρνει, με θεία της νεύση, για να προσφέρουν το κεράκι τους και να πάρουν το δώρο τους από την Αγία Μαρίνα με τα θαύματά της και την αγάπη της. Η ταπεινότης μου αισθάνεται ευεργετημένη από την Αγία Μαρίνα, δι’ αυτό και έχω δοθεί ολόκληρος στην Αγία μας και δεν με ενδιαφέρει τίποτα εκτός από το πώς θα τελειοποιηθούν οι ναοί της Μονής, ο ξενώνας της και ό,τι άλλο θα κοσμεί τη Μονή της Αγίας. Κάποτε είχα αγαπήσει το Άγιον Όρος και έλεγα να πεθάνω στο Άγιον Όρος. Τώρα η προσευχή μου έχει αλλάξει και λέγω να πεθάνω Αγία Μαρίνα μου κοντά σου, διότι ξέρω ότι Εσύ θα με βοηθήσεις να ανέβω την Ουρανοδρόμο κλίμακα.
Αδελφοί μου αγαπητοί, δεν με ενδιαφέρουν τα υλικά και τα εγκόσμια αλλά η υγεία, η ψυχική και σωματική, για να συνεχίσω την τελειοποίηση του έργου της Μονής της Αγίας Μαρίνης, και με την του Χριστού αγάπη και της Αγίας Μαρίνης, το της φιλοξενίας των προσκυνητών της, που με εντολή της Αγίας Μαρίνης, πραγματοποιείται. Ο κάθε προσκυνητής ή όσοι και αν είναι, θα πρέπει να φάει, να κοιμηθεί δωρεάν και, εφ’ όσον το επιθυμεί κάθε προσκυνητής, να προσφέρει το κεράκι του στην Αγία Μαρίνα».
Η Ιερά Μονή Αγίας Μαρίνας στην Άνδρο εορτάζει κάθε χρόνο στη μνήμη της Αγίας, στις 17 Ιουλίου. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα της χώρας μας και μια αδιάκοπη ευλογία για το όμορφο νησί της Άνδρου. Προσκυνητές από κάθε γωνιά της χώρας και του κόσμου όλου, που ευλαβούνται τη χάρη της Αγίας Μαρίνας και ευεργετούνται από την προστασία και την αγάπη της, καταφθάνουν για να ασπαστούν την ιερά εικόνα Της και να την ευχαριστήσουν για την ευλογία Της στη ζωή τους. Η Αγία Μαρίνα έχει πραγματοποιήσει αναρίθμητα θαύματα, άλλα ευρέως γνωστά και άλλα όχι. Δέεται παντοτινά προς τον Κύριο για κάθε πιστό που προσφεύγει στη Χάρη Της, για την Άνδρο μας και ολόκληρο τον κόσμο που τόσες δοκιμασίες τον ταλανίζουν.
